Χωρις τιτλο

Κρυωμενη, σπιτι και βλεποντας Grey´s Anatomy μεχρι το πρωι.. ακομα δεν εφαγα πρωινο και το στομαχι μου δεν εχει σιγαμο.. δεν μπορω να κανω τιποτα.. παρολα αυτα εβαψα εκεινη την καταραμενη συρταριερα και επιτελους βλεπεις την ομορφια της..
Και ενω το κεφαλι μου παει να σπασει συνεχιζω να ζωγραφιζω και να ονειρευομαι.. γιατι ετσι ειμαι.. και αυτο ξερω να κανω..

Σε επαιξα..

"Σε επαιξα στην αρχη, σε επαιξα προχθες και θα σε παιξω αυριο.. Μεχρι εκεινο το βραδυ του Μαιου σε επαιζα συνεχως, σχεδον.. και μετα μοιραστηκες ενα μυστικο και πλεον δεν μπορω.. Δεν ειναι οτι δεν σε αγαπαω, δεν ειναι οτι θελω το κακο σου, ειναι οτι αυτος ειμαι και δεν μπορω να κανω αλλιως.. ειμαι εγωιστης και θελω να γινεται το δικο μου,, αν το καλοσκεφτεις κανεις πραγματα που πολλες φορες δεν θελεις και κανω πραγματα που ξερω θα σε πληγωσουν..

Δεν ειμαι τελειος, δεν ειμαι το καλυτερο γαι σενα.. πλεον ομως σκεφτομαι τι κανω και αν με πιασω να σε παιζω σταματαω.. γιατι πλεον ξερω πως λειτουργεις.. ξερω πως σκεφτεσαι.. θελω να σκεφτεις αν πραγματικα ειμαι το καλθτερο για σενα, αυτο που χρειαζεσαι και αυτο που πραγματικα θελεις.. και πρεπει τωρα..."

Οταν εμπιστευεσαι σε καποιον την ζωη σου δεν περιμενεις να ακουσεις κατι τετοιο.. Οταν μετα απο 9 μηνες εχεις περασει σχεδον καθε μερα μαζι του δεν περιμενεις κατι τετοιο.. Οταν αφηνεσαι γιατι πιστευεις, κατι σαν και αυτο σε βρισκει με εκπληξη..
Και κανεις αυτο που ξερεις καλυτερα.. μενεις γιατι δεν ειναι καθε μερα που βρισκεις καποιον να σε καταλαβαινει εστω και αν σε εχει παιξει...

Κρυωνω..

Ντυμενη με φορμες, χοντρες μαλλινες καλτσες, την κοκκινη μπλουζα της μανας μου και την κουβερτα τυλιγμενη γυρω μου κρυωνω..
Τα ποδια μου κρυα και τα δαχτυλα μου παγωμενα.. οχι δεν εχει κρυω.. σημερα η μερα ηταν ηλιολουστη και για μια φορα δεν φυσουσε ο αερας.. παλι κρυωνω..
Ολη την ημερα τα ποδια μου κρυα και τα δαχτυλα μου παγωμενα..
και μπαινω στην κουζινα και βλεπω το παραθυρο 2 εκατοστα ανοιχτο.. βιαζομαι να το κλεισω και μετα απο λιγο νιωθω λιγο καλυτερα..

Το ερωτημα ειναι τι κανουν αυτοι που δεν εχουν ενα παραθυρο να κλεισουν? και νοιωθω τυχερη που δεν ειμαι μια απο εκεινους..

Που πηγε η ανοιξη?

Αυτη η κοπελα που λες εχει ματια πρασινα σαν την ανοιξη.. Για μενα η ανοιξη εχει χρωμα πρασινο.. και συμβολιζει την χαρα, την ευτυχια και τον ερωτα.. ετσι και αυτο το κοριτσι... Μου θυμιζει την ανοιξη ακομα και σημερα..

Λενε πως η πρωτη αγαπη ποτε δεν πεθαινει.. Το πιστευω.. Η πρωτη μου αγαπη ηταν αυτη η κοπελα.. Δεν μπορω να θυμηθω μεσα σε αυτα τα 21 χρονια κανεναν στον οποιο πραγματικα δωθηκα.. με τετοιο παθος ωστε να μην κρατησα τιποτα για μενα.. επι 6 χρονια ηταν το επικεντρο της ζωης μου.. και ημουν χαρουμενη.. παρα πολυ..

Και τωρα ειμαι χαρουμενη αλλα μου λειπει.. και σκεφτομαι αν αυτο το διαλλειμα μας χρειαζοταν... αναρωτιεμαι θα ηταν αν δεν ειχαμε παρει αποστασεις να μεγαλωσουμε, να ωριμασουμε.. θα ημασταν οπως τωρα? με ενα μνμ, και ενα γραμμα ξεχασμενο μες στο συρταρι αναπολωντας την εφηβεια και θελοντας πισω την φιλη μας η θα ειχαμε κοψει για παντα ολες τις χορδες?

Μα δεν τις κοψαμε ομως? Δεν πληγωσαμε η μια την αλλη? και παλι εδω ειμαστε, στο ιδιο σημειο οπως παντα, προσπαθωντας η καθε μια με τον τροπο της να προσπερασει το εμποδιο για να πιασει μετα το χερι της αλληνης και να συνεχισει στον δρομο που οι μοιρα μας εχει δωσει..

Ηταν η πιο δυνατη φιλια που εζησα μεχρι τωρα, η πιο μεγαλη απογοητευση που περασα ποτε μου και ο πιο δυσκολος χωρισμος που δεν τον θελω ουτε στον εχθρο μου..
Την θελω πισω.. οχι γιατι την χρειαζομαι για να νοιωσω καλα.. αλλα γιατι ειναι η ανοιξη μου.. και δεν θελω μια ζωη διχως ανοιξη..

ανοιχτο βιβλιο ?

Δεν ημουνα ποτε απο τα ατομα που κρατουσαν αποστασεις.. δεν ημουνα αυτη που δεν συγχωρουσε.. δεν ημουνα εκεινη που πεισμωνε μεχρι να σπασει ο αλλος..
Ημουνα εκεινη που οτι και να ελεγες περνουσε απο μεσα της και μετα εφευγε.. οτιδηποτε.. ημουνα εκεινη που δεν την ενοιαζε.. ημουνα εκεινη που δεν εδινε δεκαρα για το τι θα πουνε οι αλλοι..

Ειχα μια φιλη που ηταν το αντιθετο.., πεισματαρα, κρατουσε αποστασεις, την ενοιζε τι ελεγαν οι αλλοι.. εχω να την δω πανω κατω δυο χρονια.. γιατι πεισμωσα.. γιατι αυτην την φορα με ενοιαζε τι ελεγαν οι αλλοι.. τι ελεγαν για την σχεση μας..

Και ετσι τωρα δεν εχω αλλο πεισμα.. παλι δεν με νοιαζει.. κουραστηκα να ειμαι εκεινη που κραταει αποστασεις.. και ετσι παλι ειμαι εκει που ημουνα, εκει που μου αρεσει.. Οι καινουριοι μου φιλοι μολις με μαθανε.. το διαφορετικο.. δεν εχω personal space or bandouries.. αν και καποιοι δεν το αντεχουν εμαθαν πως ειμαι.. ανοιχτο βιβλιο και ομως οχι..

γιατι πως γινεται ενα ανοιχτο βιβλιο να μην μοιραζεται τους πιο μεγαλους του φοβους με τους φιλους του? στην κοπελα εκεινη τους μοιρασα και ομως δεν ενοιωσα οτι μου εδωσε κατι πισω.. αναλογο..
Προχθες εκλαψα για πρωτη φορα.. και παλι ηταν 3 δακρυα, τα σκουπησα τον κοιταξα και ειπα:
Ολα στο μυαλο μου ειναι.. μην ανησυχεις..

Και για πρωτη φορα με ειδε για αυτο που ειμαι..

Και ειναι ολα μπλε..

Το οβεραλ μου ειναι μπλε, το μπουφαν μου ειναι μπλε και η τσαντα μου ειναι μπλε.. Τα γυαλια μου μεν κοκκινα και τα σταρακια μου μωβ αλλα δεν βαριεσαι.. γιατι οι φορμες μου ειναι μπλε.. τα σεντονια μου μπλε και το κινητο μου κοκκινο.. Και εκανα αυτο που δεν θα τολμουσα πριν 4 χρονια.. το μαλλι μου μπλε και χωρις μακρος..

Και ειναι τελειο..