Ο φιλος μου ο Αλεκ..

Ο Αλεκ δεν συμφωνει μαζι μου σε ολα. Συμφωνει ομως σε πολλα. Θα πιει καφε μαζι μου και θα μοιραστει την μπυρα του και την καθημερινοτητα του. Θα παει σε ενα εστιατοριο μαζι μου και θα φιλοσοφισει για σχεσεις (την δικη μου).

Θα συμφωνησει μαζι μου οταν λεω οτι ο ανθρωπος μοιραζεται πολλες φορες γιατι η συνηδηση του δεν αντεχει αλλο. Λεμε στην σχεση μας οτι καναμε κατι με καποιον αλλον γιατι καποιον προδωσαμε, η ετσι μαας ειπαν αλλοι οτι καναμε. Τα διηγουμαστε ολα γιατι δεν μπορουμε να κουβαλαμε το βαρος μονοι μας και ετσι το μοιραζομαστε με την σχεση μας. Το αλλο μας μισο (ας το πουμε ετσι) βασανιζεται γιατι εμεις δεν μπορουμε να κρατησουμε τα ρουχα μας πανω στο σωμα μας η γιατι δεν μπορουμε να αποδεχτουμε οτι οτι και να εγινε αγαπαω το ατομο με το οποιο ξυπναω καθε πρωι και τιποτα δεν αλλαζει.

Θα συμφωνησω μαζι του οταν μου λεει πως οταν εισαι ερωτευμενος με τον κολλητο-η σου δεν λες κουβεντα αν δεν εισαι 100% σιγουρος οτι και αλλος νιωθει το ιδιο. Γιατι αλλιως κανεις παλι τον αλλον μιζερο για ενα διαστημα που μπορει να κρατησει μια μερα η μηνες. Αν ολα πανε καλα βεβαια θα ζησετε τον ερωτα σας αλλα αν οχι μπορει και να τον χασεις ως φιλο. Ο Αλεκ μολις εμαθε οτι μια κοινη μας φιλη ειναι ερωτευμενη μαζι του και δεν ξερει πως να αντιδρασει εκτος απο το να απομακρυνθει. Εγω δεν της ειπα ποτε οτι ημουν ερωτευμενη μπορω να την αγκαλιαζω και να την φιλαω οσο αυτη θελει.


Οταν του λεω οτι δεν εχω μιλησει στην σχεση μου για τα ερωτικα μυνηματα που λαμβανω καταλαβαινει. Εχω προσπαθησει να τα αποτρεψω, αλλαξα αριθμο και παλι μου τα στελνουν. Να του πω κατι γιατι? Τι θα κανει? Δεν γνωριζει τον αποστολεα και το μονο που θα καταφερνα ειναι οτι καθε φορα που χτυπαει μηνυμα θα αναρωτιεται αν ειναι μηνθμα ερωτικο η φιλικο.

Ειμαι ανοιχτη με το οτι φιλαω κοπελες. Δεν ειμαι ανοιχτη με το τυχαινει να φιλαω αγορια. Μην με παρεξηγησετε, δεν φασωνομαι με αλλους μερα παρα μερα.. Ετυχε να γινει. Μπορω να πω οτι δεν σημαινε τιποτα γιατι δεν αναπολω τις στιγμες εκεινες. Αλλα γιατι να μοιραστω κατι το οποιο δεν με ενοχλει απλα γιατι ο κοσμος θεωρει οτι αυτο ειναι το σωστο? Γιατι να κανω τον αλλον μιζερο για κατι που σημαινει τιποτα? Ο Αλεκ το καταλαβαινει αυτο.

Γιατι να συνεχιζω να προσπαθω το σεξ να ειναι οπως ηταν με τον Γιωργο, τον Ηρακλη, τον Αρτεμη, τον Jojjen, τον Linus? Γιατι να προσπαθω να τον αλλαξω οταν το μονο που καταφερνω λεγοντας "Θελω καλυτερο σεξ" ειναι να τον ισοπεδωνω. Ειναι δυσκολο οταν εχεις κανει πραγματικα καλο σεξ να πας πισω σε κατι που ειναι απλα μετριο. Δεν λεω πλεον πολλα απλα τον σπρωχνω προς τα εκει που θελω και σταδιακα εχει καλυτερεψει και αυτο. Ο Αλεκ το καταλαβαινει. Αυτο που δεν καταλαβαινει ειναι γιατι επιμενω να μενω εκει που δεν με πανε στον εβδομο ουρανο. Η απαντηση μου ειναι "Δεν ξερω".

Το θεμα ειναι οτι ο Αλεκ καταλαβαινει. Ποιος ο λογος να λες στον κοσμο οτι εχεις σχεση ανοιχτη? Πες οτι δεν εχεις. Ποιοις ο λογος να πεις οτι εχεις σχεση? Για να μην παρει το μυαλο του αλλου αερα και νομιζει οτι κατι μπορει να γινει μεταξυ σας. Για να προσπαθεις να πεισεις τον εαυτο σου να μην κανει πραγματα απλα γιατι εχεις σχεση. Γιατι ο κοσμος περιμενει απο τον καθενα μας να φτιαξουμε μια σχεση με το αλλο μας μισο.

Ο Αλεκ δεν συμφωνει οταν λεω οτι οι σχεσεις που χρειαζομαι ειναι οι φιλοι και οι οικογενεια μου. Θεωρει οτι χρειαζομαστε καποιον να χτισουμε ενα μελλον. Δεν συμφωνω. Θελω να χτισω μονη μου το μελλον μου. Χωρις καποιον να μου λεει τι να κανω και το οχι. Χωρις παιδια να μου κοβουν τα ονειρα μου και χωρις κατοικιδια να με εμποδιζουν οταν θελω να καταλτησω τον κοσμο.

Αλλα ειμαι μονο 22 και αυτα ειναι οτι αισθανομαι σημερα. Αυριο ολα μπορει να ειναι αλλιως. Το μονο που ειναι σιγουρο ειναι οτι ο εγκεφαλος χρειαζεται 3 μερες να ακλιματιστει (αν δεν εχω ξεχασει την μητρικη μου γλωσσα). Οποτε σε τρεις μερες μπορει να σκεφτομαι αλλιωτικα..

Καλες γιορτες..

Ειχα ενα αλλο ιστολογιο οπου εγραφα στα σουηδικα. Το εριξα μια ματια και ειδα οτι ενα απο τ τελευταια πραγματα που εγραψα ηταν:

"Κυνικη

Θα χασουμε. Θα καταστρεψουμε. Πιστευουμε πως μπορουμε να σωσουμε. Οτι ομορφο, απαραιτητο και αγαπημενο. Θα πονεσουμε. Οι πληγες δεν προκειται ποτε να κλεισουν, αν ζησουμε για να θυμομαστε.
Ο ανθρωπος δεν θα μπορεσει να σταθει. Η φυση θα βγει νικητης. Εμεις θα χαθουμε.

Γιατι απλα δεν μαθαμε να εκτιμαμε "

Πλησιαζουνε γιορτες. Χαιρομαι που θα τις περασω με την οικογενεια μου. Εκτιμαω. Αλλα καποιες φορες σκεφτομαι ποσο πιο καλα θα ηταν ολα αν απλα δεν υπηρχαμε..

Καλες γιορτες λοιπον..

Ποιος ειπε οτι το μεγεθος δεν μετραει?

Μετραει γιατι μπορει ειτε να σου χαρισει απολαυση ειτε να σε βασανισει. Απλα η θα κανει δουλεια καλη η θα κανει δουλεια χαλια. Ειτε θα σου κατσει γαντι η δεν θα σου ταιριαξει καθολου. Αν ειναι πολυ μεγαλο δεν θα χωραει και αν ειναι πολυ μικρο θα χωραει και με το παραπανω. Και πες οτι θελεις να το καμαρωσεις. Αν το μεγεθος δεν ειναι ικανοποιητικο πως θα μπορεσεις να το κοιταξεις χωρις να νοιωσεις οτι του λειπουν καποια εκατοστα?

Γιατι μιλαω?
Για το δεντρο που στολιζουν εκατομμυρια ανθρωποι μια φορα το χρονο. Για αυτο και εγω δεν εχω ενα. Γιατι το μεγεθος που θελω δεν το εχω βρει ακομα. Ασε που δεν χωραει.. Που να το βαλω? Ασε που δεν κανω χριστουγεννα σπιτι μου, ουτε ειμαι ποτε σπιτι μου για να το καμαρωσω. Οποτε γιατι να εχω ενα?

Απλα θελω να πω οτι το μεγεθος μετραει και οποιος ειπε διαφορετικα δεν κοιταξε καλα τις σημειωσεις του. . .

Sleepwalker

Close your eyes
Feel the ocean where passion lies
Silently the senses
Abandon all defences

A place between sleep and awake
End of innocence, unending masquerade
That's where I'll wait for you

Hold me near you
So close I sear you
Seeing, believing
Dreaming, deceiving

A place between sleep and awake
End of innocence, unending masquerade
That's where I'll wait for you

Sleepwalker seducing me
I dare to enter your ecstasy
Lay yourself now down to sleep
In my dreams you're mine to keep

(Sleepwalk with me...)

Sleepwalker seducing me...

Down memoty lane pt2

Ενα χειμωνιατικο απογευμα πηγα καφετερια και ειδα καποιον που δεν ειχα ξαναδει. Ειχε ενα laptop μαζι του και αναρωτιομουν τι ατομο κουβαλαει κατι τετοιο στο χωριο. Show off, σκεφτηκα. Παρ'ολα αυτα ειπα γεια και ρωτησα να δω το κινητο του. Οχι οτι τον ενοιαξε και πολυ. Αποθηκευσα τον αριθμο μου και το επεστρεψα. Μετα ησυχια.

Ενα ανοιξιατικο μεσημερι χτυπαει μηνυμα. "Εισαι αυτη που νομιζω οτι εισαι?" και μετα δυσκολο η επιστροφη. Βρηκε τον αριθμο και εστειλε μηνυμα. Η απαντηση αναποφευκτη και μετα καλοκαιρι.

Μας πηρε μηνες, εγω εφτασα τριτη λυκειου πριν μπορεσω να πω πως ναι ειμαστε μαζι και ναι ειμαι ερωτευμενη. Δεν θυμαμαι πολλα. Αν μου περιγραψει πως γιναμε ζευγαρι δεν θα θυμηθω. Οχι γιατι δεν θελω. Απλα γιατι δεν θυμαμαι τιποτα αλλο απο τα ματια του και το χαμογελο του.

Δεν εχει ξανασυμβει. Να μην θυμαμαι. Μπορω να πω οτι εχω μνημη ελεφαντα, που σημαινει οτι θυμαμαι τα παντα. Αλλα εκεινοι οι μηνες, η μαλλον ολο το διαστημα, ειναι σαν ενα μεγαλο συννεφο απο καπνο. Θυμαμαι στιγμες αλλα οχι ολα.

Θυμαμαι που μαλωσαμε πρωτοχρονια. Θυμαμαι που πηγαμε ραντεβου θεσσαλονικη. Θυμαμαι που του μιλησα εκεινο το βραδυ και νευριασε αλλα οχι με μενα. Θυμαμαι που πηρε το μερος μου. Θυμαμαι που ενω εμεις ημασταν στο δωματιο του καποιος αλλος επινε το τσαι του. Θυμαμαι πως περασα το τελευταιο μου βραδυ στην ελλαδα. Θυμαμαι πως ηρθε να με δει στο αεροδρομιο.

Εκεινο το διαστημα δεν εγραψα τιποτα στο ροζ μου τετραδιο. Δεν υπηρχε χρονος. Δεν υπηρχαν λογια. Δεν υπηρχα εγω. Ενα βλεμμα μπορουσε να με κανει τοσο χαρουμενη και ενα αλλο να θελω να κρυφτω απο τον κοσμο. Για αυτο δεν αντεξα. Γιατι καποιος ειχε ελεγχο πανω μου και αυτος ο καποιος δεν ημουν εγω. Δεν ηξερε κανεις μας οτι ειχε τετοια δυναμη πανω μου. Οταν το ανακαλυψα με τρομαξε τοσο πολυ που μετα απο ενα διαστημα αναγκαστηκα να αφησω την σχεση μας.


Οταν χαμογελαει το προσωπο του λαμπει. Τα ματια του το πιο ομορφο χρωτα του καφε. Τα χειλη του τα πιο καυτα και τα χερια του τα πιο ζεστα. Η αγκαλια του γεματη αγαπη και η φωνη του ναρκωτικο. Αν καποτε ειπα ψεματα στον εαυτο μου ηταν γιατι οτιδηποτε αλλο με αυτον ηταν δυσκολο. Μ σημερα μπορω να πω οτι τον αγαπησ και τον αγαπαω γιατι δεν μπορω να κανω διαφορετικα.

Φιλοι για παντα.. pt1

Ρενια, Νατασα, Κατερινα, Φυλλιω, Νικητας Μαρια, Χριστινα, Νινα, Κικη, Αντρεας, Νικος, Καριν, Γιωργος, Δημητρουλης, Αννα, Γιωργος, Οσεαν, Γιωργος, Βασω, Αρετη, Κατερινα, Τασος, Ειρηνη, Σταυρουλα, Χρυσα, Ζωη.. Τα ονοματα αυτων που εχω αποκαλεσει φιλους ειναι αμετρητα. Καποια ειναι και ομοια. Αλλα τα παραπανω ονοματα με σημαδεψαν. Καποιοι μου γυρισαν την πλατη και σε αλλους εδειξα εγω την δικη μου. Αλλους απλα τους ξεκοψα γιατι δεν με ικανοποιουσε η σχεση μας και με αλλους απλα οι δρομοι μας χωριστηκαν. Οτι και να εγινε με εκεινους τους φιλους του λυκειου, γυμνασιου και δημοτικου καποια ονοματα εμειναν.

Ο Αντρεας μου εκανα παρεα οταν ο πατερας μου ξεχασε να ερθει να με παρει απο τα γενεθλια του. Ηταν η πρωτη μας συζητηση χωρις μισος αλλα οχι η τελευταια μας. Ημασταν μονο 10 χρονων.

Η Μαρια ειναι η σχεση φιλιας που μοιαζει με ενα δεντρο του βορρα. Οταν ειναι ανοιξη ειναι καταπρασινο και ζωντανο μα οταν ειναι χειμωνας γυμνο, κρυο και ασχημο. Αλλα εχει ριζες τοσο βαθιες που δεν ξεριζωνει με τιποτα. Ουτε μετα απο χρονια χειμωνα.

Ο Γιωργος εγινε αδερφος οταν ειχα σχεση με τον αδερφο του. Εμεινε αδερφος μεχρι την τελευταια ταξη του λυκειου. Μια μερα απλα δεν μιλουσαμε οπως παλια και τιποτα δεν ηταν οπως πριν. Σημερα δεν λεμε τιποτα αλλα ετσι ειναι. Καποιες σχεσεις απλα τελειωνουν.

Δεν μπορω να γραψω για ολους μου τους φιλους. Δεν μπορω να γραψω γιατι καποιους σημερα δεν τους αποκαλω ετσι. Θα μου παρει ωρες και δεν εχω τον χρονο.
Αυτο που μπορω να πω ειναι οτι καποιες σχεσεις κρατανε και καποιες οχι.

Σημερα μπορω να μετρησω τους ανθρωπους που αφησα πισω μου και τους θεωρω φιλους μου κατω απο 10. Εχω πολλους γνωστους στο χωριο μου αλλα φιλους λιγους. Και με φιλους δεν εννοω πρωην και συγγενεις. Εννοω τον Νικο που μου χαιδευει την πλατη γιατι με χαλαρωνει και που μου μιλαει για τα παντα. Εννοω την Σταυρουλα που μου λεει πως σημερα ειμαι εκει που ηταν αυτη πριν 3 χρονια. Εννοω την Κικη που ειναι μερος της "Ελλαδας" μου.

Φιλοι στους οποιους μπορω να στηριχτω και μπορουν να με εμπιστευτουν. Φιλοι που δεν ξεχνιουνται οχι για οσα ειπαν και εκαναν αλλα για το πως με κανουν να αισθανομαι.
Ομορφα και ελευθερα.

Ποιος φρικαρε?

Παντα ηξερα πως ηθελα να ειναι η σχεση μου. Οι σχεσεις που δεν ηταν οπως τις ηθελα η οπως τις περιμενα τις αφησα. Η τις αφησα να με αφησουν. Το πιο βασικο στοιχειο εινια η ελευθερια μεσα στην σχεση. Ισως γιατι οι γονεις μου μου εδειξαν πως εχω το δικαιωμα να εχω μια δικη μου ζωη μεσα σε μια σχεση. Ισως γιατι απλα ειμαι εγωιστρια και βαζω τα θελω μου λιγο πιο πανω απο τον αλλον.

Αυτην την φορα εχω μια σχεση που δεν μου επιτρεπει να εχω την δικη μου ζωη. Με ενθαρρυνει να την εχω. Δεν εχω αντιμετωπισει μουτρα για κατι που εχω κανει ουτε μια φορα. Ουτε καν οταν αγορασα εισητηριο για Αιγυπτο γιατι ετσι μου την εδωσε. Το μονο που ειπε ηταν " Μην ξεχασεις να μου στειλεις μια καρτα ". Ετσι και εγω οταν ερθει η ωρα για τον στρατο θα την κανω για Αυστραλια 6 μηνες να δω την κολλητη μου. Εχουμε τα 10 ατομα ο καθενας με τα οποια μπορουμε να μοιραστουμε στοματικα υγρα χωρις καμια φασαρια. Οταν αποφασισε να παει Οσλο και να δει κατι φιλους το εμαθα μεσω της κοπελας του καλυτερου του φιλου. Δεν με ενοχλει γιατι εγω ξεχασα μια φορα να του πω οτι θα περασω μια βδομαδα στην Στοκχολμη. Το εμαθε οταν πλεον εφτασα εκει.

Εχουμε σχεση. Ναι. Αλλα αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να μοιραζομαστε τα παντα. Δεν χρειαζεται να συζηταμε τα παντα. Δεν ξερουμε πολλα για το τι περασε ο καθενας στο παρελθον, ειδικα σχεσεις. Εκει η γνωση μας ειναι μικροτερη και απο το ατομο. Δεν μας ενοχλει. Γιατι δεν μας ενδιαφερει.

Δεν εχουμε σκεφτει να συζησουμε. Η ιδεα μας προκαλει ναυτια. Δεν εχουμε σκεφτει αν θα περασουμε το υπολοιπο της ζωης μας μαζι. Εδω δεν ξερουμε αν το αυριο θα μας βρει μαζι η σε διαφορετικους πολους. Το μονο που ξερουμε ειναι οτι δεν ζηλευουμε. Δεν ανακατευομαστε. Δεν μιλαμε καθε μερα. Αλλα ριχνουμε το γελιο του αιωνα, ταξιδευουμε, συζηταμε πολιτικη και φυση, παμε σινεμα και παμε γυμναστηριο. Ειματε χαλαρα και εχουμε αγαπη.

Μα πανω απο ολα εχουμε την ζωη μας δικη μας αλλα και την μοιραζομαστε. Αλλα δεν ειμαστε φυλακισμενοι. Και αυτο ειναι κατι που και οι δυο λατρευουμε στην σχεση μας. Αυτο που δεν καταλαβαινουμε ειναι γιατι ο κοσμος φρικαρει..

Down memory lane..

Εχω ενα τετραδιο. Ειναι ροζ με πεταλουδες και εχει τον Winnie the Pooh απο εξω και γραφει "Sun on your cheeks, a friend by your side". Δεκεμβριος 2003 ηταν οταν το αγορασα. Ηταν το χριστουγενιατικο δωρο απο μενα στον εαυτο μου. Για να μπορω καπου να ξεσπαω και να αφηνω τις σκεψεις μου χωρις να με κρινει κανενας.

Μερικες φορες διαβαζω τι εγραφα και με βλεπω απο μακρυα, σαν μεσα απο ενα παραθυρο. Βλεπω εμενα να ερωτευομαι και να ποναω. Βλεπω εναν πονο που σημερα με κανει να αναρωτιεμαι γιατι πονουσα. Επειδη επεμενα για κατι που δεν ηξερα αν υπηρχε? Η επειδη δεν ειχα ανταποκριση και ημουν μονη αναμεσα σε ζευγαρια?
Δεν πονεσα για αλλα πραγματα που εγιναν αλλα εκεινος ο ερωτας με πονεσε και με χτυπησε οσο κανενας αλλος. Δεν καταλαβαινω μονο γιατι. Τον βλεπω σε οσα διαβαζω, τον πονο, μα δεν καταλαβαινω απο που ηρθε και γιατι εμεινε μαζι μου για τοσα χρονια. Δεν καταλαβαινω γιατι εγραψα

¨Υποσχεθηκα να τον ξεγραψω μια για παντα απο την ζωη μου αλλα βλεπεις.. Δεν μπορεις ευκολα να βρεις το κουραγιο να βαλεις τελος στη ζωη σου".

Καπου κοντα σε εκινη την περιοδο αρχισα να ανοιγω την μπαλκονοπορτα μεσανυχτα με ενα τσιγαρο στο ενα χερι και το χαρτομαντιλο στο αλλο. Ο Αλκινοος σιγοτραγοδουσε "Ονειρο ητανε" μονο για μενα και ο Χατζηγιαννης μου θυμιζε συνεχεια πως "Κρυφα" δεν θα εβγαινε σε τιποτα παρα μονο σε γκρεμο. Επειτα η Πεγκυ με εκανε να "Ματωνω" καθε φορα που την ακουγα να τραγουδαει.

Δεν θυμαμαι τι συνεβη και αποφασισα μια μερα να πσω τηλεφωνο και να απαιτησω μια συναντηση. Ουτε ξερω τι εσπασε και απαιτησα το τετραδιο μου πισω. Σαν απο ταινια με βλεπω μεσα στο Octavia να κοιταω μπροστα μου και να λεω:
Δεν θελω να με ξαναπαρεις τηλεφωνο και δεν θελω να σου ξαναστειλω μηνυμα. Μπορω να αναπνεω και χωρις εσενα στην ζωη μου, δεν σε χρειαζομαι να με κρατας απο το να ειμαι χαρουμενη. Πιο κατω απο εκει που με πηγες δεν υπαρχει, πιο μεγαλο εξευτελισμο δεν προκειται να περασω, παραπανω κουρελι δεν μπορω να γινω. Σε αγαπαω αλλαστην τελικη αγαπαω εμενα περισσοτερο.

Με βλεπω να φευγω και εκεινον να με κοιταζει. Με βλεπω να χαμογελαω και με δακρυα να μπαινω στον πολιτιστικο συλλογο και να πεφτω στην αγκαλια του Δημητρη λεγοντας "Τελος" και εκεινον να με κραταει λεγοντας "Ειμαστε εδω".

----------------------------------------

"7 Φεβρουαριου 2008. 4 χρονια μετα" εχω σαν τιτλο και γραφω για το ποσα πραγματα παραμενουν ιδια. Τελειωνω την σελιδα με τα λογια:

"Τεσσερα χρονια μετα και δεν γνωρισα ποτε τον ανθρωπο που ερωτευτηκα και αγαπησα".

--------------------------------------

Μπορει ακομα και σημερα να μην γνωριζω εκεινο το αγορι του λυκειου, γνωριζω ομως εκεινον που του πηρε 4 μηνες να βρει το τηλεφωνο μου στο κινητο του. Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια. Οι αναμνησεις απο εκεινα τα χρονια πονου μου δινουν να καταλαβω οτι εζησα κατι που ποτε δεν θα ξαναζησω. Δεν θα το επιτρεψω στον εαυτο μου να ξαναζησω.
Δεν αναφερομαι στον πονο ουτε και στα δακρυα αλλα στο γεγονος οτι αφησα τον εαυτο μου να γελοιοποιηθει και να στερηθει αισθηματα και περιπετειες για καποιον που δεν αξιζε.

Ελευθερια..

Ελευθερια ειναι να κανεις οτι θελεις. Να πραγματοποιεις τα ονειρα σου και να κανεις την φωνη σου να ακουστει. Να μην κρυβεις τα πιστευω σου και να δειχνεις το προσωπο σου. Ελευθερια ειναι να μπορεις να κανεις οτι σε κανει ευτυχισμενο.

"Η ελευθερια σου τελειωνει εκει που αρχιζει η ελευθερια του αλλου" μου εμαθαν στο σχολειο. Δηλαδη να καταπιεζεις εσενα για να ειναι ο αλλος ευτυχισμενος? Να κρυβεις το προσωπο σου γιατι ενοχλει τον απεναντι? Να μην μιλας γιατι η φωνη σου προκαλει πονοκεφαλο?

Ο ανθρωπος μιλαει ανοιχτα για ελευθερια και παλι καταπιεζει τον συνανθρωπο του. Καποιοι αναφεροντας σε εναν θεο, που μας επλασε ομοιους του παρακαλω! (Αν πιστεψουμε τα βιβλια που γραφτηκαν πριν αιωνες). Αλλοι μεσω κοινωνικης ταξης, οι φτωχοι και οι πλουσιοι. Αλλοι παλι λογω φυλης: Ο αφρικανος και ο αμερικανος δεν ειναι ιδιοι,ενω οι μονοι αμερικανοι που υπαρχουν ειναι οι ινδιανοι. Με βλεπω να ξεφευγω και ξαναγυρναω στο θεμα: Ελευθερια.

Ομορφο ονομα. Στο μυαλο μου εχω την εικονα μιας κοπελας με μακρυα καστανα μαλλια και πρασινα ματια. Γαληνη και ηρεμια ειναι η συντροφια της. Χαμογελαει και μενει σταθερη.

Μιλαω αφοβα για την πολιτικη. Για τα σχολεια, για τους φοιτητες, για την οικονομια και για μεταναστες.Κανω την φωνη μου να ακουστει για θεματα που με αφορουν και για δεδομενα τα οποια δεν μπορω να αλλαξω. Συζηταω με ατομα που εχουν διαφορετικες αποψεις και προσπαθω να καταλαβω.
Σταματαω εκει που η γραμμη αρχιζει. Εκει που δεν μπορω να παω. Σταματαω εκει που σκεφτομαι ποια ειναι η ελευθερια του και ποια η δικη μου. Φρεναρω οταν δεν μπορω να αποφασισω τι ειναι σωστο και τι οχι. Περναω την γραμμη σε μια στιγμη αδυναμιας και προσπαθω να βρω τον δρομο πισω.

Ελευθερια ειναι να σεβεσαι. Τον εαυτο σου πανω απο ολα. Οταν ομως δεν ξερεις αν σεβεσαι τον εαυτο σου αρχιζουν τα προβληματα. Γιατι εισαι πανω απο ολα εσυ.

Αν καταλαβεις τιποτα πες μου και μενα..

Δεν ειμαι μονογαμικη, οχι ακομα τουλαχιστον. Δεν ειμαι αχαριστη απλα θελω παραπανω. Και μπορω να φιλησω την κοπελα που χορευει αλλα οχι να την παρω σπιτι μου. Μπορω να τρωω το αγορι με το ασπρο το καπελο ολο το βραδυ με τα ματια μου χωρις να του πω κουβεντα. Μπορω να γυρναω στην αγκαλια του και σε σεντονια ιδρωμενα. Αλλα δεν μου φτανει.

Ισως φταιει το οτι ολοι με θελουν μονογαμικη. Οτι ακουω τους γυρω μου να κανουν ονειρα για τον δικο μου ελληνικα γαμο και ερωτησεις για το ποτε θα συζησω εγω και ποτε θα βρεθει ενα δαχτυλιδι στο χερι μου. Δεν θα επρεπε να με ενοχλει. Αλλα μου την δινει που ατομα πηραν το δικαιωμα να με ρωτανε πραγματα τα οποια δεν γνωριζω. Η απαντηση ειναι παντα ιδια: Οταν το αποφασισω θα σας πω.

Δεν ειμαι μονογαμικη. Δεν μπορω να με φανταστω με το ιδιο ατομο για το υπολοιπο της ζωης μου. Οχι τωρα. Και με εκεινα τα καφε ματια ακομη θα μου ηταν δυσκολο ασχετα αν τα παιδια μας θα ηταν τα πιο ομορφα που θα αντικρισε ο κοσμος. Αλλα δεν ειμαι εγω. Για αυτο ειμαι ετσι τελευταια. Γιατι οσο πιο πολυ μενω τοσο πιο μολυ με χανω. Τοσο πιο πολυ μου λειπω. Τοσο πιο πολυ με νευριαζω και αλλο τοσο μου την δινει.

Δεν ειμαι μονογαμικη. Αλλα μου αρεσει να βλεπω τα φιλαρακια χαιδευοντας τα μαλλια του.

Πικρα λογια..

Καναμε ονειρα μεγαλα εσυ και εγω. Η ζωη μας θα αλλαζε. Εσυ θα εβισκες ερωτα και εγω μια ελευθερια. Περασαν τεσσερα χρονια απο εκεινο το καλοκαιρι, σε εκεινο το μπαρ, με εκεινον τον καφε, εσυ, εγω και ο Σταθης. Τα ονειρα μας σαν αστερια φωτιζαν τον ουρανο και ανεβηκαμε ο καθενας στο αεροπλανο του με κατευθυνση τον βορρα και προορισμο το μελλον..

Μου λειπει η πατριδα μου, η χωρα που μεγαλωσα και η οικογενεια μου. Αλλα μου φτανει μια βδομαδα και μετα θελω να γυρισω σπιτι μου. Το οποιο βρισκεται μια Ευρωπη μακρυα πλεον, στα χιονια και κοντα στον αρκτικο κυκλο. Οταν γκρινιαζω και νευριαζω ειναι με πραγματα που με ενδιαφερουν και με ατομα που αγαπαω.
Στην Ελλαδα δεν εχτισα μια ζωη μου δωθηκε απλοχερα. Δε χρειαστηκε να ξεκινησω απο το μηδεν πουθενα. Εδω που ειμαι σημερα αρχησα απο το μηδεν. Εχτισα μια ζωη και αρνουμαι να την αφησω γιατι στην Ελλαδα μπορω να ''κανω οτι μου γουσταρει''. Γιατι πλεον μεγαλωσα, σε λιγο παιρνω πτυχιο και οπου και να διδασκω δεν θα μπορω απλα να παω για εναν καφε επειδη μου καπνισε. Αυτα τα καναμε στο λυκειο.

Ηξερα, ενοιωθα πως κατι δεν ηταν καλα αλλα οχι και ετσι.. Και λυπαμαι.
Με ποναει που δεν βρηκες αυτο που ηθελες. Που τα ονειρα σου δεν πραγματοποιηθηκαν η πως ολα δεν ηταν οπως τα περιμενες. Με ποναει που ο ερωτας δεν μενει κοντα σου και που οι φιλοι σου ειναι μακρυα. Με ποναει που δεν εισαι ευτυχισμενος και που σε αυτα τα τεσσερα χρονια δεν αξιωθηκαμε να βαλουμε ο ενας τον αλλον προορισμο.

Αλλα θελω να ξερεις οτι η ζωη εδω πανω μου παει, ασχετα αν ο κοσμος εδω παιρνει ψυχοφαρμακα η πεταει την ζωη του απο το μπαλκονι (κυριολεκτικα).
Το μονο που ισως να με ενοχλει ειναι οτι σπανια πλεον με βλεπω σε ξαπλωστρες κατω απο αυγουστιατικα φεγγαρια.. απο την αλλη δεν γινεται να ειμαστε παντα παιδια λυκειου..

Τι χρειαζομαι και τι θελω..

Δεν χρειαζομαι πολλα. Δεν χρεαιζομαι λιγα. Χρειαζομαι αυτα που θελω. Χρειαζομαι να ακουσω το οχι και να ακουσω το ναι. Χρειαζομαι τον αερα. Χρειαζομαι τον ηλιο. Χρειαζομαι το νερο. Χρειαζομαι τον καφε. Χρειαζομαι την μουσικη. Χρειαζομαι τους φιλους μου τους αγαπημενους. Χρειαζομαι τους παππουδες μου και την οικογενεια μου. Χρεαιζομαι την μητερα μου και το αγγιγμα της. Χρειαζομαι την φωνη του πατερα μου και το χαμογελο του αδερφου μου. Χρειαζομαι τα ξαδερφια μου γιατι μου θυμιζουν τον αχρηστο τον πατερα τους και την θεια μου για να μου θυμιζει ολα οσα μπορω να αλλαξω. Χρειαζομαι αλλα τοσα.
Δεν χρειαζομαι εσενα. Δεν χρειαζομαι την ενεργεια σου. Δεν χρειαζομαι το αγγιγμα σου. Δεν χρειαζομαι την αγαπη σου ουτε και τα προβληματα σου. Δεν χρειαζομαι τον εγωισμο σου ουτε να σου μαθω να υποχωρεις. Δεν χρειαζομαι να μου μιλας για την χωρα μου λες και δεν την ξερω. Δεν χρεααζομαι μαθηματα συμπεριφορας. Δεν χρειαζομαι το βλεμμα σου το περιεργο ουτε να μου λες οτι δεν με νοιωθεις. Δεν χρειαζομαι να με απορριπτεις. Δεν χρειαζομαι να με κανεις να χαμογελαω και να περναω καλα.
Δεν σε χρειαζομαι. Μπορω να ζησω χωρις εσενα. Δεν σε χρειαζομαι. Μπορω να υπαρχω χωρις εσενα. Θα ειναι καλα. Θα περπαταω και θα χαμογελαω. Θα σε εχω μεσα μου. Δεν σε χρειαζομαι για να καταφερω να βγαλω την μερα μου.

Αυτο ομως δεν σημαινει οτι δεν σε θελω διπλα μου. Οτι δεν θελω να ξυπνας διπλα σου η να πινω καφε μαζι σου το πρωι πριν την δουλεια. Σε θελω οσο τιποτα αλλο και σε θελω για παντα. Αλλα γνωριζω επισης οτι σε αγαπαω παρα πολυ για να σε βλεπω να καταστρεφεσαι..

Τελος

Δεν το σηκωνει. Ουτε στο σπιτι. "Ελα, τι θες?" ακουω στο τελος.
"Σε σκεφτομουνα ολη την βδομαδα και ειπα να σε ρωτησω αν θες να βρεθουμε σημερα".
"Ειμαι σε after work. Παρε το τραμ και ελα".
Πεντε λεπτα αργοτερα εχω μια μπυρα στο χερι και καινουρια προσωπα μπροστα μου. Συζηταμε και πανω στην τελευταια μπυρα (που την μοιραζομαστε) αφηνω τον εαυτο μου να πει αυτα που με γυρνανε πισω στον εαυτο μου. Εγω πανω απο ολα. Εγω και ο εαυτος μου. Εγω και τα σφαλματα μου. Εγω και τα ονειρα μου. Εγω και οι αναγκες μου. Αν δεν μπορει τοτε δεν υπαρχει λογος πια. Αν δεν μπορω τοτε ποια η ουσια? Αν δεν καταλαβαινει οτι λεω τοτε τι κανω εγω εδω? Εκει?
Πριν ανεβω στο λεωφορειο για το σπιτι μου δινεται μια αγκαλια, φιλια στο προσωπο και δυο μπλε ματια να μου λενε "Τηλεφωνησε μου. Μου λειπεις και μενα πολλες φορες".

----------------------------------------------------

Κρατω ενα χερι προς το σπιτι. "Σε θελω στο μελλον μου. Ειτε εισαι μαζι μου ειτε οχι. Αν εισαι εδω η καπου αλλου. Σε θελω εκει να μου κρατας το χερι. Σε θελω να σε αγαπαω απο μακρυα και απο κοντα. Σε θελω οικογενεια. Σε θελω τον καλυτερο μου φιλο. Παντα εκει. Οτι και να γινει μεθαυριο. Γιατι εισαι εσυ. Γιατι σε αγαπαω. Γιατι δεν θελω την ζωη χωρις εσενα να εισαι διπλα μου. Η εστω κοντα μου".
Αυτο μαλλον ειναι αγαπη. Και οταν το χερι σφιγγει το δικο μου και χαμογελαει ξερω οτι το ιδιο συμβαινει και σε εκεινη την καρδια. Η διαφορα ειναι οτι εγω σκεφτομαι το μπροστα. Εκεινη απλως ζει το σημερα. Αλλες φορες το αναποδο. Μαζι μας βρισκει και αυτο το φθινοπωρο. Θελω να μας βρει μαζι η ανοιξη. Τα θελω μου ειναι σημερα ετσι. Αυριο δεν ξερω.

Σημερα ειδα κατι να πεθαινει μπροστα μου και το κρατουσα αγκαλια. Συνεχιζω να θελω το αυριο μαζι του. Αλλα αυτο που πεθανε μπροστα μου σημερα πεθανε γιατι σταματησα να προσπαθω. Μου τελειωσε. Τελος.

Και η προσπαθεια..

.. εχει τα ορια της. Οταν μιλας με καποιον ο οποιος δεν ακουει σταματας να μιλας μαζι του. Οταν ξαφνικα σε χτυπαει η καθημερινοτητα στο κουτελο ξυπναςκαι αναρωτιεσαι που πας. Προσπαθεις να βγεις απο το καθημερινο και να κανεις κατι διαφορετικο.
Οταν προσπαθεις να σηκωσεις καποιον απο την καθημερινοτητα του και εκεινος δεν θελει, τον αφηνεις εκει που ειναι. Βρισκεις εσυ κατι διαφορετικο. Ανθρωπους η ασχολιες.
Οταν μοιραζεσαι χωρις ανταποκριση. Ειτε αυτα ειναι αισθηματα, υλικα αγαθα, ονειρα, συμβουλες, την κρεβατοκαμαρα και οτι ερχεται η δεν ερχεται μαζι με αυτην. Εστω και χρηματα. Μετα απο ενα διαστημα δεν μοιρζεσαι. Κρατας οτι εχεις και δεν εχεις για τον εαυτο σου. Απο το να γελοιοποιησαι συνεχως.
Οταν ζητας απο τον αλλον επειχηρηματα γιατι σε αγαπαει η απαντηση ''Γιατι μαζι σου δεν χρειαζεται να προσπαθω" αρχιζεις να αναρωτιεσαι. Αν δεν προσπαθεις για την σχεση σου τοτε γιατι να προσπα8εις?
Οταν καποιος δεν θελει να εξελιχθει σταματας να εξελισεσαι μαζι του. Συνεχιζεις μονη σου.

Καποια στιγμη σου τελειωνει η μπαταρια, δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως. Οι δικες μου χρειαζονται φορτωμα και δεν υπαρχει χρονος. Δεν με αφηνει κανεις να φορτωσω. Και αν μεινω απο μπαταριες εγω αντε ψαξε να με βρεις.
Πηρα λοιπον την αποφαση να μην κανω τιποτα. Δεν προσπαθω ουτε εγω. Το αντιδραστικο στοιχειο μου μεσα μου ξυπναει και θελω να δω τι θα καταλαβουμε. Ισως να πρεπει να αρχισω να παιζω σε αλλο γηπεδο.. Σε αλλη αγωνιστικη. Γιατι χρειαζομαι καποιον να με πηγαινει μπροστα και οχι να με κραταει στασιμη..

Αραγε ποσοι κλαιγονται για ενα περιοδικο?

Διαβασα το Cosmo του Αυγουστου. Τελικα δεν θελω να ξερω τι λενε οι αντρες μεταξυ τους και αν ειμαι η οχι sex animal. Βαρεθηκα να διαβαζω για sex, σχεσεις αλλονων και απαντησεις σε ερωτησεις που καθε ανθρωπος θα επρεπε να γνωριζει μετα τα 17 του. Αναρωτιεμαι αν ειναι μονο το ελληνικο κοινο του Cosmoετσι αλλα οταν διαβαζω το Σουηδικο και το Αγγλικο αντιστοιχο περιοδικο βλεπω πως οχι. Το φαινομενο ειναι μαλλον παγκοσμιο.
Η ισως εχω μεγαλωσει και πρεπει να αλλαξω περιοδικο. Ισως ειναι καιρος να αφησω τα ρεπορταζ για το πως να κανω εναν αντρα να φτασει στον εβδομο ουρανο (πολλα θελει?), πως να φερομαι στην δουλεια μου (μα καλα χαζη ειμαι?) η για το πως θα πρεπει να φερομαι στους φιλους μου. Αν δεν ξερεις πως φερεσαι σε φιλους μαλλον δεν εχεις κανεναν..
Αν και διαβαζα το περιοδικο οταν πηγαινα γυμνασιο δεν μου εμαθε και πολλα. Τα περισσοτερα τα ηξερα ειτε απο ιδιες εμπειριες, ειτε φιλων ειτε μου τα εξηγησε η μητερα μου, η θεια μου, ο μεντορας μου..
Ισως να μην ξερω πολλα αλλα να ξερω πως ενα τετοιο περιδικο δεν μου ανοιγει τον οριζοντα, δεν με βοηθαει στο να εξελιχτω σαν ανθρωπος παραπανω σαν γυναικα. Αν δεν ξερω τωρα πως δεν πρεπει να ξεχναω το προφυλαχτικο η το χαπι το πρωι δεν θα το μαθω ποτε. Αν σημερα δεν ξερω τι ειναι τα ΣΜΝ και πως προφυλασσομαι τοτε μαλλον ειμαι οροθετικη.

Γνωριζω ομως κοριτσια τα οποια βρηκαν μεγαλη βοηθεια στις σελιδες αυτου του *Γυναικειου Πορνοπεριοδικου* οπως καποτε το αποκαλεσε μια μεγαλη αγαπη μου. Για αυτα τα κοριτσια ας συνεχισει να γραφει οτι γραφει.

Οσο για μενα? Μαλλον θα αλλαξω περιοδικο..

Τελος

Ο παππους θα μου ελεγε..τιποτα. Θα εβλεπε και θα μου εδινε μια αγκαλια. Θα παιζαμε μια ξερη και θα γελουσαμε. Θα καπνιζε ενα τσιγαρο και θα χαμογελουσε με τα οσα δοντια του απεμειναν. Θα μου ελεγε πως ειμαι κοριτσαρα και θα καταριοταν τον πατερα μου με αφησε να φυγω. Θα μου εδινε μια αγκαλια και θα τον μυριζα παρολο τον καπνο. Με εβλεπε ο παππους μου. Το ατιθασο και το αντιδραστικο μεσα μου. Και παλι μπορουσε να με φερει βολτα.

Μου λειπει ο παππους μου. Μετα απο 3 χρονια με επιασε και μενα. Εχω μια φωτογραφια οποθ καθεται μπροστα στο τζακι. Μπλε πουκαμισο και κοκκινο πουλοβερ. Μου λειπει. Οσα ηθελα να δει και οσα δεν προλαβα να του πω. Περιμενε να με δει για τελευταια φορα πριν μας πει γεια. Θα ηθελα να με δει τωρα. Να του πω με τι δουλευω. Να του πω τι κανω. Με τι ζω. Ισως και να ξερει. Δεν γνωριζω.

Αυτο που ξερω ειναι οτι εγω παλι ανασαινω καπνο. Παλι ρουφαω. Παλι δεν αντιστεκομαι. Οσο και αν ξερω πως μου κανει κακο με χαλαρωνει. Ο παππους εζησε οπως ηθελε. Πεθανε οπως τον αναγκασανε. Χωρις καπνο και χωρις αλατι.
Αν δεν με αφησουν να ζησω οπως θελω τουλαχιστον ας πεθανω οπως θελω. Η το αναποδο. Σημερα ομως καπνισα. Και μου αρεσε. Τελος.

Και ομως βγαζεις νοημα..

Με ενοχλει. Αλλα το βουλωνω. Με εκνευριζει και το καταπινω. Μου την σπαει αλλα το αντεχω. Με νευριαζει αλλα κανω πισω. Ξερω και παλι απορω. Γνωριζω και παλι κοιταζω στο κενο. Πολλα θελω και μου στερουνται. Αλλα δεν ζητησα και μου δινονται. Διαφορετικα τα πιστευα και αλλιως ειναι. Το ονειρο ονειρο και η πραγματικοτητα να μου γελαει.
Οτι θελει τελικα κανει και οτι θυμαται χαιρεται. Οπως να ειναι τα στρωνει λες και εγω εκει θελω να κοιμηθω. Χωρις αλατι το φαγητο και περιμενει να το φαω.
Το αλκοολ με σωνει και το καπνισμα με ανακουφιζει.
Επιτελους σαββατοκυριακο. Αν και που ειναι εδω ειναι σαν να μην ειναι..

Μεσα Αυγουστου..

Τα συννεφα του ουρανου ειναι απο αυτο το μωβ των πασχαλιων. Αναμεσα τους ο ουρανος ειναι ασπρος με μια αποχρωση απο κιτρινο. Τα συννεφα κινουνται προς μια κατευθυνση που εμεις την ξερουμε σαν δυση. Για αυτα παλι αυτο δεν εχει καμια σημασια. Αυτα απλα κινουνται.
Τα φυλλα ακομα πρασινα και καποια δεντρα λυγιζουν μονο στην κορυφη, ισα ισα που τα ακουμπαει αερας.Καποια αλλα λυγιζουν παραπανω και καποια αρκετα περισσοτερο. Κανεις δεν παιζει μπαλα σημερα. Κανεις δεν παιζει μουσικη. Τα σκυλια σημερα δεν γαβγιζουν.

Που παμε κανεις δεν ξερει. Στην πραγματικοτητα. Αγνωστο.Τι μας ακουμπαει και τι οχι ειναι εντελως προσωπικο. Τι μας λυγιζει και τι απλα μας αγγιζει το αποφασιζουμε εμεις. Η το υποσυνειδητο τελως παντων.

Το τιποτα..

Μπροστα μου ξετυλιγονται οι σκεψεις του παρελθοντος με ολα τα αισθηματα που κρυβονταν απο πισω τους. Μα τα λογια που εγραφα δεν ηταν για μενα. Ηταν λογια που ηθελα να ηταν αληθινα και προσπαθουσα να πιστεψω πως εγω τα ελεγα. Χρονια αργοτερα με ανακαλυπτω πισω απο εκεινα τα λογια. Με βλεπω, οπως λενε και τα στρουμφακια του James Cameron.

Ειμαι σχεδον εκει που ημουνα πριν δυο χρονια. Το διαφορετικο αυτην την φορα ειναι οτι γραφω τα δικα μου τα λογια. Να τα δεις. Να με δεις. Να μαθεις τις σκεψεις μου δεν με φοβιζει. Να γνωριζεις δεν με ενοχλει. Να βρεθω γυμνη μπροστα σου μες στο κρυο δεν με πειραζει. Μεγαλωσα και δεν εχω τιποτα να κρυψω.

Με ενοχλει που εγραφα για εκεινα τα μικρα και τα ασημαντα ενω τωρα βλεπω τα σημαντικα. Μου την δινει που φοβομουν την φωνη μου. Με νευριαζει που εχασα την ευκαιρια να δειξω στο μελλον μου τι πραγματικα ενοιωθα και τι συνεβει. Πουθενα δεν αναφερεται εκεινος και εκεινο το απογευμα. Δεν αναφερεραι εκεινο το καλοκαιρι και δεν υπαρχει ουτε ενα αποτυπωμα απο εκεινη την αγκαλια που διελυσε μια φοβερη φιλια. Ουτε ενα γραμμα για εκεινη την προδωσια και ουτε μια αναφορα στο γιατι το 2005 ηταν οπως ηταν.

Αναμεσα στο 2003 και στο 2007 υπαρχει μια υσηχια. Ισως γιατι οτο τυπωμα των πραγματων που συνεβησαν θα τα μετετρεπαν σε πραγματικοτητα. Ισως γιατι τοτε θα υπηρχαν αποδιξεις. Ισως γιατι η μονη αναφορα τους ποναει. Ισως γιατι η αναμνηση τους με αρρωσταινουν.
Ισως γιατι καποια γεγονοτα απλα πρεπει να μενουν στο σκοταδι..

Χανομαι.

Γυρω μου βλεπω μονο χωρισμους πλεον. Χθες ειπωθηκαν "Σ'αγαπω" και σημερα μοιραζονται θρυψαλα ονειρων σε μας τους περαστικους. Που πηγε η αγαπη? Που πηγαν οι πεταλουδες? Που χαθηκαν τα χρωματα? Η μονο κρυφτηκαν για λιγο ωστε να ξαναρθουν παλι?

"Ξερεις τι βλεπω? Τα ματια σου να χαμογελανε οταν μιλας για τους φιλους σου. Οταν μιλας για το χθεσινο βραδυ με την Ιωαννα. Οταν μιλας για τον πρωην σου στην Ελλαδα. Αλλα ουτε μια φορα δεν τα ειδα να χαμογελανε οταν μιλας για την σχεση σου".

Αναμεσα στα προβληματα των αλλων βρηκα τα δικα μας. Ετσι απλα τα ειδα. Μου τα ειπανε αλλοι, ουτε καν τα εψαξα. Ανεξαρτησια, ελευθερια, ονειρα, μελλον, εγωισμο,διαφορετικα ενδιαφεροντα. Εκει ειναι ομως και οσα μας κρατανε μαζι.. και οσα μπορουν να μας χωρισουν.

Χθες ελεγα "Σ'αγαπω" και το πιστευα. Σημερα το χαος ξετυλυγεται μπροστα μου και χανομαι αναμεσα σε ονειρα και πραγματικοτητα.. Αλλα εχω υπομονη ακι με τον καιρο ειτε θα χαθω τελειως ειτε θα σε παρω μαζι μου. Και αυτην την στιγμη δεν ξερω τι θελω περισσοτερο..

Memories..

Δεν θυμαμαι πολλα. Οι αναμνησεις εχουν καπως σβησει με τα χρονια. Σαν οταν ξυπνας απο ενα ονειρο και το μονο που θυμασαι ειναι μικρες φραγμες που ουτε καν μπορεις να πεις αν ειναι αληθεια η ενα γεννημα της φαντασιας σου.
Ηταν στα πρωτα χρονια του δημοτικου. Ξαφνικα βρεθηκαμε να παιζουμε στην αμμο. Θυμαμαι φιλια και χαδια αλλα παραπανω τιποτα. Θυμαμαι να ειμαι κτητικη απεναντι σε 2 ομορφα καφε ματια και να κραταω το χερι τους σφιχτα. Θυμαμαι πως καποια στιγμη τα παιχνιδια στην αμμο σταματησαμε χωρις να ξερουμε γιατι. Ξερω ομως πως δεν τα αναφεραμε ποτε. Ισως για αυτο να ειναι σαν ενα ονειρο. Γιατι τα παιχνιδια εκεινα μετα το σχολειο ποτε δεν ειπωθηκαν, λογια ποτε δεν τα περιγραψανε.
Δωδεκα χρονια μετα με βρισκουν να ξαναζω εκεινα τα παιχνιδια. Και να με φερνουν σε μια θεση οπου ανθρωποι θελουν και περιμενουν να διαλεξω. Και δεν θελω. Γιατι ο ερωτας δεν διαλεγεται απλα ερχεται. Δεν την ειχα ερωτευτει. Δεν την ειχα αγαπησει σαν κατι παραπανω. Απλα ετυχε να παιξουμε.

Την ερωτευτηκα. Δεν την αγαπησα. Δεν παιξαμε παραπανω απο οτι μας επετρεψαν οι κανονες του παιχνιδιου. Και δεν ξαναπαιξαμε μαζι. Γιατι υπαρχουν και αλλοι στο παιχνιδι.

22 + μια..

Σχεδον και 2 λογω διακοπης του προγραμματος. Με μια κοκκινη μπλουζα και το παρελθον να μου λεει καληνυχτα οι φιλοσοφιες με διαχυζουν.
-Ποιος ξεφευγει το παρελθον του?
Σκεψεις και αναμνησεις ειναι παντα ενα κομματιτου εαυτου μας. Οι αναμνησεις ειναι του παρελθοντος ακι τις εχουμε παντα μαζι μας. Αρα εχουμε το παρελθον παντα μαζι μας. Σαν μια βαλιτσα το κουβαλαμε. Οχι οτι θελουμε απο αυτο, αλλα ολο. Οτιδηποτε ειπα, σκεφτηκα και εκανα υπαρχει στην βαλιτσα μου και παντα θα την κουβαλαω. Δεν γινεται αλλιως.

-Το παρελθον βρισκεται στο μελλον.
Εαν δεν το εχει πει κανεις σοφος ως τωρα το λεω εγω. Μεχρι να μαθω να μην κανω τα ιδια λαθη και παντα οταν θα αποφευγω τα λαθη που εκανα παλια. Τα ατομα του τοτε ειναι ατομα του σημερα και οσα δεν ειναι στην ζωη μου τωρα, που καποτε ητανε, καποια μερα θα τα συναντησω στον δρομο μου. Παλι. Παλιες αγαπες θα με βρουνε να με ταρακουνησουνε και εγω θα σαρωσω αλλους στον δρομο μου. Οτι εκανα χθες βρισκεται στο μελλον μου. Οτι εκανα πριν ενα λεπτο θα το βρω μπροστα μου και το ξερω. Νομιζω πως ειναι αυτο που λεμε συνεπειες. Το μελλον του παρελθοντος.

Εκει καπου με χανω και σκεφτομαι τον χρονο. Πως περναει και δεν μας λογαριαζει. Πως περναει και δεν το σκεφτομαστε. Μια μερα ξυπνησα σε δικο μου διαμερισμα, χωρες μακρυα απο την πατριδα, γονεις και φιλους παλιους. Σε μια αλλη πατριδα, με μια πολιτικη φοιτιτικη ελπιδα, σχεδον ενα πτυχιο, μια σχεση και φιλους καλους και αληθινους...

Και μεσα σε ολα αυτα το παρελθον μου να με κυνηγαει τωρα στα 22+1 και να μου χαμογελαει. Δεν γνωριζω συνεπειες απο ενα χαμογελο, οποτε χαμογελαω και εγω..
22+1

Παει καιρος απο την προηγουμενη φορα. Παραπανω απο οτι πρεπει.
Ισως γιατι ειμαστε τοσο μακρυα. Ισως γιατι εκανα μια επιλογη και τωρα βλεπω τις συνεπειες. Ισως γιατι η ζωη ειναι κατι παραπνω απο απλη. Ισως γιατι τα εχει με αλλον. Οσα και να ειναι αυτα τα ισως, ξερω πως καθε φορα ειναι σαν να μην περασε μια μερα.

Το χειροτερο ειναι οτι περασαν μερες και μηνες. Σε μια μερα συμβαινουν πολλα και ολα απο τοτε εχουν αλλαξει. Η μαλλον σχεδον ολα. Το αντιδραστικο στοιχειο παραμενει και ο εγωισμος καπου καπου βγαινει στην επιφανεια. Αλλα τα αισθηματα παραμενουν. Περιεργο.

Παρολα οσα περασαμε δεν θυμαμαι τι σου ειπα εκεινο το καλοκαιρι γιατι μπροστα σε ολα τα αλλα δεν αξιζε μια. Καποιοι μηνες ειναι σαν μια ομιχλη. Οχι γιατι δεν προσπαθησα να καταγραψω τα παντα αλλα γιατι δεν μπορουσα να δω καθαρα απο την τυφλα μου. Και ακουω να μιλας, να αναφερεις πραγματα που θα επρεπε να θυμαμαι και δεν μπορω. Θυμαμαι αλλα πραγματα ομως. Οχι μερη, ανθρωπους, οχι συζητησεις. Θυμαμαι τι ενοιωθα τοτε και τι νοιωθω τωρα που θυμαμαι.

Εισαι σε εναν αλλον κοσμο οπου δεν σε φτανω οσο και αν προσπαθω. Χαμογελαω σε αυτα που μου λες, ακουω καθε λεξη που αφηνει το στομα σου και φοβαμαι να σου πω καληνυχτα.
Καθε πραγμα στον καιρο του λενε. Μας πηρε οσο μας πηρε τελικα καταληξαμε καπου, εσυ και εγω.

Περπατω διπλα στην λιμνη και βλεπω ενα ελαφι που προσπαθει να βρει τροφη. Σταματαω και το κοιταζω. Το ασπρο τοπιο, την παγωμενη λιμνη, το ελαφι και εγω. Ησυχια. Τετοιες εικονες με κανουν και βλεπω τα ομορφα του κοσμου. Τετοιες εικονες μου ανοιγουν τα ματια λεγοντας πως υπαρχει ομορφια, υπαρχει αγνοτητα, υπαρχει κατι πιο πανω απο μενα. Πιο πανω και απο σενα.

Κατεβαινω απο το λεωφορειο και αντικριζω κατι γκρι. Η υσηχια μεσα μου χανεται ακουγοντας φωνες, τραμ και λεωφορεια. Ο ουρανος ειναι γκρι, οι δρομοι ειναι γκρι, τα ματια σου ειναι γκρι και οι καλτσες σου γκρι.. Οταν το ασπρο γινεται γκρι βλεπεις την ασχημια του κοσμου. Και ξερεις οτι για ολα φταιει ο ανθρωπος. Και ο ανθρωπος το ξερει μα τιποτα δεν κανει.

Γιατι ειναι λεει ανωτερος, μα ο ανθρωπος δεν εχει δει την ομορφια που εχω δει εγω.. και αν εγω δεν ειμαι μεσα στην μασα των ανωτερων δεν ειμαι ανθρωπος?

Για τον φοιτητη στην Γερμανια..

Διαβαζω οτι γραφεις. Νοιωθω οτι αφηνεισ να φανει στην οθονη.. Και θελω να σε παρω αγκαλια και να σου ψυθηρισω πως ολα τελειωνουν.. Πως ολα καπως αρχιζουν. Κατι πουδεν βλεπεις σημερα σου ερχεται αυριο και οτι δεν φαινεται αληθινο ειναι η πραγματικοτητα.
Το ονειρο εκπληρωνεται.. Σημερα, αυριο, τωρα η στο μελλον... Και οταν το ονειρο σου γινει πραγματηκοτητα ολο το συμπαν θα ειναι διπλα σου, σπρωχνοντας σε προς την αληθεια σου..

Αλλα μεχρι τοτε θα σε βλεπω μεσω μιας οθονης και εσυ θα μοιραζεσαι ενα κρεβατι με αγνωστους γνωστους..

20100208

Ωρα 10.00
Εχω μαθημα. Οι συμφοιτητες μου εχουν παρουσιαση και σε λιγο ειναι η σειρα του δικου μου γκρουπ. Θα επρεπε κανονικα να προσεχω στο μαθημα αλλα σημερα το μυαλο μου ειναι αλλου. Σκεφτομαι το Πασχα, τη Φιλανδια, το καλοκαιρι και λεφτα. Οσα θελω να κανω, οσα εχω την δυνατοτητα να κανω και οσα το μυαλο δεν μου επιτρεπει να κανω απο φοβο. Και δεν ξερω τι φοβαμαι.. Απιστευτο.

Ξεχνα τον Γιαννη. Ξεχνα τα σημαδια και ξεχνα το πονο. Εφυγα για να ξεφυγω. Εφυγα για να ξεχασω, να ξεπερασω και να μεγαλωσω. Εφυγα για ενα μελλον και για ονειρα μεγαλα. Εφυγα για μια καινουρια ζωη και σημερα βλεπω τι αφησα. Οικογενεια, φιλους, αναμνησεις και ενα κομματι απο μενα, 18 χρονων παιδι.

Καινουριες φιλιες που δεν με εγκατελειψαν. Ατομα που νοιαζονται και οικογενεια που μου κραταει την πλατη. Ονειρα που εκπληρωνονται και πληγες που εχουν κλεισει. Ουλες που δεν φαινονται και ενα παρελθον που δεν εχει σημασια. Ειμαι εγω σε μια καλυτερη εκδοση, την βαλιτσα μου την εχω βαλει στην αποθηκη. Με ολα τα λαθη, τα χαμενα ονειρα και τις παλιες αγαπες.

Ερωτας και αγαοη μοθ δινεται καθε μερα. Χαμογελα και ματια που λαμπουν και μου δειχνουν τι σημαινω και τι αξιζω. Ενα χερι πιανει το δικο μου και δεν το αφηνει. Ζεστη σε ολο μου το σωμα και η φωνη μου τραγουδαει. Μια μελωδια ομορφη, αληθινη και εδω για να μεινει. Και αν ειναι να ακουω αυτν την μελωδια για τα επομενα 30 η 50 χρονια ας την ακουω. Πλεον δεν φοβαμαι. Μου κραταει την πλατη και αφηνομαι...

Και τοτε τι φοβαμαι και τι σκεφτομαι?
Φοβαμαι να χασω. Να χασω την μελωδια, τα ονειρα, τον ερωτα μα πανω απο ολα εμενα. Φοβαμαι να ξαναχαθω και φοβαμαι οτι τοτε δεν θα εχω που να παω, που να ξεφυγω. Αλλα δεν θελω να φοβαμαι. Μα δειξε μου καποιον αφοβο που ακομα κραταει στην αγκαλια του οτι πιο πολυτιμο για αυτον..

Που πηγε ο χρονος_

Μονη μου ειμαι.. Εγω και οι σκεψεις μου.. σε ενα δωματιο γεματο φως και ανοιχτο. Και το ραδιο να παιζει.. και δεν μπορω να αποφασισω τι μου λεει το κεφαλι μου... δεν βγαζω ακρη σημερα. Με τιποτα.. Δεν ξερω που παω και τι κανω πλεον. Ολα ειναι ενα προγραμμα που το ξερω απο εξω και πλεον δεν κοιταω αν υπαρχει κατι αλλο να κανω..

Σχολη, αγορι, σπιτι, αγορι, σπιτι, σχολημ σπιτι, δουλεια, σπιτι, αγορι, σπιτι σχολη.. Σημερα πηγα στην Ιωαννα και ειδαι οτι αλλαξε θεση στα επιπλα.
-Ελα ρε συ αυτο το εκανα τον Νοεμβριο, αρχες κιολας, μου λεει.
Και εκει τα βλεπω ολα. Εχω να πατησω σπιτι της 3 μηνες πανω κατω. Γιατι παντα κανω κατι αλλο. Και εχω κλειστει μεσα με τον Κεβιν.. Και περναω καλα.. Αλλα μου λειπουν οι φιλοι μου, τα ξενυχτια και οι σουρες.. Ακομα και οι σουρες.. Εχω να βγω να διασκεδασω και να χορεψω μηνες.. και δεν φταιει αλλος παρα εγω..

Και ετσι το σαββατο θα βαλω το οβεραλ και θα βγω να δω λιγο κοσμο.. μ εμια μπυρα στο χερι γιατι πανω απο ολα ειμαι και φοιτητρια..

Καλη Χρονια..

1) Να περασω ολα τα μαθηματα του εξαμηνου
2) Να παω Φινλανδια το Φεβρουαριο
3) Να κατεβω στα πατρια εδαφη το Πασχα, και τον ερωτα σε μια βαλιτσα μαζι μου
4) Να χαλαρωσω λιγο γιατι η πλατη μου θα καταστραφει αλλιως
5) Να αφιερωσω χρονο στον εαυτο μου
6) Να αγορασω εν ααπο εκεινα τα μικρα πραγματα που χρειαζεσαι για να στειψεις χυμο πορτοκαλι.

Οι υποσχεσεις μου για το πρωτο μισο του 2010. Να δουμε τι θα γινει και τι οχι.. Κατα τα αλλα ολα καλα.. ελπιζω και οι δικες σου υποσχεσεις να ειναι τετοιες ωστε να μπορεις να τις κρατησεις..