Αραγε ποσοι κλαιγονται για ενα περιοδικο?

Διαβασα το Cosmo του Αυγουστου. Τελικα δεν θελω να ξερω τι λενε οι αντρες μεταξυ τους και αν ειμαι η οχι sex animal. Βαρεθηκα να διαβαζω για sex, σχεσεις αλλονων και απαντησεις σε ερωτησεις που καθε ανθρωπος θα επρεπε να γνωριζει μετα τα 17 του. Αναρωτιεμαι αν ειναι μονο το ελληνικο κοινο του Cosmoετσι αλλα οταν διαβαζω το Σουηδικο και το Αγγλικο αντιστοιχο περιοδικο βλεπω πως οχι. Το φαινομενο ειναι μαλλον παγκοσμιο.
Η ισως εχω μεγαλωσει και πρεπει να αλλαξω περιοδικο. Ισως ειναι καιρος να αφησω τα ρεπορταζ για το πως να κανω εναν αντρα να φτασει στον εβδομο ουρανο (πολλα θελει?), πως να φερομαι στην δουλεια μου (μα καλα χαζη ειμαι?) η για το πως θα πρεπει να φερομαι στους φιλους μου. Αν δεν ξερεις πως φερεσαι σε φιλους μαλλον δεν εχεις κανεναν..
Αν και διαβαζα το περιοδικο οταν πηγαινα γυμνασιο δεν μου εμαθε και πολλα. Τα περισσοτερα τα ηξερα ειτε απο ιδιες εμπειριες, ειτε φιλων ειτε μου τα εξηγησε η μητερα μου, η θεια μου, ο μεντορας μου..
Ισως να μην ξερω πολλα αλλα να ξερω πως ενα τετοιο περιδικο δεν μου ανοιγει τον οριζοντα, δεν με βοηθαει στο να εξελιχτω σαν ανθρωπος παραπανω σαν γυναικα. Αν δεν ξερω τωρα πως δεν πρεπει να ξεχναω το προφυλαχτικο η το χαπι το πρωι δεν θα το μαθω ποτε. Αν σημερα δεν ξερω τι ειναι τα ΣΜΝ και πως προφυλασσομαι τοτε μαλλον ειμαι οροθετικη.

Γνωριζω ομως κοριτσια τα οποια βρηκαν μεγαλη βοηθεια στις σελιδες αυτου του *Γυναικειου Πορνοπεριοδικου* οπως καποτε το αποκαλεσε μια μεγαλη αγαπη μου. Για αυτα τα κοριτσια ας συνεχισει να γραφει οτι γραφει.

Οσο για μενα? Μαλλον θα αλλαξω περιοδικο..

Τελος

Ο παππους θα μου ελεγε..τιποτα. Θα εβλεπε και θα μου εδινε μια αγκαλια. Θα παιζαμε μια ξερη και θα γελουσαμε. Θα καπνιζε ενα τσιγαρο και θα χαμογελουσε με τα οσα δοντια του απεμειναν. Θα μου ελεγε πως ειμαι κοριτσαρα και θα καταριοταν τον πατερα μου με αφησε να φυγω. Θα μου εδινε μια αγκαλια και θα τον μυριζα παρολο τον καπνο. Με εβλεπε ο παππους μου. Το ατιθασο και το αντιδραστικο μεσα μου. Και παλι μπορουσε να με φερει βολτα.

Μου λειπει ο παππους μου. Μετα απο 3 χρονια με επιασε και μενα. Εχω μια φωτογραφια οποθ καθεται μπροστα στο τζακι. Μπλε πουκαμισο και κοκκινο πουλοβερ. Μου λειπει. Οσα ηθελα να δει και οσα δεν προλαβα να του πω. Περιμενε να με δει για τελευταια φορα πριν μας πει γεια. Θα ηθελα να με δει τωρα. Να του πω με τι δουλευω. Να του πω τι κανω. Με τι ζω. Ισως και να ξερει. Δεν γνωριζω.

Αυτο που ξερω ειναι οτι εγω παλι ανασαινω καπνο. Παλι ρουφαω. Παλι δεν αντιστεκομαι. Οσο και αν ξερω πως μου κανει κακο με χαλαρωνει. Ο παππους εζησε οπως ηθελε. Πεθανε οπως τον αναγκασανε. Χωρις καπνο και χωρις αλατι.
Αν δεν με αφησουν να ζησω οπως θελω τουλαχιστον ας πεθανω οπως θελω. Η το αναποδο. Σημερα ομως καπνισα. Και μου αρεσε. Τελος.

Και ομως βγαζεις νοημα..

Με ενοχλει. Αλλα το βουλωνω. Με εκνευριζει και το καταπινω. Μου την σπαει αλλα το αντεχω. Με νευριαζει αλλα κανω πισω. Ξερω και παλι απορω. Γνωριζω και παλι κοιταζω στο κενο. Πολλα θελω και μου στερουνται. Αλλα δεν ζητησα και μου δινονται. Διαφορετικα τα πιστευα και αλλιως ειναι. Το ονειρο ονειρο και η πραγματικοτητα να μου γελαει.
Οτι θελει τελικα κανει και οτι θυμαται χαιρεται. Οπως να ειναι τα στρωνει λες και εγω εκει θελω να κοιμηθω. Χωρις αλατι το φαγητο και περιμενει να το φαω.
Το αλκοολ με σωνει και το καπνισμα με ανακουφιζει.
Επιτελους σαββατοκυριακο. Αν και που ειναι εδω ειναι σαν να μην ειναι..

Μεσα Αυγουστου..

Τα συννεφα του ουρανου ειναι απο αυτο το μωβ των πασχαλιων. Αναμεσα τους ο ουρανος ειναι ασπρος με μια αποχρωση απο κιτρινο. Τα συννεφα κινουνται προς μια κατευθυνση που εμεις την ξερουμε σαν δυση. Για αυτα παλι αυτο δεν εχει καμια σημασια. Αυτα απλα κινουνται.
Τα φυλλα ακομα πρασινα και καποια δεντρα λυγιζουν μονο στην κορυφη, ισα ισα που τα ακουμπαει αερας.Καποια αλλα λυγιζουν παραπανω και καποια αρκετα περισσοτερο. Κανεις δεν παιζει μπαλα σημερα. Κανεις δεν παιζει μουσικη. Τα σκυλια σημερα δεν γαβγιζουν.

Που παμε κανεις δεν ξερει. Στην πραγματικοτητα. Αγνωστο.Τι μας ακουμπαει και τι οχι ειναι εντελως προσωπικο. Τι μας λυγιζει και τι απλα μας αγγιζει το αποφασιζουμε εμεις. Η το υποσυνειδητο τελως παντων.

Το τιποτα..

Μπροστα μου ξετυλιγονται οι σκεψεις του παρελθοντος με ολα τα αισθηματα που κρυβονταν απο πισω τους. Μα τα λογια που εγραφα δεν ηταν για μενα. Ηταν λογια που ηθελα να ηταν αληθινα και προσπαθουσα να πιστεψω πως εγω τα ελεγα. Χρονια αργοτερα με ανακαλυπτω πισω απο εκεινα τα λογια. Με βλεπω, οπως λενε και τα στρουμφακια του James Cameron.

Ειμαι σχεδον εκει που ημουνα πριν δυο χρονια. Το διαφορετικο αυτην την φορα ειναι οτι γραφω τα δικα μου τα λογια. Να τα δεις. Να με δεις. Να μαθεις τις σκεψεις μου δεν με φοβιζει. Να γνωριζεις δεν με ενοχλει. Να βρεθω γυμνη μπροστα σου μες στο κρυο δεν με πειραζει. Μεγαλωσα και δεν εχω τιποτα να κρυψω.

Με ενοχλει που εγραφα για εκεινα τα μικρα και τα ασημαντα ενω τωρα βλεπω τα σημαντικα. Μου την δινει που φοβομουν την φωνη μου. Με νευριαζει που εχασα την ευκαιρια να δειξω στο μελλον μου τι πραγματικα ενοιωθα και τι συνεβει. Πουθενα δεν αναφερεται εκεινος και εκεινο το απογευμα. Δεν αναφερεραι εκεινο το καλοκαιρι και δεν υπαρχει ουτε ενα αποτυπωμα απο εκεινη την αγκαλια που διελυσε μια φοβερη φιλια. Ουτε ενα γραμμα για εκεινη την προδωσια και ουτε μια αναφορα στο γιατι το 2005 ηταν οπως ηταν.

Αναμεσα στο 2003 και στο 2007 υπαρχει μια υσηχια. Ισως γιατι οτο τυπωμα των πραγματων που συνεβησαν θα τα μετετρεπαν σε πραγματικοτητα. Ισως γιατι τοτε θα υπηρχαν αποδιξεις. Ισως γιατι η μονη αναφορα τους ποναει. Ισως γιατι η αναμνηση τους με αρρωσταινουν.
Ισως γιατι καποια γεγονοτα απλα πρεπει να μενουν στο σκοταδι..

Χανομαι.

Γυρω μου βλεπω μονο χωρισμους πλεον. Χθες ειπωθηκαν "Σ'αγαπω" και σημερα μοιραζονται θρυψαλα ονειρων σε μας τους περαστικους. Που πηγε η αγαπη? Που πηγαν οι πεταλουδες? Που χαθηκαν τα χρωματα? Η μονο κρυφτηκαν για λιγο ωστε να ξαναρθουν παλι?

"Ξερεις τι βλεπω? Τα ματια σου να χαμογελανε οταν μιλας για τους φιλους σου. Οταν μιλας για το χθεσινο βραδυ με την Ιωαννα. Οταν μιλας για τον πρωην σου στην Ελλαδα. Αλλα ουτε μια φορα δεν τα ειδα να χαμογελανε οταν μιλας για την σχεση σου".

Αναμεσα στα προβληματα των αλλων βρηκα τα δικα μας. Ετσι απλα τα ειδα. Μου τα ειπανε αλλοι, ουτε καν τα εψαξα. Ανεξαρτησια, ελευθερια, ονειρα, μελλον, εγωισμο,διαφορετικα ενδιαφεροντα. Εκει ειναι ομως και οσα μας κρατανε μαζι.. και οσα μπορουν να μας χωρισουν.

Χθες ελεγα "Σ'αγαπω" και το πιστευα. Σημερα το χαος ξετυλυγεται μπροστα μου και χανομαι αναμεσα σε ονειρα και πραγματικοτητα.. Αλλα εχω υπομονη ακι με τον καιρο ειτε θα χαθω τελειως ειτε θα σε παρω μαζι μου. Και αυτην την στιγμη δεν ξερω τι θελω περισσοτερο..