Πικρα λογια..

Καναμε ονειρα μεγαλα εσυ και εγω. Η ζωη μας θα αλλαζε. Εσυ θα εβισκες ερωτα και εγω μια ελευθερια. Περασαν τεσσερα χρονια απο εκεινο το καλοκαιρι, σε εκεινο το μπαρ, με εκεινον τον καφε, εσυ, εγω και ο Σταθης. Τα ονειρα μας σαν αστερια φωτιζαν τον ουρανο και ανεβηκαμε ο καθενας στο αεροπλανο του με κατευθυνση τον βορρα και προορισμο το μελλον..

Μου λειπει η πατριδα μου, η χωρα που μεγαλωσα και η οικογενεια μου. Αλλα μου φτανει μια βδομαδα και μετα θελω να γυρισω σπιτι μου. Το οποιο βρισκεται μια Ευρωπη μακρυα πλεον, στα χιονια και κοντα στον αρκτικο κυκλο. Οταν γκρινιαζω και νευριαζω ειναι με πραγματα που με ενδιαφερουν και με ατομα που αγαπαω.
Στην Ελλαδα δεν εχτισα μια ζωη μου δωθηκε απλοχερα. Δε χρειαστηκε να ξεκινησω απο το μηδεν πουθενα. Εδω που ειμαι σημερα αρχησα απο το μηδεν. Εχτισα μια ζωη και αρνουμαι να την αφησω γιατι στην Ελλαδα μπορω να ''κανω οτι μου γουσταρει''. Γιατι πλεον μεγαλωσα, σε λιγο παιρνω πτυχιο και οπου και να διδασκω δεν θα μπορω απλα να παω για εναν καφε επειδη μου καπνισε. Αυτα τα καναμε στο λυκειο.

Ηξερα, ενοιωθα πως κατι δεν ηταν καλα αλλα οχι και ετσι.. Και λυπαμαι.
Με ποναει που δεν βρηκες αυτο που ηθελες. Που τα ονειρα σου δεν πραγματοποιηθηκαν η πως ολα δεν ηταν οπως τα περιμενες. Με ποναει που ο ερωτας δεν μενει κοντα σου και που οι φιλοι σου ειναι μακρυα. Με ποναει που δεν εισαι ευτυχισμενος και που σε αυτα τα τεσσερα χρονια δεν αξιωθηκαμε να βαλουμε ο ενας τον αλλον προορισμο.

Αλλα θελω να ξερεις οτι η ζωη εδω πανω μου παει, ασχετα αν ο κοσμος εδω παιρνει ψυχοφαρμακα η πεταει την ζωη του απο το μπαλκονι (κυριολεκτικα).
Το μονο που ισως να με ενοχλει ειναι οτι σπανια πλεον με βλεπω σε ξαπλωστρες κατω απο αυγουστιατικα φεγγαρια.. απο την αλλη δεν γινεται να ειμαστε παντα παιδια λυκειου..

Τι χρειαζομαι και τι θελω..

Δεν χρειαζομαι πολλα. Δεν χρεαιζομαι λιγα. Χρειαζομαι αυτα που θελω. Χρειαζομαι να ακουσω το οχι και να ακουσω το ναι. Χρειαζομαι τον αερα. Χρειαζομαι τον ηλιο. Χρειαζομαι το νερο. Χρειαζομαι τον καφε. Χρειαζομαι την μουσικη. Χρειαζομαι τους φιλους μου τους αγαπημενους. Χρειαζομαι τους παππουδες μου και την οικογενεια μου. Χρεαιζομαι την μητερα μου και το αγγιγμα της. Χρειαζομαι την φωνη του πατερα μου και το χαμογελο του αδερφου μου. Χρειαζομαι τα ξαδερφια μου γιατι μου θυμιζουν τον αχρηστο τον πατερα τους και την θεια μου για να μου θυμιζει ολα οσα μπορω να αλλαξω. Χρειαζομαι αλλα τοσα.
Δεν χρειαζομαι εσενα. Δεν χρειαζομαι την ενεργεια σου. Δεν χρειαζομαι το αγγιγμα σου. Δεν χρειαζομαι την αγαπη σου ουτε και τα προβληματα σου. Δεν χρειαζομαι τον εγωισμο σου ουτε να σου μαθω να υποχωρεις. Δεν χρειαζομαι να μου μιλας για την χωρα μου λες και δεν την ξερω. Δεν χρεααζομαι μαθηματα συμπεριφορας. Δεν χρειαζομαι το βλεμμα σου το περιεργο ουτε να μου λες οτι δεν με νοιωθεις. Δεν χρειαζομαι να με απορριπτεις. Δεν χρειαζομαι να με κανεις να χαμογελαω και να περναω καλα.
Δεν σε χρειαζομαι. Μπορω να ζησω χωρις εσενα. Δεν σε χρειαζομαι. Μπορω να υπαρχω χωρις εσενα. Θα ειναι καλα. Θα περπαταω και θα χαμογελαω. Θα σε εχω μεσα μου. Δεν σε χρειαζομαι για να καταφερω να βγαλω την μερα μου.

Αυτο ομως δεν σημαινει οτι δεν σε θελω διπλα μου. Οτι δεν θελω να ξυπνας διπλα σου η να πινω καφε μαζι σου το πρωι πριν την δουλεια. Σε θελω οσο τιποτα αλλο και σε θελω για παντα. Αλλα γνωριζω επισης οτι σε αγαπαω παρα πολυ για να σε βλεπω να καταστρεφεσαι..

Τελος

Δεν το σηκωνει. Ουτε στο σπιτι. "Ελα, τι θες?" ακουω στο τελος.
"Σε σκεφτομουνα ολη την βδομαδα και ειπα να σε ρωτησω αν θες να βρεθουμε σημερα".
"Ειμαι σε after work. Παρε το τραμ και ελα".
Πεντε λεπτα αργοτερα εχω μια μπυρα στο χερι και καινουρια προσωπα μπροστα μου. Συζηταμε και πανω στην τελευταια μπυρα (που την μοιραζομαστε) αφηνω τον εαυτο μου να πει αυτα που με γυρνανε πισω στον εαυτο μου. Εγω πανω απο ολα. Εγω και ο εαυτος μου. Εγω και τα σφαλματα μου. Εγω και τα ονειρα μου. Εγω και οι αναγκες μου. Αν δεν μπορει τοτε δεν υπαρχει λογος πια. Αν δεν μπορω τοτε ποια η ουσια? Αν δεν καταλαβαινει οτι λεω τοτε τι κανω εγω εδω? Εκει?
Πριν ανεβω στο λεωφορειο για το σπιτι μου δινεται μια αγκαλια, φιλια στο προσωπο και δυο μπλε ματια να μου λενε "Τηλεφωνησε μου. Μου λειπεις και μενα πολλες φορες".

----------------------------------------------------

Κρατω ενα χερι προς το σπιτι. "Σε θελω στο μελλον μου. Ειτε εισαι μαζι μου ειτε οχι. Αν εισαι εδω η καπου αλλου. Σε θελω εκει να μου κρατας το χερι. Σε θελω να σε αγαπαω απο μακρυα και απο κοντα. Σε θελω οικογενεια. Σε θελω τον καλυτερο μου φιλο. Παντα εκει. Οτι και να γινει μεθαυριο. Γιατι εισαι εσυ. Γιατι σε αγαπαω. Γιατι δεν θελω την ζωη χωρις εσενα να εισαι διπλα μου. Η εστω κοντα μου".
Αυτο μαλλον ειναι αγαπη. Και οταν το χερι σφιγγει το δικο μου και χαμογελαει ξερω οτι το ιδιο συμβαινει και σε εκεινη την καρδια. Η διαφορα ειναι οτι εγω σκεφτομαι το μπροστα. Εκεινη απλως ζει το σημερα. Αλλες φορες το αναποδο. Μαζι μας βρισκει και αυτο το φθινοπωρο. Θελω να μας βρει μαζι η ανοιξη. Τα θελω μου ειναι σημερα ετσι. Αυριο δεν ξερω.

Σημερα ειδα κατι να πεθαινει μπροστα μου και το κρατουσα αγκαλια. Συνεχιζω να θελω το αυριο μαζι του. Αλλα αυτο που πεθανε μπροστα μου σημερα πεθανε γιατι σταματησα να προσπαθω. Μου τελειωσε. Τελος.

Και η προσπαθεια..

.. εχει τα ορια της. Οταν μιλας με καποιον ο οποιος δεν ακουει σταματας να μιλας μαζι του. Οταν ξαφνικα σε χτυπαει η καθημερινοτητα στο κουτελο ξυπναςκαι αναρωτιεσαι που πας. Προσπαθεις να βγεις απο το καθημερινο και να κανεις κατι διαφορετικο.
Οταν προσπαθεις να σηκωσεις καποιον απο την καθημερινοτητα του και εκεινος δεν θελει, τον αφηνεις εκει που ειναι. Βρισκεις εσυ κατι διαφορετικο. Ανθρωπους η ασχολιες.
Οταν μοιραζεσαι χωρις ανταποκριση. Ειτε αυτα ειναι αισθηματα, υλικα αγαθα, ονειρα, συμβουλες, την κρεβατοκαμαρα και οτι ερχεται η δεν ερχεται μαζι με αυτην. Εστω και χρηματα. Μετα απο ενα διαστημα δεν μοιρζεσαι. Κρατας οτι εχεις και δεν εχεις για τον εαυτο σου. Απο το να γελοιοποιησαι συνεχως.
Οταν ζητας απο τον αλλον επειχηρηματα γιατι σε αγαπαει η απαντηση ''Γιατι μαζι σου δεν χρειαζεται να προσπαθω" αρχιζεις να αναρωτιεσαι. Αν δεν προσπαθεις για την σχεση σου τοτε γιατι να προσπα8εις?
Οταν καποιος δεν θελει να εξελιχθει σταματας να εξελισεσαι μαζι του. Συνεχιζεις μονη σου.

Καποια στιγμη σου τελειωνει η μπαταρια, δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως. Οι δικες μου χρειαζονται φορτωμα και δεν υπαρχει χρονος. Δεν με αφηνει κανεις να φορτωσω. Και αν μεινω απο μπαταριες εγω αντε ψαξε να με βρεις.
Πηρα λοιπον την αποφαση να μην κανω τιποτα. Δεν προσπαθω ουτε εγω. Το αντιδραστικο στοιχειο μου μεσα μου ξυπναει και θελω να δω τι θα καταλαβουμε. Ισως να πρεπει να αρχισω να παιζω σε αλλο γηπεδο.. Σε αλλη αγωνιστικη. Γιατι χρειαζομαι καποιον να με πηγαινει μπροστα και οχι να με κραταει στασιμη..