Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Sleepwalker

Close your eyes
Feel the ocean where passion lies
Silently the senses
Abandon all defences

A place between sleep and awake
End of innocence, unending masquerade
That's where I'll wait for you

Hold me near you
So close I sear you
Seeing, believing
Dreaming, deceiving

A place between sleep and awake
End of innocence, unending masquerade
That's where I'll wait for you

Sleepwalker seducing me
I dare to enter your ecstasy
Lay yourself now down to sleep
In my dreams you're mine to keep

(Sleepwalk with me...)

Sleepwalker seducing me...

Down memoty lane pt2

Ενα χειμωνιατικο απογευμα πηγα καφετερια και ειδα καποιον που δεν ειχα ξαναδει. Ειχε ενα laptop μαζι του και αναρωτιομουν τι ατομο κουβαλαει κατι τετοιο στο χωριο. Show off, σκεφτηκα. Παρ'ολα αυτα ειπα γεια και ρωτησα να δω το κινητο του. Οχι οτι τον ενοιαξε και πολυ. Αποθηκευσα τον αριθμο μου και το επεστρεψα. Μετα ησυχια.

Ενα ανοιξιατικο μεσημερι χτυπαει μηνυμα. "Εισαι αυτη που νομιζω οτι εισαι?" και μετα δυσκολο η επιστροφη. Βρηκε τον αριθμο και εστειλε μηνυμα. Η απαντηση αναποφευκτη και μετα καλοκαιρι.

Μας πηρε μηνες, εγω εφτασα τριτη λυκειου πριν μπορεσω να πω πως ναι ειμαστε μαζι και ναι ειμαι ερωτευμενη. Δεν θυμαμαι πολλα. Αν μου περιγραψει πως γιναμε ζευγαρι δεν θα θυμηθω. Οχι γιατι δεν θελω. Απλα γιατι δεν θυμαμαι τιποτα αλλο απο τα ματια του και το χαμογελο του.

Δεν εχει ξανασυμβει. Να μην θυμαμαι. Μπορω να πω οτι εχω μνημη ελεφαντα, που σημαινει οτι θυμαμαι τα παντα. Αλλα εκεινοι οι μηνες, η μαλλον ολο το διαστημα, ειναι σαν ενα μεγαλο συννεφο απο καπνο. Θυμαμαι στιγμες αλλα οχι ολα.

Θυμαμαι που μαλωσαμε πρωτοχρονια. Θυμαμαι που πηγαμε ραντεβου θεσσαλονικη. Θυμαμαι που του μιλησα εκεινο το βραδυ και νευριασε αλλα οχι με μενα. Θυμαμαι που πηρε το μερος μου. Θυμαμαι που ενω εμεις ημασταν στο δωματιο του καποιος αλλος επινε το τσαι του. Θυμαμαι πως περασα το τελευταιο μου βραδυ στην ελλαδα. Θυμαμαι πως ηρθε να με δει στο αεροδρομιο.

Εκεινο το διαστημα δεν εγραψα τιποτα στο ροζ μου τετραδιο. Δεν υπηρχε χρονος. Δεν υπηρχαν λογια. Δεν υπηρχα εγω. Ενα βλεμμα μπορουσε να με κανει τοσο χαρουμενη και ενα αλλο να θελω να κρυφτω απο τον κοσμο. Για αυτο δεν αντεξα. Γιατι καποιος ειχε ελεγχο πανω μου και αυτος ο καποιος δεν ημουν εγω. Δεν ηξερε κανεις μας οτι ειχε τετοια δυναμη πανω μου. Οταν το ανακαλυψα με τρομαξε τοσο πολυ που μετα απο ενα διαστημα αναγκαστηκα να αφησω την σχεση μας.


Οταν χαμογελαει το προσωπο του λαμπει. Τα ματια του το πιο ομορφο χρωτα του καφε. Τα χειλη του τα πιο καυτα και τα χερια του τα πιο ζεστα. Η αγκαλια του γεματη αγαπη και η φωνη του ναρκωτικο. Αν καποτε ειπα ψεματα στον εαυτο μου ηταν γιατι οτιδηποτε αλλο με αυτον ηταν δυσκολο. Μ σημερα μπορω να πω οτι τον αγαπησ και τον αγαπαω γιατι δεν μπορω να κανω διαφορετικα.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Φιλοι για παντα.. pt1

Ρενια, Νατασα, Κατερινα, Φυλλιω, Νικητας Μαρια, Χριστινα, Νινα, Κικη, Αντρεας, Νικος, Καριν, Γιωργος, Δημητρουλης, Αννα, Γιωργος, Οσεαν, Γιωργος, Βασω, Αρετη, Κατερινα, Τασος, Ειρηνη, Σταυρουλα, Χρυσα, Ζωη.. Τα ονοματα αυτων που εχω αποκαλεσει φιλους ειναι αμετρητα. Καποια ειναι και ομοια. Αλλα τα παραπανω ονοματα με σημαδεψαν. Καποιοι μου γυρισαν την πλατη και σε αλλους εδειξα εγω την δικη μου. Αλλους απλα τους ξεκοψα γιατι δεν με ικανοποιουσε η σχεση μας και με αλλους απλα οι δρομοι μας χωριστηκαν. Οτι και να εγινε με εκεινους τους φιλους του λυκειου, γυμνασιου και δημοτικου καποια ονοματα εμειναν.

Ο Αντρεας μου εκανα παρεα οταν ο πατερας μου ξεχασε να ερθει να με παρει απο τα γενεθλια του. Ηταν η πρωτη μας συζητηση χωρις μισος αλλα οχι η τελευταια μας. Ημασταν μονο 10 χρονων.

Η Μαρια ειναι η σχεση φιλιας που μοιαζει με ενα δεντρο του βορρα. Οταν ειναι ανοιξη ειναι καταπρασινο και ζωντανο μα οταν ειναι χειμωνας γυμνο, κρυο και ασχημο. Αλλα εχει ριζες τοσο βαθιες που δεν ξεριζωνει με τιποτα. Ουτε μετα απο χρονια χειμωνα.

Ο Γιωργος εγινε αδερφος οταν ειχα σχεση με τον αδερφο του. Εμεινε αδερφος μεχρι την τελευταια ταξη του λυκειου. Μια μερα απλα δεν μιλουσαμε οπως παλια και τιποτα δεν ηταν οπως πριν. Σημερα δεν λεμε τιποτα αλλα ετσι ειναι. Καποιες σχεσεις απλα τελειωνουν.

Δεν μπορω να γραψω για ολους μου τους φιλους. Δεν μπορω να γραψω γιατι καποιους σημερα δεν τους αποκαλω ετσι. Θα μου παρει ωρες και δεν εχω τον χρονο.
Αυτο που μπορω να πω ειναι οτι καποιες σχεσεις κρατανε και καποιες οχι.

Σημερα μπορω να μετρησω τους ανθρωπους που αφησα πισω μου και τους θεωρω φιλους μου κατω απο 10. Εχω πολλους γνωστους στο χωριο μου αλλα φιλους λιγους. Και με φιλους δεν εννοω πρωην και συγγενεις. Εννοω τον Νικο που μου χαιδευει την πλατη γιατι με χαλαρωνει και που μου μιλαει για τα παντα. Εννοω την Σταυρουλα που μου λεει πως σημερα ειμαι εκει που ηταν αυτη πριν 3 χρονια. Εννοω την Κικη που ειναι μερος της "Ελλαδας" μου.

Φιλοι στους οποιους μπορω να στηριχτω και μπορουν να με εμπιστευτουν. Φιλοι που δεν ξεχνιουνται οχι για οσα ειπαν και εκαναν αλλα για το πως με κανουν να αισθανομαι.
Ομορφα και ελευθερα.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Ποιος φρικαρε?

Παντα ηξερα πως ηθελα να ειναι η σχεση μου. Οι σχεσεις που δεν ηταν οπως τις ηθελα η οπως τις περιμενα τις αφησα. Η τις αφησα να με αφησουν. Το πιο βασικο στοιχειο εινια η ελευθερια μεσα στην σχεση. Ισως γιατι οι γονεις μου μου εδειξαν πως εχω το δικαιωμα να εχω μια δικη μου ζωη μεσα σε μια σχεση. Ισως γιατι απλα ειμαι εγωιστρια και βαζω τα θελω μου λιγο πιο πανω απο τον αλλον.

Αυτην την φορα εχω μια σχεση που δεν μου επιτρεπει να εχω την δικη μου ζωη. Με ενθαρρυνει να την εχω. Δεν εχω αντιμετωπισει μουτρα για κατι που εχω κανει ουτε μια φορα. Ουτε καν οταν αγορασα εισητηριο για Αιγυπτο γιατι ετσι μου την εδωσε. Το μονο που ειπε ηταν " Μην ξεχασεις να μου στειλεις μια καρτα ". Ετσι και εγω οταν ερθει η ωρα για τον στρατο θα την κανω για Αυστραλια 6 μηνες να δω την κολλητη μου. Εχουμε τα 10 ατομα ο καθενας με τα οποια μπορουμε να μοιραστουμε στοματικα υγρα χωρις καμια φασαρια. Οταν αποφασισε να παει Οσλο και να δει κατι φιλους το εμαθα μεσω της κοπελας του καλυτερου του φιλου. Δεν με ενοχλει γιατι εγω ξεχασα μια φορα να του πω οτι θα περασω μια βδομαδα στην Στοκχολμη. Το εμαθε οταν πλεον εφτασα εκει.

Εχουμε σχεση. Ναι. Αλλα αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να μοιραζομαστε τα παντα. Δεν χρειαζεται να συζηταμε τα παντα. Δεν ξερουμε πολλα για το τι περασε ο καθενας στο παρελθον, ειδικα σχεσεις. Εκει η γνωση μας ειναι μικροτερη και απο το ατομο. Δεν μας ενοχλει. Γιατι δεν μας ενδιαφερει.

Δεν εχουμε σκεφτει να συζησουμε. Η ιδεα μας προκαλει ναυτια. Δεν εχουμε σκεφτει αν θα περασουμε το υπολοιπο της ζωης μας μαζι. Εδω δεν ξερουμε αν το αυριο θα μας βρει μαζι η σε διαφορετικους πολους. Το μονο που ξερουμε ειναι οτι δεν ζηλευουμε. Δεν ανακατευομαστε. Δεν μιλαμε καθε μερα. Αλλα ριχνουμε το γελιο του αιωνα, ταξιδευουμε, συζηταμε πολιτικη και φυση, παμε σινεμα και παμε γυμναστηριο. Ειματε χαλαρα και εχουμε αγαπη.

Μα πανω απο ολα εχουμε την ζωη μας δικη μας αλλα και την μοιραζομαστε. Αλλα δεν ειμαστε φυλακισμενοι. Και αυτο ειναι κατι που και οι δυο λατρευουμε στην σχεση μας. Αυτο που δεν καταλαβαινουμε ειναι γιατι ο κοσμος φρικαρει..