Χριστουγεννα..

Χωρις δεντρο, χωρις δωρα και χωρις χιονι. Δεν με ενοχλει. Γιατι φετος τα χριστουγεννα οι φιλοι μου, το σπιτι μου και η οικογενεια μου ειναι το δωρο που περιμενα τοσα χρονια.. Καλα Χριστουγεννα και σε εσας λοιπον..

Αναμνησεις..

Θυμαμαι μια θαλασσα σαν κρυσταλλο, μια παραλια φταγμενη απο κουκιδες αμμου σαν διαμαντια. Ενα μαυρο τερας για σκυλι να με ακολουθει παντου και βραχια που εκαναν τα γονατα να ματωνουν. Θυμαμαι τον Δημητρη που μου εμαθε να βουταω απο τα κλουβια και να πιανω πατο. Την ζουγκλα και εμενα να πηδαω απο το ενα μαυρο μεγαλο πραγμα στο αλλο (σε κατι θα χρησημευαν, δεν ξερω τι και δυστυχως ποτε δεν εμαθα τι ητανε). Θυμαμαι να βγαινω απο το αμαξι και ξαφνικα μια μερα το τερας δεν ηρθε να με συναντησει και η καρδια μου πηγε να σπασει απο λυπη.

Θυμαμαι τον Αλεξ και τον Πατρικ να μενουν στην σκηνη και εγω να τους ξυπναω. Θυμαμαι οταν ερωτεθτηκα τον Αλεξ και οταν θυμωσα που εκανε παρεα με την Αννα (το τι εγω τοτε ημουνα 8 χρονων και αυτος γυρω στα 16 δεν με πειραζε καθολου). Θυμαμαι τον Μιχαλη παντα να μου δινει μια αγκαλια και τον πατερα να με παιρνει στην δουλεια γιατι ξεχασε να με αφησει στο σχολειο (απο το στρες και μην νομιζεις.. μαθαινεις πολλα ταïζοντας ψαρακια).

Ενα καλοκαιρι ο πατερας μου ειπε οτι ο Λυκος εκανε το τελευταιο του μπανιο. Δεν εχω φωτογραφιες. Εχω μονο αναμνησεις. Και τις φυλλαω σαν θησαυρο.. Ετυχε σημερα να τις ξεθαψω..

οταν το παρελθον σου κλεβει το μελλον...

Μια αλλη μερα θα μιλουσαμε στο τηλεφωνο ανετα. Ενα απογευμα θα πιναμε καθε και ενα βραδυ θα εκλαιγα στην αγκαλια της. Οτι ηταν καποτε δεν προκειται ξανα να ειναι. Οτι θα μπορουσε να ειναι δεν προκειται ποτε να γινει.

Εχασα εναν ανθρωπο που θα ηταν κοντα μου, που καποτε ηταν διπλα μου. Εχασα καποιον που ειδε τα δακρυα μου και που για ενα δευτερολεπτο ισως και να αγαπησα. Αλλα κανεις τους δεν αντεξε και απλα εγινε. Σας το εσω ξαναπει και ακομα να το χωνεψω. Γιατι μου την δινει. Γιατι νευριαζω οταν τους σκεφτομαι μαζι. Και γιατι εχω ακομα μια σακουλα πραγματα δικα του που δεν λεει να ερθει να τα παρει.

Δεν ζηλευω, απλα με ποναει που ειπε οτι δεν προκειται να αλλαξει τιποτα στην σχεση μας και μετα απλα εφυγε. Φυσικα θα γελασει και θα με αγκαλιασει αν με δει αλλα οταν μιλαμε μιλαμε μισα. Τι να μου πει οτι γνωρισε την οικογενεια του και οτι ειναι θαυμασιοι ανθρωποι? Το ξερω απο πρωτο χερι αφοθ μοιραστηκα το ιδιο κρεβατι με τον γιο τους οπως αυτη.

Μου χρωσταει ενα χαμπουργκερ.

Μου την δίνει. Ο εαυτός μου και ο δικός του. Μου την δίνει οτι ποτέ δεν ρωτάει για το παρελθόν μου, πως ήταν η Ελλάδα, πως είναι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και τα ονειρά μου. Μου την δίνει που μιλάει άνετα για τις πρώην του αλλα όταν εγω μιλαω για κάποιον πρώην ξαφνικα έχει πονοκέφαλο. Μου την σπάει που όταν θέλω να κάνουμε κάτι ή να μιλήσουμε, απλά κουβέντα να γίνεται, με αφήνει να μιλάω απλά για να μου πετάξει κάτι άασχετο για να αρχίσουμε κουβέντα σε κάτι που θέλει αυτός.

Μα πιο πολύ μου την δίνω εγώ που το ανέχομαι. Αν και είναι κάτι που πήρα χαμπάρι σήμερα ..

Οταν το παρελθον στοιχειωνει το σπιτι σου..

Δεν ειπα οτι θα ηταν ευκολο να μετακομισω σε ενα διαμερισμα στο οποιο ο ανθρωπος μου μενει εδω και δεκα χρονια. Δεν ειπα οτι θα ηταν ευκολο να κανει μερος η οτι ολα θα ειχαν βρει την θεση τους μετα απο μια βδομαδα. 1,5 μηνα αργοτερα αρχζουμε να μετακομιζουμε βιβλιοθηκες και ρουχα. Γιατι μολις βρηκαμε πως θελουμε το διαμερισμα μας.

Ηξερα οτι για περιπου δυο χρονια επασχε απο ας το πουμε καταθλιψη και οτι δεν εκανε και πολλα με το διαμερισμα. Αλλα δεν καταλαβα ποτε οτι δεν πεταξε το παρελθον του εξω με την μια. Την βρισκω σε φωτογραφιες, σε μηνυματα που τοθ εγραψε και σε καρδουλες απο εδω και απο εκει. Τα εβαλα σε μια σακουλα και του ζητησα η να τα πεταξει η να τα βαλει ολα καπου αρκει να μην τα βλεπω. Ειπε θα τα πεταξει. Η σακουλα με κοιταζει και ακουω την φωνη της να μου λεει ''Δεν αλλαξαν και πολλα στο διαμερισμα απο τοτε που μετακομισα''. Πλεον βρισκεται στην Ιαπωνια αλλα το κοριτσι δνε μου φταιει. Μου την δινει που στο ιδιο διαμερισμα που μενω εγω τωρα παραμενουν πραγματα δικα της.

Η ζωη μου σε 10 κουτες..

Μετακομισα. Αφησα την γκαρσονιερα μου για εν μεγαλυτερο διαμερισμα. Αφησα το καινουριο μου κρεβατι και την μικρη μου μπανιερα για παλια σεντονια και ενα πλυντηριο. Μαζεψα τα βιβλια μου σε κουτες για να τα ανεβασω σε ραφια με βιβλια καποιου αλλου. Οι ταινιες μου αναμεσα στις δικες του και ο πινακας με τις πασχαλιες στην κρεβατοκαμαρα.

Μετακομισα. Πλεονδεν ειμαι μονη μου αλλα με καποιον αλλον. Στο ιδιο διαμερισμα, καθε μερα, καθε βραδυ. Δεν κοιμαμαι ποτε μονη μου και ξυπναω παντα διπλα του. Μαθαινω την μουσικη του και μαθαινω τις αγαπημενες του ταινιες. Γιατι δεν με ενοχλει. Γιατι καποια πραγματα τα θελω δικα μου.

Μετακομισα. 4 κουτες μου απεμειναν να ανοιξω. ΚΟυτες με αναμνησεις, φωτογραφιες και ημερολογια. Κουτες με βιβλια και δισκετες, με υπολογιστη και ρουχα. Μοιραζομαι ντουλαπια και μοιραζομαι την καθημερινοτητα μου.

Εδω και εναν μηνα συζω με τον ανθρωπο που εφερε τα πανω κατω στην ζωη μου. Η ποθ την εβαλε σε καποια ταξη. Και μου αρεσει. Αλλα ακομα δεν μπορω να συνηθησω στην ιδεα οτι απο εδω και περα δεν θα μπορω να τραγουδαω δυνατα στο ντουζ..

Οικογενεια

Το καταφύγιο μου σε αυτόν τον κόσμο του χαος. Πάντα διπλα μου, πάντα εκεί. Πάντα παρών στην καρδιά, στην ψυχή και μόνο ενα τηλεφώνημα μακριά. Η οικογένειά μου δεν είναι μόνο οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι δεσμούς αίματος. Αποτελείται από πολλά περισσότερα. Ένα από αυτά είναι / ήταν εσύ.

Κάποτε επέλεξα να σε αποκαλέσω οικογένειά. Επέλεξα να βάλω εσένα και την οικογένειά σου στον εσωτερικό κύκλο και να σας κάνω οικογένειά μου. "Είσαι οικογένεια. Θα είσαι πάντα οικογένεια. Αν κάτι συμβεί σε εμάς, θα σε αγαπάω πάντα και θα σε θέλω κοντά". Λόγια που είπα και εννοούσα. Δεν έχω ξεχάσει, δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Όλα είναι εκεί: το γέλιο, τα δάκρυα, ο πόνος και η ευτυχία. Ότι όμορφο και άσχημο, και επιλέγω να θυμάμαι ότι ήταν όμορφο. Ό, τι με έκανε να σε κάνω οικογένεια.

Και με τρώει από μέσα έξω. Πώς γίνεται να μην είσαι χαλαρός με την παρουσία μου; Πώς γίνεται να μην θες να με κοιτάξεις στα μάτια; Πώς γίνεται να μην θεσ να μου μιλήσεις; Επέλεξα ένα μονοπάτι που ήταν καλύτερο για τους δυο μας, η ζωές μας σήμερα μας το αποδεικνύουν. Δεν γίνεται να μην με παίρνει απο κάτω, μοιραστήκαμε κάτι χρόνια μάζι. Θέλω να σε αγκαλιάσω γιατί μου λείπεις. Μου λείπει ο φίλος μου. Η οικογένειά μου.

Μπορεί να μην είσαι έτοιμος ακόμα. Μπορεί να μην γίνεις ποτέ έτοιμος. Αλλά θα ήθελα πολύ να σε έχω ξανά στη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος φίλος μου, φτάνει να είσαι ενα τηλεφώνημα μακρυά.

Ενα απο εκεινα τα βραδυα..

Μου την δινει οταν σε σκεφτομαι. Απογοητευομαι οταν σπαταλαω τον χρονο μου μαζι σου. Νευριαζω που τα δαχτυλα μου θελουν να γραψουν για σενα. Εισαι, ησουν και θα εισαι ενα γουρουνι. Μου πηρε χρονια να ξεπερασω οτι αναμνησεις χαραξες. Στην ψυχη μου. Στην καρδια μου. Στο σωμα μου.

Καποια στιγμη επιασα πατο. Εκει, χωρις αυτοεκτιμηση, χωρις δυναμη. Σερνομενη αφησα τον εαυτο μου να λαβει μερος σε καταστασεις που σημερα με κανουν να ντρεπομαι. Με επαιξες μεχρι το τελος. Με αγαπουσες. Σαν γυναικα. Παρ'ολο που δεν ηταν αυτο που ηθελα. Αυτο που ζητουσα. Αυτο που χρειαζομουνα. Τουλαχιστον οχι απο σενα.

Εχουν περασει χρονια απο την τελευταια φορα που σε ειδα. Λογω αλλαγης συνθηκων δεν εισαι μερος της ζωης μου. Μα οποτε τον βλεπω βλεπω εσενα. Και καθε φορα πρεπει να θυμισω τον εαυτο μου πως δεν ειναι εσυ. Ειναι απλα καποιος που σου μοιαζει στα ματια και στα χρωματα. Ειναι απλα γιος σου.

Δεν μπορω να νοιωσω μισος και συναισθηματα για σενα υπαρχουν. Μερικες φορες. Οπως υπαρχουν αυτην την στιγμη. Δεν φωναξα. Δεν αρνηθηκα. Δεν ειπα οχι. Δεν ημουν ειλικρινεις. Οσο σε απεχθανομαι τοσο νευριαζω με μενα. Και μου εμαθες να μην εμπιστευομαι. Αλλα δεν ξερω αν ειναι κατι για το οποιο θελω να σου πω ευχαριστω.

2011/07/31

Να ζεις το ονειρο. Να ζεις την αγαπη. Να ζεις τον ερωτα. Της ζωης σου. Ολο σου το ειναι να ανασαινει την μυρωδια του. Χανεται στα ματια που θα σε κοιτανε μια ζωη. Ξαφνικα ολα ειναι ξεκαθαρα. Λες και τα ματια σου τοσο καιρο ηταν τζαμια θολωμενα. Τιποτα πιο αληθινο. Τιποτα πιο πραγματικο. Οσα περασα με εφεραν εδω. Σε σενα. Ερωτας με την πρωτη ματια και για το υπολοιπο της ζωης μου.

Μια στιγμη..

Σε μια στιγμη μπορει η ζωη σου να αλλαξει πορεια, οι οριζοντες σου να ευρυνουν και ολα να γινουν ξεκαθαρα. Σε μια στιγμη μπορουν ολα να γινουν ανω κατω και ο χρονος να παψει να υπαρχει. Μια στιγμη και ολα αλλαξαν. Τιποτα δεν ειναι οπως τα ηξερα. Ολα ειναι καλυτερα.

Σε μια στιγμη οτι εζησες μεχρι στιγμης παυει να εχει σημασια. Ναι, ολα σε εκαναν το ατομο που εισαι σημερα αλλα δεν σε νοιαζει. Γιατι ξαφνικα βλεπεις την ζωη που προκειται να ζησεις να ξετυλιγεται μπροστα σου. Bλεπεις τις μεγαλες στιγμες που θα μοιραστεις μαζι με το ατομο που μολις εκανε τα χειλη σου να παρουν φωτια και την ψυχη σου να τρεμει με ενα αγγιγμα.

Σε μια στιγμη ο κοσμος αλλαξε ταχυτητα, τα φωτα αναψανε και τα χερια αφησανε σημαδια στις ψυχες μας. Δεν το ζητησα, μου ετυχε. Δεν το εψαξα με βρηκε. Δεν το διαλεξα, ηταν προορισμενο. Σε μια στιγμη αγαπησα, ερωτευτικα και χαθηκα σε μια αβυσσο που δεν μπορω να περιγραψω.

Σε μια στιγμη μπορει η ζωη σου να αλλαξει πορεια, οι οριζοντες σου να ευρυνουν και ολα να γινουν ξεκαθαρα.

Περπατω στην παραλια και παρακολουθω τα βηματα μου.. Τις πατημασιες μου στην αμμο που σβηνονται απ'το κυμα! Ετσι ησουν και εσυ... Μια πατημασια στην αμμο που χαθηκε τοσο γρηγορα και απλα..

Δεν ειμαστε πια 16...

Ειναι μια απο αυτες που αποκαλω "καλη φιλη". Ενα απο τα προσωπα που παιρνεις τηλεφωνο οταν δεν εισαι καλα. Ενα απο τα προσωπα που μπορεις να κοιταξεις με δακρυα στα ματια. Καποια με την οποια μπορεις να μοιρασεις τα συναισθηματα σου. Απο οτι καταλαβα την Κυριακη προκειται να μοιραστω μαζι της κατι παραπανω.

Αυτην πηρα τηλεφωνο οταν χωρισα. Της εχω δηιγηθει τα παντα. Γνωριζει καθε λεπτομερεια. Ξερει τα παντα για το τι ειδος σεξ καναμε και δεν καναμε. Δεν εχω συναισθηματα για αυτον. Ειχαμε καποτε κατι ομορφο που τελειωσε. Τωρα εχουν συναισθηματα ο ενας για τον αλλον. Ερωτας λεγεται μου ειπε.

Ειμαι εκεινη η πρωην που δεν προκειται να φυγει. Η πρωην που ειναι παντα εκει. Ειμαι η πρωην που ειναι παντα εκει. Ειμαι η φιλη που ειναι η πρωην. Θα βρισκομαι στο παρασκηνιο και θα βρισκομαι εκει συχνα. Πραγμα δυσκολο. Για μενα. Για αυτους.

Αλλα ειναι προβλημ αδικο τους. Δεν μπορω εγω να τους πω τι να αισθανθουν η οχι. λλα μπορω να τους πω οτι με ενοχλει λιγακι και οτι δεν θα μου ειναι ευκολο. Αλλα με τον καιρο ολα καλα θα πανε.. Αρκει να περασει ο καιρος..

Γιατι νομιζεις πως δεν ειμαι καλα? Πως κλαιω? Πως αισθανομαι μονη μου? Δεν ειμαι..

Ειμαι χαρουμενη που η ζωη μου ειναι οπως ειναι. Απλη και λυτη. Χωρις μεγαλες δυσκολιες. Τα προβληματα μου ειναι αυτα μιας ανεπτυγμενης χωρας. Δεν εχω υπαρξιακα προβληματα. Ασχετα αν ο πονος εμφανιζεται που και που δεν εχω ουτε ερωτικα προβληματα.
Μου αρεσει η δουλεια μου και οι φιλοι μου. Ειμαι χαρουμενη που βρηκα ενα ειδος ασκησης που επιτελους μου αρεσει, την αναρρηχηση.

Χαμογελαω στον ηλιο και περπαταω ξυπολυτη στο γρασιδι. Οι κιτρινες πεταλουδες θα μου θυμιζουν παντα τον Ερικ και οι πικραλιδες παντα τον Κεβιν. Αγαπαω τον εαυτο μου και του δινω αυτο που χρειαζεται για να ειναι καλα. Χωρις να βαζω αλλους σε δυσκολη θεση. Τουλαχιστον προσπαθω. Αλλα ασχημα δεν νοιωθω.

Μιλαω, ακουω, πιανω, βλεπω και γευομαι την ζωη και οτι εχει να μου προσφερει. Μοιραζομαι τις σκεψεις και τα αισθηματα μου, αλλα πανω απο ολα ειναι δικα μου.

Σε σκεφτομαι. Καποιοες φορες ευχομαι να μπορουσα να κανω η να αισθανθω κατι παραπανω. Δεν το βρισκω. Λυπαμαι. Για αυτο μην με περιμενεις. Δεν μπορω να σου υποσχεθω οτι μια μερα θα φτασω εκει. Ετσι για να ξερεις.

Με βολευει..

Μου αρεσει οπως ειναι τα πραγματα σημερα. Γιατι να αλλαξω? Μου δινεις απολαυση και μου δινεις χαρα. Εχουμε κατι απλο και την αλλη βδομαδα φευγεις. Γιατι να σε ρωτησω? Δεν εχει αλλαξει κατι μεταξυ μας. Δεν νοιωθω τιποτα παραπανω. Δεν νοιωθω τιποτα λιγοτερο.

Θεωρω πως αν θες κατι παραπανω να μου το πεις. Απο την αρχη σου ειπα πως δεν ειμαι ερωτευμενη. Απο την αρχη σου ειπα πως δεν σε θελω για "σχεση". Πως δεν εχω τον χρονο ουτε και την προθεση. Τωρα αν εσυ αλλαξες πες το μου. Αν δεν μου το πεις δεν μπορω να ξερω.

Νομιζω οτι θες παραπανω. Αλλα δεν θα σε ρωτησω. Απλα γιατι με βολευει.

Λογια λογια λογια

Επηρεαζομαι. Ευκολα. Για το τι θα βαλω, τι μου παει, ποιος μου αρεσει, τι πρεπει να κανω και αν ειμαι καλα η οχι. Το ηξερα αυτο για μενα αλλα χθες παραπηγε. Το καταλαβα παρ'ολο το αλκοολ που κυλουσε στο αιμα μου. Το καταλαβα γιατι μου γαμησε την ψυχολογια. Η φιλη μου. Που ακουσε κατι και ετρεξε να μου το πει. Η μπορει απλα να το σκεφτηκε μονη της και δεν τολμησε να το πει ξεκαθαρα και ειπε ποιος αλλος της το ειπε. Οπως και να εχει.. Να προσεξω την φημη μου γιατι ο κοσμος βλεπει κια μιλαει. Πο φιλοι μου μπορει να ξερουν ποια ειμαι αλλα οχι οι υπολοιποι.
Εδω Σουηδια δεν εχουν κααταλαβει τι εστι χωριο. Να μην μπορεις να περπατησεις εξω απο το απιτι σου χωρις την επομενη μερα να ακουσεις οτι να'ναι για το τι εκανες η οχι. Εγω ομως ξερω. Οτι ο κοσμος μιλαει. Οτι ο κοσμος μπορει να ειναι αηδιαστικα κακος και ασχημος. Εμαθα να μην με νοιαζει στο χωριο τι λενε. Θα με νοιαξουν 5 φοιτητες της πολης? Που δεν γνωριζω καν?

Οταν βλεπεις οτι περναω καλα και ειμαι χαρουμενη μην μου γαμας την ψυχολογια. Αφου δεν με εχεις δει ετσι εδω και καιρο. Γαμα τους ολουε. Και σαν φιλος κρατα μου την πλατη και πες τον αλλον να βρει αλλου ναα σταξει το φαρμακι του γιατι εμεις δεν το χρειαζομαστε.

Να εκανα και κατι κακο. Γευτηκα ισως καποιον/α παραπανω. Χωρις να τους ρωτησω αν θελουν. Χορεψα με μενα και αγκαλιασα ατομα που εχω να δω ααπο το Φλεβαρη.
Ενα βραδυ. Ενα bag in box. Ενα συννεφο. Περασα ομορφα και καλα.

Τωρα αν καποιος θελει να πει κατι, παρακαλω ας πει. Μην διστασεις. Μονο μην πεις κατι που δεν ειναι αληθεια.. Εκει ειναι που την πατανε οι ρουφιανοι..

Σώμα, σκέψεις και αισθήματα..

Το σώμα σαφές. Οι σκέψεις κουβαρι. Τα αίσθηματα ανάμεικτα. Η φυσική επαφή είναι υπέροχη. Τα σώματα τραβιούνται σαν μαγνήτες και τα μάτια μιλούν πιο δυνατά και από τα λόγια. Οι σκέψεις δεν βγάζουν άκρη πλέον. Τι είναι πάνω και τι κάτω; Τι σωστό, τι λάθος και τι αληθινό; Τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα; Τι θέλω εγώ, εσύ, εμείς; Στα αλήθεια? Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Μια θάλασσα από χρώματα που με τραβάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Πρόκειται για ανθρώπους γύρω μου, αλλά και για σένα και για μένα .. Τι αισθάνομαι εγώ. Τι εσύ.

Κανείς από τους δυο μας δεν τολμά. Κανείς από τους δυο μας δεν γνωρίζει .. Μέσω μιας σιωπηλής συμφωνίας χτίζουμε εμπόδια. Μέσω μικρών χειρονομιών χτίζουμε γέφυρες. Οι λέξεις κρέμονται στον αέρα όταν λέμε αντίο. Λες και θέλουμε περισσότερα. Σαν να υπήρχε κάτι μεταξύ μας. Πάμε μπροστά και περιμένουμε. Απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε. Οτι και να είναι αυτό. Μηνύματα για να βρεθούμε. Βόλτες και αναρρήχηση. After works και έξοδοι. Απολαμβάνουμε. Αλλά η αβεβαιότητα υπάρχει. Δοκιμάζουμε τα νερά και δεν τολμάμε να βουτήξουμε. Εγώ μια φορά δεν είμαι έτοιμη να βουτήξω. Αλλά μου δίνεις ανάμεικτα σινιάλα. Λές κόκκινο ενώ δίχνεις πράσινο.

Αρκετά για να συγχύσουν οποιονδήποτε.

Απριλιος..

Σου ειπα οτι δεν θελω να μοιραστω με αλλον το κορμι μου. Οτι δεν ειμαι για τετοια. Σου ειπα οτι το να μοιραζομαι το στομα μου και την γλωσσα μου δεν με ενοχλει. Το να δωσω το κορμι μου ομως σε καποιον σημαινει πως δινω ενα κομματι απο μενα. Δινω σαρκα. Δινω μια γευση απο μενα σαν ατομο. Τι μου αρεσει και τι οχι. Τι ανθρωπος ειμαι και που μπορω να φτασω. Δεν μπορω να με μοιραζομαι με πολλους ταυτοχρονα. Γιατι θα μοιραστω σε στρατοπεδα, σε πελαγη και σε ουρανους οπου δεν θα μπορω να πεταξω 100%. Γιατι θα ειμαι σκορπισμενη.

Μου ειπες πως δεν ξερεις. Σε επιασα στον υπνο. Πως ειχαμε συμφωνησει.

Σου ειπα πως αυτο δεν αλλαζει τιποτα. Δεν σε θελω παραπανω ουτε λιγοτερο. Δεν σου ζητω να αλλαξεις. Αλλα τι νοιωθω εγω. Μου ειπες αρκει να μην με πληγωσεις.

Μα δεν μπορεις να πληγωσεις το κενο. Ενα αισθημα που δεν υπαρχει δεν μπορει να χαθει. Ισως να γεννηθει. Δεν μπορω να με μοιραζομαι. Οσο και να θελω. Δεν το κατεχω. Μπερδευομαι. Η σαρκα μου δικη σου. Μην ξεχναμε ομως πως εχουμε ημερομηνια ληξεως..

Τι εχει σημασια?

Αυτος: Η πιο μεγαλη σου λυπη?

Εγω: Τι με ρωτησες τωρα? Δεν ηταν λιγες. Πρεπει να ηταν τον Ιανουαριο.. Ημουν τοσο χαλια που αρρωστησα. Μαλλον γραψε λαθος. Ημουν λυπημενη το φθινοπωρο και μεχρι πριν απο λιγες βδομαδες. Και το διαστημ μεταξυ 16-18 ηταν μια μεγλη μελαγχολια που λιγοι την ειδανε. Εσυ?

Αυτος: Οταν χωρισα με την κοπελα μου. Ημασταν μαζι δυο χρονια και οταν χωρισαμε καττερευσαν ολα. Ημουν χαλασμενος για 2-3 μηνες κι μετα μου πηρε κανα εξαμηνο να ξαναμπω στο παιχνιδι.

Ειμαστε διαφορετικοι. Οι σχεσεις διαφερουν μεταξυ τους.Και εμεις μαζι με αυτες. συναισθηματα δεν ειναι παντα το ιδιο. Ετσι κι το πως αντιμετωπιζουμε εναν χωρισμο. Γιατι ο καθε χωρισμος ειναι διαφορετικος.

Ολοι ομως σε σημαδευουν. Με τον εναν η τον αλλον τροπο. Ολοι θελουν χρονο και ο χρονος δεν εχει να κανει με το ποσο καιρο ησασταν μαζι η ποσο πολυ αγαπουσες αυτο το προσωπο. Ενας ερωτας μπορει να χρειαστει περισσοτερο χρονο απο μι σχεση που κρατησε 5 χρονια. Αλλα δεν εχει σημασια ποσο χρονο χρειαστηκες για να ξεπερασεις ενα χωρισμο. Σημασια εχει οτι ξεπερασες κατι που ποναει και πως εμαθες κατι απο τον πονο. Οτι εμαθες κτι απο την σχεση που ειχες. Κατι για τον εαυτο σου και κατι απο το τι θελεις πο την ζωη σου και τι σου λειπει.

Σημασια εχει να μπορεσεις να γινεις ολοκληρος παλι, να σταθεις στα ποδια σου και να πας μπροστα.

Λογια και σκεψεις..

Η μεση ποναει. Τα ματια κλεινουν. Το στομα στεγνο. Ο νους τρεχει. Γελιο ακουγεται. Στο τελος αποχωρει. Μονη μετο διαδυκτιο και αδεια ποτηρια.

Αξιολογηση εγινε. Η εμπιστοσυνη χαθηκε. Τι εγινε λαθος? Τι δεν ειπωθηκε? Τι κρατησα γι τον εαυτο μου? Τι δεν ηταν ξεκαθαρο? Σκεψεις βαζονται σε ταξη και τα αισθηματα παιρνουν το πανω χερι. Κνεις δεν ειπε οτι η ζωη ειναι ευκολη. Κανεις δεν ειπε οτι ειναι δικαιη. Ειναι ωρα να αλλαξω μερια, να αλλαξω πορεια. Καποιες φορες εινι καλυτερα να πεις "Γεια σας και ευχαριστω". Να γυρισεις την πλατη σου και να ευχηθεις καλη τυχη.

Στο βαθος βρισκεται η καρδια. Μερικες φορες βγαινει στην επιφανεια για να κρυφτει μετα ξανα. Σε μια γωνια βρισκεται εδω κι κααιρο ενα ονειρο θρυψαλα. Ποιος θα μαζεψει τα κομματια? Ποιος θα καθαρισει? Η θα ειναι για παντα μια αναμνηση?

Το φως εχει διαφορετικα χρωματα. Μερικες φορες φωτιζει ομορφα και καποιες αλλες χρωμα δεν υπαρχει. Ενα γκριζο τοπιο οπως η πολη στην οποια ζω. Η μουσικη που ακουγετι δεν εχει συγκεκριμενο χτυπο η τυπο απλα παιζει. Χωρις να ταιριαζει με τον γυρο κοσμο. Χαος επικρατει στον κοσμο, χαος στην χωρα, χαος στην πολη, χαος στο σπιτι.. Χαος επικρατει μεσα μου. Απο το χαος δημιουργειται ταξη. Συντομα θα την βρω την ακρη.. Αλλα μια αλλη μερα..

Πονος..

Ποναει το στομαχι μου. Απο το πρωι. Δεν βοηθαει τιποτ. Δεν ηρεμει. Λες και εχω μια πετρα κατω απο την καρδια μου και δεν μπορω να την ξεφορτωθω. Ολη μερα την κουβαλαω. Εχει κολλησει εκει και δεν λεει να παει πουθενα.

Ισως φταιει η δουλεια. Ισως φταιει το οτι αυτην την βδομαδα θα μαθω τι θα κανω του χρονου. Ισως φταιει οτι αυριο θα βρεθω με το παρελθον μου. Ισως παλι απλα εφαγα κατι που με πειραξε.
Οτι και να ειναι δεν θα με αφησει να κοιμηθω. Οπως και χθες. Η διαφορα ειναι πως οταν δεν μπορεις να κοιμηθεις επειδη ο αλλος ειναι σαν καμινι δεν σε ενοχλει. Οταν δεν μπορεις να κοιμηθεις επειδη το ειναι σου και το κορμι σου φωναζουν απελπισμενα για βοηθεια σε ενοχλει. Περισσοτερο οταν δεν γνωριζεις γιατι φωναζεις...

Δεν πειραζει..

Δεν χρειαζεται να ξερω πολλα. Αρκει να γνωριζω πως και οι δυο μας σκεφτομαστε το ιδιο. Απο οτι καταλαβαινω αυτο κανουμε. Εχουμε κατι "απλο και ασαφες". Αρκει να ξερουμε και οι δυο οτι δεν γνωριζουμε. Φτανει.

Δεν με ενοχλει που ενα μηνα αργοτερα συναναστρεφομαι με καποιον αλλον.αγματα Δεν ειναι που δεν σκεφτομαι τι ειχα πριν λιγες βδομαδες. Δεν σταματησα να τον αγαπαω. Δεν επαψα να νοιαζομαι και να τον σκεφτομαι. Απλα πλεον κρυωσα και ετσι δεν με νοιαζει και τοσο.

Δεν θα του το τριψω στην μαπα ουτε θα το φωναξω. Δεν θα το κρυψω ομως οτι μοιραζομαι το κρεβατι μου με καποιον αλλον. Οτι γελαω και περναω καλα με καποιον αλλον. Δεν θα κρυψω οτι υπαρχει περιπτωση ο αλλος να γινει αλλη η αλλοι. Εγω αποφασιζω. Οπως και αυτος για τον εαυτο του.

Χρειαζομαι τα κλειδια μου. Θελω να φυγει η σακουλα με τα πραγματα του απο το διαμερισμα μου. Θελω να τον δω και να του πω πως ολα θα πανε καλα και πως ειμαστε ενταξει. Και ας με διεγραψε. Και ας ειπε και ας εκανε. Ειμαστε ενταξει.

Γιατι οταν ποναμε κανουμε λαθη. Απλα.

Τελη Φλεβαρη..

Τελος και αυτος ο μηνας. Εφυγε και μας αφησε. Αρχιζει ο Μαρτιος και ακομα χειμωνας. Κανει κρυο. Μεσα και εξω. Δεν πειραζει. Γιατι χαμογελαω. Μεσα και εξω. Δεν μου πηρε πολυ χρονο. Ουτε ενεργεια. Δωσε μου το χερι σου εσυ και μην σε νοιαζει. Θα το κρατησω. Για οσο κρατησει.

Δεν γνωριζω πολλα. Γνωριζω πως δεν εισαι εκεινος. Μας χωριζει ενας χρονος και σπουδαζεις κατι διαφορετικο απο μενα. Μου κρατας το χερι και μου λες καλημερα. Διαβαζεις μαζι μου την εφημεριδα και μοιραζομαστε πρωινο. Μου φτανει. Αρκει. Δεν χρειαζομαι παραπανω. Αν χρειαζεσαι εσυ ελπιζω να μου το ζητησεις. Δεν προκειται να αναρωτηθω ουτε να προσπαθησω να βρω απαντησεις αλλου. Φτανει για μενα.

Οτι και να γινει δεν ειμαι μιση. Δεν θα με φτιαξεις. Δεν θα σε φτιαξω. Ειμαστε και οι δυο ολοκληροι. Μου αρεσεις. Δεν θα απολογηθω. Δεν θα σε συγκρινω. Δεν γινεται. Μα θα σε αγκαλιασω και θα ξυπνησω διπλα σου. Γιατι ειναι τελη Φλεβαρη, κανει κρυο και χαμογελαω. Ξανα.

Δυο χρονια..

Πριν δυο χρονια γυρισα σπιτι με ματια κλαμμενα και μια καρδια που δεν ηξερε τι να νοιωσει. Χαρα? Λυπη? Ανακουφιση? Φωτογραφιες ανεβαστηκαν στο facebook οπου και καινουριοι φιλοι με βρηκαν. Εκεινο το σαββατοκυριακο αφησα μια σχεση μα βρηκα μια αλλη. Αφησα καποιον που δεν ηθελε για καποιον που ηθελε. Καποιον που, ασχετα αν χωρισε ο δρομος μας, εμαθα να αγαπαω και να σεβομαι. Με οσα λαθη και να βρηκα με οτι και αν εκανε η ειπε..

Δυο χρονια μετα το ιδιο σαββατοκυριακο με βρηκε σχεδον στην ιδια θεση. Μονη με φιλους, σε μια πολη αγνωστη μα που γνωριζω τον δρομο για το παρτυ. Δυο χρονια μετα το σκηνικο παρομοιο μα με διαφορετικους παιχτες. Οι ρολοι εχουν αλλαξει. Ο δικος μου μονο εμεινε ιδιος.

Ενας καινουριος αριθμος στον τηλεφωνικο μου καταλογο και ενας καινουριος φιλος στο facebook. Δυο ματια να με κοιτανε και εγω να βυθιζομαι. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Δεν ψαχνω. Με βρισκουν. Αυτο δεν σημαινει πως δεν θρηνω. Σημαινει πως παω μπροστα και δεν ειμαι στασιμη. Αλλωστε για αυτο εφυγα.

Καποιες φορες ειμαι κατω. Τωρα ειμαι πανω και εκει σκοπευω να μεινω. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Γιατι πρεπει. Γιατι το χρειαζομαι.

Δυο χρονια. Πολλα συμβαινουν. Πολλα αλλαζουν.. Αλλιως περιμενα να με βρει αυτο το σαββατοκυριακο αλλ μου εκανε εκπληξη. Την δεχομαι. Με ευχαριστηση..

τι θελει να πει ο ποιητης?

Ψαχνω απεγνωσμενα ενα τραγουδι απο το 2005 και δεν το βρισκω.. Γνωριζω τους στιχους γιατι τους εγραψα σε ενα γραμμα που εδωσα καποτε σε 2 μαυρα ματια. Αλλα δεν θυμαμαι τιτλο και δεν θυμαμαι πως λενε το παλικαρι που το τραγουδουσε. Και ετσι εχω μονο τους στιχους και την αναμνηση του τραγουδιου..

Εχω ενα κουτακι που λεγεται "Secrets and treasures". Μεσα του υπαρχουν γραμματα κι ημερολογια. Και βρηκα αλλο ενα ροζ τετραδιο εκει μεσα. Και εκατσα και διαβασα τι εγραφα στα 16 μου. Για εναν ερωτα ανυποφορο και για φιλιες που χαθηκαν επειδη εφυγα. Επειδη τα αφησα ολα πισω μου. Για φιλιες που ξαναγυρισαν και με πηραν αγκαλια. Για εναν ερωτα που σημερα δεν γνωριζω απολυτως τιποτα. Και δεν με ενοχλει καθολου.

Σε 6 χρονια θα διαβαζω τι εγραφα στο σημερινο ημερολογιο και θα αναρωτιεμαι τι πραγματικα αισθανομουν οταν τυπωνα τις λεξεις πανω στο χαρτι η στο ιστολογιο.. Και σε εκεινον τον εαυτο μου θελω να πω οτι ολα ηταν πραγματικα.. Καθε δακρυ και πονος.. Καθε στιγμη που μου λειπει και καθε φορα που τον σκεφτομαι. Καθε λεπτο που δεν μπορω να του μιλησω και υποφερω και καθε ωρα που νευριαζω με την σταση του. Ολα ειναι αληθινα. Οτι νοιωθω. Ολα τα συναισθηματα που παλευουν μεταξυ τους..

Μπορει να χμογελαω και να περναω καλα αλλα οταν ερχομαι σε ενα αδειο σπιτι τοτε ολα καταρρεουν. Μοιραζομαι τον πονο μου αλλα πρωτα απο ολα ειναι δικος μου. Και ετσι τον κραταω τις περισσοτερες ωρες για μενα και μονο για μενα. Αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν μπορω να ζω.. Και δεν χρειαζεται να απολογουμαι που ζω..

Ετσι...

Χθες εκλαψα. Γιατι πονουσα. Γιατι μου λειπει. Γιατι ακουσα πως πληγωσα καποιον βαθια. Πως εκανα καποιον να πονεσει. Επιτηδες. Και ετσι εκλαψα. Για ωρες. Κοιμηθηκα και ξυπνησα. Εξω ειχε ηλιο.

Σημερα? Νευριασα εν ωρα τηλεφωνου. Πολυ. Τα πηρα. Γιατι και εγω πληγωθηκα. Και εγω πονεσα. Απο εναν ανθρωπο που αγαπαω. Που νομιζε οτι μου εδωσε τα παντα. Που πιστευε πως θα αρκουσε απλα να υπαρχει μαζι μου. Που εβλεπε πως χρειαζομουν και αλλα μα που και παλι δεν μπορεσε να μου τα δωσει.

Δεν αρκει να υπαρχεις μαζι μου αν δεν θες να συνυπαρχεις μαζι μου. Δεν ερκει να με αγαπας αν δεν το δειχνεις αρκετα. Δεν αρκει να με θες οποτε σου καθεται. Δεν φτανει να μου μιλας λογω αλκοολ και ν μην μου μιλας λογω καφε. Δεν φτανει να μοιραζεσαι ενα σιριαλ μα οχι την ζωη σου. Δεν γινεται να θες εμενα μα οχι την οικογενεια μου. Δεν απαιτεις τον χρονο μου χωρις να δινεις τον δικο σου. Δεν νοιωθεις τιποτα αν με βλεπεις να κανω κατι που δεν σου αρεσει.

Οταν νοιωθεις αντιδρας. Οταν αγαπας παλευεις. Οταν θες συνεχιζεις. Οταν σταματας τα παρατας.

Πληγωσα καποιον. Αλλα οχι πριν με πληγωσει αυτος.

2011.01.23

Τελος. Δεν υπαρχει αυριο. Δεν υπηρχε σημερα. Σε 4 λεπτα γκρεμισα οτι χτισαμε σε 2 χρονια. Δεν με εμποδισες. Με βοηθησες.

Η καρδια μου χαος, σαν ενα διαμερισμα αχουρι. Δεν σημαζευεται ακομα. Αλλα με τον καιρο λιγο, λιγο θα την σημαζεψω.

Ποναω. Τουλαχιστον νοιωθω. Το ξερω. Κλαιω και εκφραζομαι. Δεν εχω τρυπα. Δεν εχω κενο. Εχω λυπη. Εχω φοβο. Εχω ελπιδα. Σε αγαπας και με αγαπας. Απλα οχι αρκετα. Και για αυτο λυπαμαι. Για αυτο κλαιω.

Μου λειπεις.

2010.01.06

Δεν γνωριζω. Μονο κανω. Οτι βγει απο τις πραξεις μου θα το δεχτω. Δεν προβλεπω. Ελπιζω. Πως το αυριο θα ειναι ομορφο.

Ευχαριστω. Την τυχη που μου εδωσε μια οικογενεια που με νοιαζεται και με αγαπαει.

Εχω αρχες. Καποιες φορες τις ξεχναω. Δεν μπορεις να γυρισεις την πλατη σου και να μην κοιταξεις ποτε πισω. Θα γυρισεις καποια στιγμη το κεφαλι σου να δεις τι απεμεινε.

Δεν γνωριζω το αυριο. Τι θα κανω. Ποια θα ειμαι. Αν θα ζω η αν θα εχω φυγει. Μα το αυριο θελω να ειναι ομορφο. Ελπιζω για αυτο. Τα ονειρα μου δεν θα τα παρει κανενας απο μενα. Δεν θα τους αφησω.

Ονειρα. Ελπιδα. Αγαπη. Οικογενεια.