Οικογενεια

Το καταφύγιο μου σε αυτόν τον κόσμο του χαος. Πάντα διπλα μου, πάντα εκεί. Πάντα παρών στην καρδιά, στην ψυχή και μόνο ενα τηλεφώνημα μακριά. Η οικογένειά μου δεν είναι μόνο οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι δεσμούς αίματος. Αποτελείται από πολλά περισσότερα. Ένα από αυτά είναι / ήταν εσύ.

Κάποτε επέλεξα να σε αποκαλέσω οικογένειά. Επέλεξα να βάλω εσένα και την οικογένειά σου στον εσωτερικό κύκλο και να σας κάνω οικογένειά μου. "Είσαι οικογένεια. Θα είσαι πάντα οικογένεια. Αν κάτι συμβεί σε εμάς, θα σε αγαπάω πάντα και θα σε θέλω κοντά". Λόγια που είπα και εννοούσα. Δεν έχω ξεχάσει, δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Όλα είναι εκεί: το γέλιο, τα δάκρυα, ο πόνος και η ευτυχία. Ότι όμορφο και άσχημο, και επιλέγω να θυμάμαι ότι ήταν όμορφο. Ό, τι με έκανε να σε κάνω οικογένεια.

Και με τρώει από μέσα έξω. Πώς γίνεται να μην είσαι χαλαρός με την παρουσία μου; Πώς γίνεται να μην θες να με κοιτάξεις στα μάτια; Πώς γίνεται να μην θεσ να μου μιλήσεις; Επέλεξα ένα μονοπάτι που ήταν καλύτερο για τους δυο μας, η ζωές μας σήμερα μας το αποδεικνύουν. Δεν γίνεται να μην με παίρνει απο κάτω, μοιραστήκαμε κάτι χρόνια μάζι. Θέλω να σε αγκαλιάσω γιατί μου λείπεις. Μου λείπει ο φίλος μου. Η οικογένειά μου.

Μπορεί να μην είσαι έτοιμος ακόμα. Μπορεί να μην γίνεις ποτέ έτοιμος. Αλλά θα ήθελα πολύ να σε έχω ξανά στη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος φίλος μου, φτάνει να είσαι ενα τηλεφώνημα μακρυά.

Ενα απο εκεινα τα βραδυα..

Μου την δινει οταν σε σκεφτομαι. Απογοητευομαι οταν σπαταλαω τον χρονο μου μαζι σου. Νευριαζω που τα δαχτυλα μου θελουν να γραψουν για σενα. Εισαι, ησουν και θα εισαι ενα γουρουνι. Μου πηρε χρονια να ξεπερασω οτι αναμνησεις χαραξες. Στην ψυχη μου. Στην καρδια μου. Στο σωμα μου.

Καποια στιγμη επιασα πατο. Εκει, χωρις αυτοεκτιμηση, χωρις δυναμη. Σερνομενη αφησα τον εαυτο μου να λαβει μερος σε καταστασεις που σημερα με κανουν να ντρεπομαι. Με επαιξες μεχρι το τελος. Με αγαπουσες. Σαν γυναικα. Παρ'ολο που δεν ηταν αυτο που ηθελα. Αυτο που ζητουσα. Αυτο που χρειαζομουνα. Τουλαχιστον οχι απο σενα.

Εχουν περασει χρονια απο την τελευταια φορα που σε ειδα. Λογω αλλαγης συνθηκων δεν εισαι μερος της ζωης μου. Μα οποτε τον βλεπω βλεπω εσενα. Και καθε φορα πρεπει να θυμισω τον εαυτο μου πως δεν ειναι εσυ. Ειναι απλα καποιος που σου μοιαζει στα ματια και στα χρωματα. Ειναι απλα γιος σου.

Δεν μπορω να νοιωσω μισος και συναισθηματα για σενα υπαρχουν. Μερικες φορες. Οπως υπαρχουν αυτην την στιγμη. Δεν φωναξα. Δεν αρνηθηκα. Δεν ειπα οχι. Δεν ημουν ειλικρινεις. Οσο σε απεχθανομαι τοσο νευριαζω με μενα. Και μου εμαθες να μην εμπιστευομαι. Αλλα δεν ξερω αν ειναι κατι για το οποιο θελω να σου πω ευχαριστω.