Δεν ειπα οτι θα ηταν ευκολο να μετακομισω σε ενα διαμερισμα στο οποιο ο ανθρωπος μου μενει εδω και δεκα χρονια. Δεν ειπα οτι θα ηταν ευκολο να κανει μερος η οτι ολα θα ειχαν βρει την θεση τους μετα απο μια βδομαδα. 1,5 μηνα αργοτερα αρχζουμε να μετακομιζουμε βιβλιοθηκες και ρουχα. Γιατι μολις βρηκαμε πως θελουμε το διαμερισμα μας.
Ηξερα οτι για περιπου δυο χρονια επασχε απο ας το πουμε καταθλιψη και οτι δεν εκανε και πολλα με το διαμερισμα. Αλλα δεν καταλαβα ποτε οτι δεν πεταξε το παρελθον του εξω με την μια. Την βρισκω σε φωτογραφιες, σε μηνυματα που τοθ εγραψε και σε καρδουλες απο εδω και απο εκει. Τα εβαλα σε μια σακουλα και του ζητησα η να τα πεταξει η να τα βαλει ολα καπου αρκει να μην τα βλεπω. Ειπε θα τα πεταξει. Η σακουλα με κοιταζει και ακουω την φωνη της να μου λεει ''Δεν αλλαξαν και πολλα στο διαμερισμα απο τοτε που μετακομισα''. Πλεον βρισκεται στην Ιαπωνια αλλα το κοριτσι δνε μου φταιει. Μου την δινει που στο ιδιο διαμερισμα που μενω εγω τωρα παραμενουν πραγματα δικα της.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου