Memories..

Δεν θυμαμαι πολλα. Οι αναμνησεις εχουν καπως σβησει με τα χρονια. Σαν οταν ξυπνας απο ενα ονειρο και το μονο που θυμασαι ειναι μικρες φραγμες που ουτε καν μπορεις να πεις αν ειναι αληθεια η ενα γεννημα της φαντασιας σου.
Ηταν στα πρωτα χρονια του δημοτικου. Ξαφνικα βρεθηκαμε να παιζουμε στην αμμο. Θυμαμαι φιλια και χαδια αλλα παραπανω τιποτα. Θυμαμαι να ειμαι κτητικη απεναντι σε 2 ομορφα καφε ματια και να κραταω το χερι τους σφιχτα. Θυμαμαι πως καποια στιγμη τα παιχνιδια στην αμμο σταματησαμε χωρις να ξερουμε γιατι. Ξερω ομως πως δεν τα αναφεραμε ποτε. Ισως για αυτο να ειναι σαν ενα ονειρο. Γιατι τα παιχνιδια εκεινα μετα το σχολειο ποτε δεν ειπωθηκαν, λογια ποτε δεν τα περιγραψανε.
Δωδεκα χρονια μετα με βρισκουν να ξαναζω εκεινα τα παιχνιδια. Και να με φερνουν σε μια θεση οπου ανθρωποι θελουν και περιμενουν να διαλεξω. Και δεν θελω. Γιατι ο ερωτας δεν διαλεγεται απλα ερχεται. Δεν την ειχα ερωτευτει. Δεν την ειχα αγαπησει σαν κατι παραπανω. Απλα ετυχε να παιξουμε.

Την ερωτευτηκα. Δεν την αγαπησα. Δεν παιξαμε παραπανω απο οτι μας επετρεψαν οι κανονες του παιχνιδιου. Και δεν ξαναπαιξαμε μαζι. Γιατι υπαρχουν και αλλοι στο παιχνιδι.

22 + μια..

Σχεδον και 2 λογω διακοπης του προγραμματος. Με μια κοκκινη μπλουζα και το παρελθον να μου λεει καληνυχτα οι φιλοσοφιες με διαχυζουν.
-Ποιος ξεφευγει το παρελθον του?
Σκεψεις και αναμνησεις ειναι παντα ενα κομματιτου εαυτου μας. Οι αναμνησεις ειναι του παρελθοντος ακι τις εχουμε παντα μαζι μας. Αρα εχουμε το παρελθον παντα μαζι μας. Σαν μια βαλιτσα το κουβαλαμε. Οχι οτι θελουμε απο αυτο, αλλα ολο. Οτιδηποτε ειπα, σκεφτηκα και εκανα υπαρχει στην βαλιτσα μου και παντα θα την κουβαλαω. Δεν γινεται αλλιως.

-Το παρελθον βρισκεται στο μελλον.
Εαν δεν το εχει πει κανεις σοφος ως τωρα το λεω εγω. Μεχρι να μαθω να μην κανω τα ιδια λαθη και παντα οταν θα αποφευγω τα λαθη που εκανα παλια. Τα ατομα του τοτε ειναι ατομα του σημερα και οσα δεν ειναι στην ζωη μου τωρα, που καποτε ητανε, καποια μερα θα τα συναντησω στον δρομο μου. Παλι. Παλιες αγαπες θα με βρουνε να με ταρακουνησουνε και εγω θα σαρωσω αλλους στον δρομο μου. Οτι εκανα χθες βρισκεται στο μελλον μου. Οτι εκανα πριν ενα λεπτο θα το βρω μπροστα μου και το ξερω. Νομιζω πως ειναι αυτο που λεμε συνεπειες. Το μελλον του παρελθοντος.

Εκει καπου με χανω και σκεφτομαι τον χρονο. Πως περναει και δεν μας λογαριαζει. Πως περναει και δεν το σκεφτομαστε. Μια μερα ξυπνησα σε δικο μου διαμερισμα, χωρες μακρυα απο την πατριδα, γονεις και φιλους παλιους. Σε μια αλλη πατριδα, με μια πολιτικη φοιτιτικη ελπιδα, σχεδον ενα πτυχιο, μια σχεση και φιλους καλους και αληθινους...

Και μεσα σε ολα αυτα το παρελθον μου να με κυνηγαει τωρα στα 22+1 και να μου χαμογελαει. Δεν γνωριζω συνεπειες απο ενα χαμογελο, οποτε χαμογελαω και εγω..
22+1

Παει καιρος απο την προηγουμενη φορα. Παραπανω απο οτι πρεπει.
Ισως γιατι ειμαστε τοσο μακρυα. Ισως γιατι εκανα μια επιλογη και τωρα βλεπω τις συνεπειες. Ισως γιατι η ζωη ειναι κατι παραπνω απο απλη. Ισως γιατι τα εχει με αλλον. Οσα και να ειναι αυτα τα ισως, ξερω πως καθε φορα ειναι σαν να μην περασε μια μερα.

Το χειροτερο ειναι οτι περασαν μερες και μηνες. Σε μια μερα συμβαινουν πολλα και ολα απο τοτε εχουν αλλαξει. Η μαλλον σχεδον ολα. Το αντιδραστικο στοιχειο παραμενει και ο εγωισμος καπου καπου βγαινει στην επιφανεια. Αλλα τα αισθηματα παραμενουν. Περιεργο.

Παρολα οσα περασαμε δεν θυμαμαι τι σου ειπα εκεινο το καλοκαιρι γιατι μπροστα σε ολα τα αλλα δεν αξιζε μια. Καποιοι μηνες ειναι σαν μια ομιχλη. Οχι γιατι δεν προσπαθησα να καταγραψω τα παντα αλλα γιατι δεν μπορουσα να δω καθαρα απο την τυφλα μου. Και ακουω να μιλας, να αναφερεις πραγματα που θα επρεπε να θυμαμαι και δεν μπορω. Θυμαμαι αλλα πραγματα ομως. Οχι μερη, ανθρωπους, οχι συζητησεις. Θυμαμαι τι ενοιωθα τοτε και τι νοιωθω τωρα που θυμαμαι.

Εισαι σε εναν αλλον κοσμο οπου δεν σε φτανω οσο και αν προσπαθω. Χαμογελαω σε αυτα που μου λες, ακουω καθε λεξη που αφηνει το στομα σου και φοβαμαι να σου πω καληνυχτα.
Καθε πραγμα στον καιρο του λενε. Μας πηρε οσο μας πηρε τελικα καταληξαμε καπου, εσυ και εγω.