Down memory lane..

Εχω ενα τετραδιο. Ειναι ροζ με πεταλουδες και εχει τον Winnie the Pooh απο εξω και γραφει "Sun on your cheeks, a friend by your side". Δεκεμβριος 2003 ηταν οταν το αγορασα. Ηταν το χριστουγενιατικο δωρο απο μενα στον εαυτο μου. Για να μπορω καπου να ξεσπαω και να αφηνω τις σκεψεις μου χωρις να με κρινει κανενας.

Μερικες φορες διαβαζω τι εγραφα και με βλεπω απο μακρυα, σαν μεσα απο ενα παραθυρο. Βλεπω εμενα να ερωτευομαι και να ποναω. Βλεπω εναν πονο που σημερα με κανει να αναρωτιεμαι γιατι πονουσα. Επειδη επεμενα για κατι που δεν ηξερα αν υπηρχε? Η επειδη δεν ειχα ανταποκριση και ημουν μονη αναμεσα σε ζευγαρια?
Δεν πονεσα για αλλα πραγματα που εγιναν αλλα εκεινος ο ερωτας με πονεσε και με χτυπησε οσο κανενας αλλος. Δεν καταλαβαινω μονο γιατι. Τον βλεπω σε οσα διαβαζω, τον πονο, μα δεν καταλαβαινω απο που ηρθε και γιατι εμεινε μαζι μου για τοσα χρονια. Δεν καταλαβαινω γιατι εγραψα

¨Υποσχεθηκα να τον ξεγραψω μια για παντα απο την ζωη μου αλλα βλεπεις.. Δεν μπορεις ευκολα να βρεις το κουραγιο να βαλεις τελος στη ζωη σου".

Καπου κοντα σε εκινη την περιοδο αρχισα να ανοιγω την μπαλκονοπορτα μεσανυχτα με ενα τσιγαρο στο ενα χερι και το χαρτομαντιλο στο αλλο. Ο Αλκινοος σιγοτραγοδουσε "Ονειρο ητανε" μονο για μενα και ο Χατζηγιαννης μου θυμιζε συνεχεια πως "Κρυφα" δεν θα εβγαινε σε τιποτα παρα μονο σε γκρεμο. Επειτα η Πεγκυ με εκανε να "Ματωνω" καθε φορα που την ακουγα να τραγουδαει.

Δεν θυμαμαι τι συνεβη και αποφασισα μια μερα να πσω τηλεφωνο και να απαιτησω μια συναντηση. Ουτε ξερω τι εσπασε και απαιτησα το τετραδιο μου πισω. Σαν απο ταινια με βλεπω μεσα στο Octavia να κοιταω μπροστα μου και να λεω:
Δεν θελω να με ξαναπαρεις τηλεφωνο και δεν θελω να σου ξαναστειλω μηνυμα. Μπορω να αναπνεω και χωρις εσενα στην ζωη μου, δεν σε χρειαζομαι να με κρατας απο το να ειμαι χαρουμενη. Πιο κατω απο εκει που με πηγες δεν υπαρχει, πιο μεγαλο εξευτελισμο δεν προκειται να περασω, παραπανω κουρελι δεν μπορω να γινω. Σε αγαπαω αλλαστην τελικη αγαπαω εμενα περισσοτερο.

Με βλεπω να φευγω και εκεινον να με κοιταζει. Με βλεπω να χαμογελαω και με δακρυα να μπαινω στον πολιτιστικο συλλογο και να πεφτω στην αγκαλια του Δημητρη λεγοντας "Τελος" και εκεινον να με κραταει λεγοντας "Ειμαστε εδω".

----------------------------------------

"7 Φεβρουαριου 2008. 4 χρονια μετα" εχω σαν τιτλο και γραφω για το ποσα πραγματα παραμενουν ιδια. Τελειωνω την σελιδα με τα λογια:

"Τεσσερα χρονια μετα και δεν γνωρισα ποτε τον ανθρωπο που ερωτευτηκα και αγαπησα".

--------------------------------------

Μπορει ακομα και σημερα να μην γνωριζω εκεινο το αγορι του λυκειου, γνωριζω ομως εκεινον που του πηρε 4 μηνες να βρει το τηλεφωνο μου στο κινητο του. Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια. Οι αναμνησεις απο εκεινα τα χρονια πονου μου δινουν να καταλαβω οτι εζησα κατι που ποτε δεν θα ξαναζησω. Δεν θα το επιτρεψω στον εαυτο μου να ξαναζησω.
Δεν αναφερομαι στον πονο ουτε και στα δακρυα αλλα στο γεγονος οτι αφησα τον εαυτο μου να γελοιοποιηθει και να στερηθει αισθηματα και περιπετειες για καποιον που δεν αξιζε.

Ελευθερια..

Ελευθερια ειναι να κανεις οτι θελεις. Να πραγματοποιεις τα ονειρα σου και να κανεις την φωνη σου να ακουστει. Να μην κρυβεις τα πιστευω σου και να δειχνεις το προσωπο σου. Ελευθερια ειναι να μπορεις να κανεις οτι σε κανει ευτυχισμενο.

"Η ελευθερια σου τελειωνει εκει που αρχιζει η ελευθερια του αλλου" μου εμαθαν στο σχολειο. Δηλαδη να καταπιεζεις εσενα για να ειναι ο αλλος ευτυχισμενος? Να κρυβεις το προσωπο σου γιατι ενοχλει τον απεναντι? Να μην μιλας γιατι η φωνη σου προκαλει πονοκεφαλο?

Ο ανθρωπος μιλαει ανοιχτα για ελευθερια και παλι καταπιεζει τον συνανθρωπο του. Καποιοι αναφεροντας σε εναν θεο, που μας επλασε ομοιους του παρακαλω! (Αν πιστεψουμε τα βιβλια που γραφτηκαν πριν αιωνες). Αλλοι μεσω κοινωνικης ταξης, οι φτωχοι και οι πλουσιοι. Αλλοι παλι λογω φυλης: Ο αφρικανος και ο αμερικανος δεν ειναι ιδιοι,ενω οι μονοι αμερικανοι που υπαρχουν ειναι οι ινδιανοι. Με βλεπω να ξεφευγω και ξαναγυρναω στο θεμα: Ελευθερια.

Ομορφο ονομα. Στο μυαλο μου εχω την εικονα μιας κοπελας με μακρυα καστανα μαλλια και πρασινα ματια. Γαληνη και ηρεμια ειναι η συντροφια της. Χαμογελαει και μενει σταθερη.

Μιλαω αφοβα για την πολιτικη. Για τα σχολεια, για τους φοιτητες, για την οικονομια και για μεταναστες.Κανω την φωνη μου να ακουστει για θεματα που με αφορουν και για δεδομενα τα οποια δεν μπορω να αλλαξω. Συζηταω με ατομα που εχουν διαφορετικες αποψεις και προσπαθω να καταλαβω.
Σταματαω εκει που η γραμμη αρχιζει. Εκει που δεν μπορω να παω. Σταματαω εκει που σκεφτομαι ποια ειναι η ελευθερια του και ποια η δικη μου. Φρεναρω οταν δεν μπορω να αποφασισω τι ειναι σωστο και τι οχι. Περναω την γραμμη σε μια στιγμη αδυναμιας και προσπαθω να βρω τον δρομο πισω.

Ελευθερια ειναι να σεβεσαι. Τον εαυτο σου πανω απο ολα. Οταν ομως δεν ξερεις αν σεβεσαι τον εαυτο σου αρχιζουν τα προβληματα. Γιατι εισαι πανω απο ολα εσυ.

Αν καταλαβεις τιποτα πες μου και μενα..

Δεν ειμαι μονογαμικη, οχι ακομα τουλαχιστον. Δεν ειμαι αχαριστη απλα θελω παραπανω. Και μπορω να φιλησω την κοπελα που χορευει αλλα οχι να την παρω σπιτι μου. Μπορω να τρωω το αγορι με το ασπρο το καπελο ολο το βραδυ με τα ματια μου χωρις να του πω κουβεντα. Μπορω να γυρναω στην αγκαλια του και σε σεντονια ιδρωμενα. Αλλα δεν μου φτανει.

Ισως φταιει το οτι ολοι με θελουν μονογαμικη. Οτι ακουω τους γυρω μου να κανουν ονειρα για τον δικο μου ελληνικα γαμο και ερωτησεις για το ποτε θα συζησω εγω και ποτε θα βρεθει ενα δαχτυλιδι στο χερι μου. Δεν θα επρεπε να με ενοχλει. Αλλα μου την δινει που ατομα πηραν το δικαιωμα να με ρωτανε πραγματα τα οποια δεν γνωριζω. Η απαντηση ειναι παντα ιδια: Οταν το αποφασισω θα σας πω.

Δεν ειμαι μονογαμικη. Δεν μπορω να με φανταστω με το ιδιο ατομο για το υπολοιπο της ζωης μου. Οχι τωρα. Και με εκεινα τα καφε ματια ακομη θα μου ηταν δυσκολο ασχετα αν τα παιδια μας θα ηταν τα πιο ομορφα που θα αντικρισε ο κοσμος. Αλλα δεν ειμαι εγω. Για αυτο ειμαι ετσι τελευταια. Γιατι οσο πιο πολυ μενω τοσο πιο μολυ με χανω. Τοσο πιο πολυ μου λειπω. Τοσο πιο πολυ με νευριαζω και αλλο τοσο μου την δινει.

Δεν ειμαι μονογαμικη. Αλλα μου αρεσει να βλεπω τα φιλαρακια χαιδευοντας τα μαλλια του.