Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Και η παράλληλη ζωη

Σε καποιον αλλο γαλαξία,  σε κάποιο alternative universe θα εχω επιλέξει διαφορετικά. Θα ειμαι εκει που αναρωτιέμαι αν θα ήμουν αν ειχα επιλέξει διαφορετικά σε αυτην την ζωη.

Ξερω πως οι πραξεις μας δείχνουν τι είμαστε, η μαλλον τι θα θελαμε να είμαστε. Και μετα αναρωτιόμαστε πως θα ηταν η ζωη μας αν ειχαμε πραξει διαφορετικά.

Και νομίζω οτι ο αλλος μου εαυτος σκέφτεται τα ίδια. Ισως να η ζωη της να μην εχει ενα άνθρωπο που πασχει απο καταθληψη ή απο χαμηλή αυτόπεποίθηση και ετσι να περναει τις μερες της ξενοιαστη.  Απο την αλλη ίσως  να ειναι μονη της..

Αναρωτιέμαι αν δεν ειχα πραξει τοσο γρηγορα και αυθόρμητα πριν απο δύο χρόνια: θα ήμουν εδω που είμαι σημερα? Αν ειχα πει αλήθεια, αν ειχα παιξει το παιχνίδι θα ηταν τα πράγματα τα ίδια?  Δεν ξερω και έτσι αναρωτιέμαι.

Γιατι χρειάζομαι κατι παραπάνω απο οτι εχω τωρα. Χρειάζομαι να μου δείξεις οτι οι επιλογές μου σεν ηταν λάθος, οτι η ζωη μας δεν θα είναι για παντα έτσι.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Δεν ηταν χθες..

και μου την δινει. Γιατι δεν σταματησα απλα να αφηνω τα αισθηματα και τις σκεψεις μου στο διαδυκτιο αλλα ουτε καν στο ημερολογιο μου πια δεν μιλαω. Δεν δινω πια φωνη στις σκεψεις μου. Απαραδεκτο και ετσι αποφασισα να αρχισω παλι το γραψιμο, μηπως ετσι δεν βουλιαξω απο ανοησια..

Πριν ομως αρχισω ξανα να αφηνψ τις σκεψεις μου για καποιον να διαβασει, θα χρειαστει να δωσω μερικα στοιχεια βασικα για να καταλαβαινονται αυτα που γραφω.

Παραμενω ακομα καπου στην Σκανδιναβια, και μολις πηρα πτυχιο απο το παιδαγωγικο τμημα του πανεπηστημιου μου. Αρχισα δουλεια σε ενα δημοτικο σχολειο της πολης μου και εχω ακομα τους ιδιους φιλους οπως παλια. Παραμενω ακομα στην σχεση που ειχα τοτε και συζουμε στο ιδιο διαμερισμα οπως πριν. Ολα παραμενουν ιδια, τιποτα δεν αλλαξε.

Εκτος του οτι αλλαξε. Εγω. Σαν ανθρωπος, σαν γυναικα, σαν ον και σαν ενα μικρο μερος του συμπαντος. Η πραγματικοτητα ειναι διαφορετικη απο οτι την περιμενα και δεν ξερω αν μου αρεσει. Σκεφτομαι φιλους και οικογενεια που δνε εχουν τιποτα πλεον στην πατριδα και αισθανομαι ευγνωμοσυνη που εγω εχω κατι. Που εχω καποιον. Αυτη η ευγνωμοσυνη θα με φαει. Ελπιζω πως κανω λαθος.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Περιμενοντας τον Ιουνιο..

Η μιζερια μου εχει γινει αναποφεκτη πλεον. Μπαινεις σε δωματιο οπου στεκομαι και μπορεις να κοψεις τις φλεβες σου μονο να ριξεις μια ματια πανω μου.. να τρως επειδη πρεπει και να κοιμασαι παραπανω απο οτι πρεπει. Στην δουλεια κοιταζω μια οθονη και οταν ερχομαι σπιτι δεν εχω ουτε κλειδια για να ανοιξω την πορτα.. γιατι απλα τα αφησα μεσα στην τσαντα μου την οποια ξεχασα στην δουλεια..

Θα μου πεις να χαιρομαι που εχω μια δουλεια να πηγαινω.. και εγω απαανταω μεχρι τις 3 ιουνιου.. μετα τελος. το ερωτημα ειναι αν μπορω να κρατηθω αλλους δυο μηνες. Δεμ ειμαι καλα. Και δεν μπορω ακριβως να πω το γιατι. Ισως απλα γιατι πνιγομαι. Ισως απλα γιατι δεν καταλαβαινω τι κανω στην δουλεια μου. Τι προσφερω.

Και περιμενω λοιπον το καλοκαιρι. Τις πασχαλιες να ανθισουν και τις πεταλουδες στο στομαχι μου.. περιμενω την πατριδα να ερθει σε μενα..

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Αυτος..

Οταν ζεις με εναν ανθρωπο καταθλιπτικο δεν αργει να σε παρει και εσενα κατω. Μια μερα δεν μπορεις να σηκωθεις απο το κρεβατι και περνας την μερα σου εκει. Μου ετυχε. δεν μου αρεσε.

Ο καταθληπτικος σου ερωτας παιρνει ολη σου την ενεργεια. Τι μπορω να πω για να μην χαλαστει, χρειαζεται χαδια καθε μερα και χρειαζεται την συμπαρασταση σου. Με αποτελεσμα εσυ να μην μπορεις ποτε να εισαι χαλια γιατι πρεπει το αλλο σου μισο να μπορει να βασιστει πανω σου καθε μερα ολη μερα.

Με χαλαει και προσπαθω να τον βοηθησω να γινει καλα. Αλλα γινεσαι ποτε καλα? Παυεις ποτε να εισαι καταθληπτικος? Και θα μπορεσω εγω για το υπολοιπο της ζωης μου να ξυπναω διπλα σε καποιον που δεν μπορει να σηκωθει απο το κρεβατι του?

''Αν τον αγαπας θα μεινεις και θα πεις και ενα τραγουδι'' μου λεει η συνειδηση μου και τα βλεμματα των κολλητων του. Η δικοι μου τι να πουνδε που δεν τους λεω τιποτα γιατι αν τους πω κατι θα με κουβαλησουν αρων αρων πισω στο παλιο μου διαμερισμα, θα με κλειδωσουν και θα πεταξουν το κλειδι. Αλλα αν ακουσω εμενα, τον εαυτο μου, την Καρολινα δεν θα μπορεσω να ακουσω τιποτα.. Γιατι απλα δεν μπορω να παρω μια αποφαση. Για τον αγαπαω και αγαπαω και εμενα.. αλλα αγαπαω εκεινον λιγο παραπανω..

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Το γελιο και η χαρα..



που μου δινουν οι φιλοι μου ειναι το Α και το Ω στην ζωη μου. Η φωτογραφια ειναι τραβηγμενη το 2007 ενα βραδυ. δεν θυμαμαι αν ειναι χειμωνας ή καλοκαιρι αλλα θυμαμαι οτι η θαλασσα ηταν κρυα, μαυρη και παρεα μου ειχα το κοριτσι με το οποιο εχω περασει τις πιο ομορφες στιγμες μου.

Δεν ηταν η πρωτη φορα που καναμε μπανιο ετσι οπως μας γεννησαν οι μαναδες μας αλλα ουτε και το τελευταιο. Μου λειπει ομως, με ρουχα και χωρις..

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Μιλαω αλλα ποιος με ακουει?

Προσεχω τα λογια μου, τις εκφρασεις μου, τις δρασεις μου. Να προσεχω τα παντα και να περπαταω στις μυτες των ποδιων μου για να μην δωσω αφορμη να νομιζει οτι δεν ειμαστε καλα. Στο σπιτι μας ζουμε στην δεκαετια του πενηντα, μονο η ποδια μου λειπει. καθαρισμα, σκουπα, πλυντηριο, μαγειρεμα και οτι αλλο χρειαζεται να κανει καποιος οταν μενει σε ενα σπιτι χωρις υπηρετες το κανω. δηλαδη εχω καταντησει υπηρετρια.

"Σε παρακαλω βγαλε εξω τα σκουπιδια". Τι σε παρακαλαω ρε φιλος? Και εσυ εδω δεν μενεις? Εσενα δεν σου βρωμαει δηλαδη? Εσενα δεν σε ενοχλει που δεν εχεις ρουχα πλυμμενα να βαλεις? Η που δεν εχει φαγητο στο ψυγειο? Απορω πω ςζουσες πριν εμενα.. Α ναι κατσε. ΔΕΝ ΖΟΥΣΕΣ!!!!

Μιλαω εγω και σου τα λεω. Τα λεω και στους κολλητους μου. με μια διαφορα. Εκεινοι με ακουνε. Εσυ απλα με εχεις βαλει στον ιδιο καδο με τις πρωην σου και το εχεις παρει αποφαση οτι μια μερα θα σε αφησω. Ε ΝΑΙ ΡΕ ΣΠΙΡΤΟ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΩ??

Εσυ δουλευεις και δεν προλαβαινεις. ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΚΑΝΩ ΠΑΙΖΩ 9 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ? Με δουλευεις η απλα το παιζεις χαζος? Τι να πω.. Η υπομονη εχει και τα ορια της.. Σας το λεω για να το ξερετε και εσεις εκει εξω στο διαδικτυο. Εγω θα μετακομισω αν δεν αλλαξουν τα πραγματα. Δεν ηθελα σχεση για να γινω κουβερναντα..

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Το προβλημα..

δεν ειναι ολοι οι αλλοι. Το προβλημα ειμαι εγω. Εγω και οι ιδεες μου. Εγω και τα αισθηματα μου. Εγω και το ηθος μου, που καποιες φορες αναρωτιεμαι αν υπαρχει καθολου.

Περασαν εξι μηνες και αναγνωριζω τα σημαδια. Αναγνωριζω τα ερωτηματα και βλεπω που ανηκω πραγματικα. Με εμενα. Γιατι αγαπαω εμενα παραπανω απο καθε τι και απο κανεναν. Θελω ομως να αγαπαω και θελω να κανω ονειρα με καποιον διπλα μου. Αλλα δεν το υελω τοσο πολυ οσο να μπορω να πω οτι σε δυο μηνες παω αυστραλια και δεν με νοιαζει τιποτα. Ασχετο οτι θα μπορουσα να κανω ακριβως αυτο ακομα και σημερα χωρις να ενδιαφερομαι και τοσο αν ο αλλος θα πληγωθει.

Εγωιστρια εγω? Μα φυσικα και ειμαι. Για φιλους ομως και οικογενεια γινομαι χαλι να με πατησσεις και να σκουπισεις τα ποδια σου. Για το ετερον μου ημισυ (που μεχρι στιγμης εχω γνωρισει τουλαχιστον 3 φορες) δεν γινομαι ουτε χαρτομαντιλο για να σκουπισει τα δακρυα του. τι λεει αυτο για μενα? Οτι εχω προβλημα η οτι απλα μου αρκει να εχω φιλους, οικογενεια και ολα τα υπολοιπα δεν με νοιαζουν και τοσο.

Το ερωτημα που μου κανω ειναι:
Ξερεις τι ειναι θεατρο σημερα και τι πραγματικο αυριο?