Περπατω διπλα στην λιμνη και βλεπω ενα ελαφι που προσπαθει να βρει τροφη. Σταματαω και το κοιταζω. Το ασπρο τοπιο, την παγωμενη λιμνη, το ελαφι και εγω. Ησυχια. Τετοιες εικονες με κανουν και βλεπω τα ομορφα του κοσμου. Τετοιες εικονες μου ανοιγουν τα ματια λεγοντας πως υπαρχει ομορφια, υπαρχει αγνοτητα, υπαρχει κατι πιο πανω απο μενα. Πιο πανω και απο σενα.

Κατεβαινω απο το λεωφορειο και αντικριζω κατι γκρι. Η υσηχια μεσα μου χανεται ακουγοντας φωνες, τραμ και λεωφορεια. Ο ουρανος ειναι γκρι, οι δρομοι ειναι γκρι, τα ματια σου ειναι γκρι και οι καλτσες σου γκρι.. Οταν το ασπρο γινεται γκρι βλεπεις την ασχημια του κοσμου. Και ξερεις οτι για ολα φταιει ο ανθρωπος. Και ο ανθρωπος το ξερει μα τιποτα δεν κανει.

Γιατι ειναι λεει ανωτερος, μα ο ανθρωπος δεν εχει δει την ομορφια που εχω δει εγω.. και αν εγω δεν ειμαι μεσα στην μασα των ανωτερων δεν ειμαι ανθρωπος?

Για τον φοιτητη στην Γερμανια..

Διαβαζω οτι γραφεις. Νοιωθω οτι αφηνεισ να φανει στην οθονη.. Και θελω να σε παρω αγκαλια και να σου ψυθηρισω πως ολα τελειωνουν.. Πως ολα καπως αρχιζουν. Κατι πουδεν βλεπεις σημερα σου ερχεται αυριο και οτι δεν φαινεται αληθινο ειναι η πραγματικοτητα.
Το ονειρο εκπληρωνεται.. Σημερα, αυριο, τωρα η στο μελλον... Και οταν το ονειρο σου γινει πραγματηκοτητα ολο το συμπαν θα ειναι διπλα σου, σπρωχνοντας σε προς την αληθεια σου..

Αλλα μεχρι τοτε θα σε βλεπω μεσω μιας οθονης και εσυ θα μοιραζεσαι ενα κρεβατι με αγνωστους γνωστους..

20100208

Ωρα 10.00
Εχω μαθημα. Οι συμφοιτητες μου εχουν παρουσιαση και σε λιγο ειναι η σειρα του δικου μου γκρουπ. Θα επρεπε κανονικα να προσεχω στο μαθημα αλλα σημερα το μυαλο μου ειναι αλλου. Σκεφτομαι το Πασχα, τη Φιλανδια, το καλοκαιρι και λεφτα. Οσα θελω να κανω, οσα εχω την δυνατοτητα να κανω και οσα το μυαλο δεν μου επιτρεπει να κανω απο φοβο. Και δεν ξερω τι φοβαμαι.. Απιστευτο.

Ξεχνα τον Γιαννη. Ξεχνα τα σημαδια και ξεχνα το πονο. Εφυγα για να ξεφυγω. Εφυγα για να ξεχασω, να ξεπερασω και να μεγαλωσω. Εφυγα για ενα μελλον και για ονειρα μεγαλα. Εφυγα για μια καινουρια ζωη και σημερα βλεπω τι αφησα. Οικογενεια, φιλους, αναμνησεις και ενα κομματι απο μενα, 18 χρονων παιδι.

Καινουριες φιλιες που δεν με εγκατελειψαν. Ατομα που νοιαζονται και οικογενεια που μου κραταει την πλατη. Ονειρα που εκπληρωνονται και πληγες που εχουν κλεισει. Ουλες που δεν φαινονται και ενα παρελθον που δεν εχει σημασια. Ειμαι εγω σε μια καλυτερη εκδοση, την βαλιτσα μου την εχω βαλει στην αποθηκη. Με ολα τα λαθη, τα χαμενα ονειρα και τις παλιες αγαπες.

Ερωτας και αγαοη μοθ δινεται καθε μερα. Χαμογελα και ματια που λαμπουν και μου δειχνουν τι σημαινω και τι αξιζω. Ενα χερι πιανει το δικο μου και δεν το αφηνει. Ζεστη σε ολο μου το σωμα και η φωνη μου τραγουδαει. Μια μελωδια ομορφη, αληθινη και εδω για να μεινει. Και αν ειναι να ακουω αυτν την μελωδια για τα επομενα 30 η 50 χρονια ας την ακουω. Πλεον δεν φοβαμαι. Μου κραταει την πλατη και αφηνομαι...

Και τοτε τι φοβαμαι και τι σκεφτομαι?
Φοβαμαι να χασω. Να χασω την μελωδια, τα ονειρα, τον ερωτα μα πανω απο ολα εμενα. Φοβαμαι να ξαναχαθω και φοβαμαι οτι τοτε δεν θα εχω που να παω, που να ξεφυγω. Αλλα δεν θελω να φοβαμαι. Μα δειξε μου καποιον αφοβο που ακομα κραταει στην αγκαλια του οτι πιο πολυτιμο για αυτον..