Αναμνησεις..

Θυμαμαι μια θαλασσα σαν κρυσταλλο, μια παραλια φταγμενη απο κουκιδες αμμου σαν διαμαντια. Ενα μαυρο τερας για σκυλι να με ακολουθει παντου και βραχια που εκαναν τα γονατα να ματωνουν. Θυμαμαι τον Δημητρη που μου εμαθε να βουταω απο τα κλουβια και να πιανω πατο. Την ζουγκλα και εμενα να πηδαω απο το ενα μαυρο μεγαλο πραγμα στο αλλο (σε κατι θα χρησημευαν, δεν ξερω τι και δυστυχως ποτε δεν εμαθα τι ητανε). Θυμαμαι να βγαινω απο το αμαξι και ξαφνικα μια μερα το τερας δεν ηρθε να με συναντησει και η καρδια μου πηγε να σπασει απο λυπη.

Θυμαμαι τον Αλεξ και τον Πατρικ να μενουν στην σκηνη και εγω να τους ξυπναω. Θυμαμαι οταν ερωτεθτηκα τον Αλεξ και οταν θυμωσα που εκανε παρεα με την Αννα (το τι εγω τοτε ημουνα 8 χρονων και αυτος γυρω στα 16 δεν με πειραζε καθολου). Θυμαμαι τον Μιχαλη παντα να μου δινει μια αγκαλια και τον πατερα να με παιρνει στην δουλεια γιατι ξεχασε να με αφησει στο σχολειο (απο το στρες και μην νομιζεις.. μαθαινεις πολλα ταïζοντας ψαρακια).

Ενα καλοκαιρι ο πατερας μου ειπε οτι ο Λυκος εκανε το τελευταιο του μπανιο. Δεν εχω φωτογραφιες. Εχω μονο αναμνησεις. Και τις φυλλαω σαν θησαυρο.. Ετυχε σημερα να τις ξεθαψω..

οταν το παρελθον σου κλεβει το μελλον...

Μια αλλη μερα θα μιλουσαμε στο τηλεφωνο ανετα. Ενα απογευμα θα πιναμε καθε και ενα βραδυ θα εκλαιγα στην αγκαλια της. Οτι ηταν καποτε δεν προκειται ξανα να ειναι. Οτι θα μπορουσε να ειναι δεν προκειται ποτε να γινει.

Εχασα εναν ανθρωπο που θα ηταν κοντα μου, που καποτε ηταν διπλα μου. Εχασα καποιον που ειδε τα δακρυα μου και που για ενα δευτερολεπτο ισως και να αγαπησα. Αλλα κανεις τους δεν αντεξε και απλα εγινε. Σας το εσω ξαναπει και ακομα να το χωνεψω. Γιατι μου την δινει. Γιατι νευριαζω οταν τους σκεφτομαι μαζι. Και γιατι εχω ακομα μια σακουλα πραγματα δικα του που δεν λεει να ερθει να τα παρει.

Δεν ζηλευω, απλα με ποναει που ειπε οτι δεν προκειται να αλλαξει τιποτα στην σχεση μας και μετα απλα εφυγε. Φυσικα θα γελασει και θα με αγκαλιασει αν με δει αλλα οταν μιλαμε μιλαμε μισα. Τι να μου πει οτι γνωρισε την οικογενεια του και οτι ειναι θαυμασιοι ανθρωποι? Το ξερω απο πρωτο χερι αφοθ μοιραστηκα το ιδιο κρεβατι με τον γιο τους οπως αυτη.

Μου χρωσταει ενα χαμπουργκερ.

Μου την δίνει. Ο εαυτός μου και ο δικός του. Μου την δίνει οτι ποτέ δεν ρωτάει για το παρελθόν μου, πως ήταν η Ελλάδα, πως είναι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και τα ονειρά μου. Μου την δίνει που μιλάει άνετα για τις πρώην του αλλα όταν εγω μιλαω για κάποιον πρώην ξαφνικα έχει πονοκέφαλο. Μου την σπάει που όταν θέλω να κάνουμε κάτι ή να μιλήσουμε, απλά κουβέντα να γίνεται, με αφήνει να μιλάω απλά για να μου πετάξει κάτι άασχετο για να αρχίσουμε κουβέντα σε κάτι που θέλει αυτός.

Μα πιο πολύ μου την δίνω εγώ που το ανέχομαι. Αν και είναι κάτι που πήρα χαμπάρι σήμερα ..