20100208

Ωρα 10.00
Εχω μαθημα. Οι συμφοιτητες μου εχουν παρουσιαση και σε λιγο ειναι η σειρα του δικου μου γκρουπ. Θα επρεπε κανονικα να προσεχω στο μαθημα αλλα σημερα το μυαλο μου ειναι αλλου. Σκεφτομαι το Πασχα, τη Φιλανδια, το καλοκαιρι και λεφτα. Οσα θελω να κανω, οσα εχω την δυνατοτητα να κανω και οσα το μυαλο δεν μου επιτρεπει να κανω απο φοβο. Και δεν ξερω τι φοβαμαι.. Απιστευτο.

Ξεχνα τον Γιαννη. Ξεχνα τα σημαδια και ξεχνα το πονο. Εφυγα για να ξεφυγω. Εφυγα για να ξεχασω, να ξεπερασω και να μεγαλωσω. Εφυγα για ενα μελλον και για ονειρα μεγαλα. Εφυγα για μια καινουρια ζωη και σημερα βλεπω τι αφησα. Οικογενεια, φιλους, αναμνησεις και ενα κομματι απο μενα, 18 χρονων παιδι.

Καινουριες φιλιες που δεν με εγκατελειψαν. Ατομα που νοιαζονται και οικογενεια που μου κραταει την πλατη. Ονειρα που εκπληρωνονται και πληγες που εχουν κλεισει. Ουλες που δεν φαινονται και ενα παρελθον που δεν εχει σημασια. Ειμαι εγω σε μια καλυτερη εκδοση, την βαλιτσα μου την εχω βαλει στην αποθηκη. Με ολα τα λαθη, τα χαμενα ονειρα και τις παλιες αγαπες.

Ερωτας και αγαοη μοθ δινεται καθε μερα. Χαμογελα και ματια που λαμπουν και μου δειχνουν τι σημαινω και τι αξιζω. Ενα χερι πιανει το δικο μου και δεν το αφηνει. Ζεστη σε ολο μου το σωμα και η φωνη μου τραγουδαει. Μια μελωδια ομορφη, αληθινη και εδω για να μεινει. Και αν ειναι να ακουω αυτν την μελωδια για τα επομενα 30 η 50 χρονια ας την ακουω. Πλεον δεν φοβαμαι. Μου κραταει την πλατη και αφηνομαι...

Και τοτε τι φοβαμαι και τι σκεφτομαι?
Φοβαμαι να χασω. Να χασω την μελωδια, τα ονειρα, τον ερωτα μα πανω απο ολα εμενα. Φοβαμαι να ξαναχαθω και φοβαμαι οτι τοτε δεν θα εχω που να παω, που να ξεφυγω. Αλλα δεν θελω να φοβαμαι. Μα δειξε μου καποιον αφοβο που ακομα κραταει στην αγκαλια του οτι πιο πολυτιμο για αυτον..