Περπατω διπλα στην λιμνη και βλεπω ενα ελαφι που προσπαθει να βρει τροφη. Σταματαω και το κοιταζω. Το ασπρο τοπιο, την παγωμενη λιμνη, το ελαφι και εγω. Ησυχια. Τετοιες εικονες με κανουν και βλεπω τα ομορφα του κοσμου. Τετοιες εικονες μου ανοιγουν τα ματια λεγοντας πως υπαρχει ομορφια, υπαρχει αγνοτητα, υπαρχει κατι πιο πανω απο μενα. Πιο πανω και απο σενα.

Κατεβαινω απο το λεωφορειο και αντικριζω κατι γκρι. Η υσηχια μεσα μου χανεται ακουγοντας φωνες, τραμ και λεωφορεια. Ο ουρανος ειναι γκρι, οι δρομοι ειναι γκρι, τα ματια σου ειναι γκρι και οι καλτσες σου γκρι.. Οταν το ασπρο γινεται γκρι βλεπεις την ασχημια του κοσμου. Και ξερεις οτι για ολα φταιει ο ανθρωπος. Και ο ανθρωπος το ξερει μα τιποτα δεν κανει.

Γιατι ειναι λεει ανωτερος, μα ο ανθρωπος δεν εχει δει την ομορφια που εχω δει εγω.. και αν εγω δεν ειμαι μεσα στην μασα των ανωτερων δεν ειμαι ανθρωπος?