Δεν ειμαι μονογαμικη, οχι ακομα τουλαχιστον. Δεν ειμαι αχαριστη απλα θελω παραπανω. Και μπορω να φιλησω την κοπελα που χορευει αλλα οχι να την παρω σπιτι μου. Μπορω να τρωω το αγορι με το ασπρο το καπελο ολο το βραδυ με τα ματια μου χωρις να του πω κουβεντα. Μπορω να γυρναω στην αγκαλια του και σε σεντονια ιδρωμενα. Αλλα δεν μου φτανει.
Ισως φταιει το οτι ολοι με θελουν μονογαμικη. Οτι ακουω τους γυρω μου να κανουν ονειρα για τον δικο μου ελληνικα γαμο και ερωτησεις για το ποτε θα συζησω εγω και ποτε θα βρεθει ενα δαχτυλιδι στο χερι μου. Δεν θα επρεπε να με ενοχλει. Αλλα μου την δινει που ατομα πηραν το δικαιωμα να με ρωτανε πραγματα τα οποια δεν γνωριζω. Η απαντηση ειναι παντα ιδια: Οταν το αποφασισω θα σας πω.
Δεν ειμαι μονογαμικη. Δεν μπορω να με φανταστω με το ιδιο ατομο για το υπολοιπο της ζωης μου. Οχι τωρα. Και με εκεινα τα καφε ματια ακομη θα μου ηταν δυσκολο ασχετα αν τα παιδια μας θα ηταν τα πιο ομορφα που θα αντικρισε ο κοσμος. Αλλα δεν ειμαι εγω. Για αυτο ειμαι ετσι τελευταια. Γιατι οσο πιο πολυ μενω τοσο πιο μολυ με χανω. Τοσο πιο πολυ μου λειπω. Τοσο πιο πολυ με νευριαζω και αλλο τοσο μου την δινει.
Δεν ειμαι μονογαμικη. Αλλα μου αρεσει να βλεπω τα φιλαρακια χαιδευοντας τα μαλλια του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου