Μερικες φορες διαβαζω τι εγραφα και με βλεπω απο μακρυα, σαν μεσα απο ενα παραθυρο. Βλεπω εμενα να ερωτευομαι και να ποναω. Βλεπω εναν πονο που σημερα με κανει να αναρωτιεμαι γιατι πονουσα. Επειδη επεμενα για κατι που δεν ηξερα αν υπηρχε? Η επειδη δεν ειχα ανταποκριση και ημουν μονη αναμεσα σε ζευγαρια?
Δεν πονεσα για αλλα πραγματα που εγιναν αλλα εκεινος ο ερωτας με πονεσε και με χτυπησε οσο κανενας αλλος. Δεν καταλαβαινω μονο γιατι. Τον βλεπω σε οσα διαβαζω, τον πονο, μα δεν καταλαβαινω απο που ηρθε και γιατι εμεινε μαζι μου για τοσα χρονια. Δεν καταλαβαινω γιατι εγραψα
¨Υποσχεθηκα να τον ξεγραψω μια για παντα απο την ζωη μου αλλα βλεπεις.. Δεν μπορεις ευκολα να βρεις το κουραγιο να βαλεις τελος στη ζωη σου".
Καπου κοντα σε εκινη την περιοδο αρχισα να ανοιγω την μπαλκονοπορτα μεσανυχτα με ενα τσιγαρο στο ενα χερι και το χαρτομαντιλο στο αλλο. Ο Αλκινοος σιγοτραγοδουσε "Ονειρο ητανε" μονο για μενα και ο Χατζηγιαννης μου θυμιζε συνεχεια πως "Κρυφα" δεν θα εβγαινε σε τιποτα παρα μονο σε γκρεμο. Επειτα η Πεγκυ με εκανε να "Ματωνω" καθε φορα που την ακουγα να τραγουδαει.
Δεν θυμαμαι τι συνεβη και αποφασισα μια μερα να πσω τηλεφωνο και να απαιτησω μια συναντηση. Ουτε ξερω τι εσπασε και απαιτησα το τετραδιο μου πισω. Σαν απο ταινια με βλεπω μεσα στο Octavia να κοιταω μπροστα μου και να λεω:
Δεν θελω να με ξαναπαρεις τηλεφωνο και δεν θελω να σου ξαναστειλω μηνυμα. Μπορω να αναπνεω και χωρις εσενα στην ζωη μου, δεν σε χρειαζομαι να με κρατας απο το να ειμαι χαρουμενη. Πιο κατω απο εκει που με πηγες δεν υπαρχει, πιο μεγαλο εξευτελισμο δεν προκειται να περασω, παραπανω κουρελι δεν μπορω να γινω. Σε αγαπαω αλλαστην τελικη αγαπαω εμενα περισσοτερο.
Με βλεπω να φευγω και εκεινον να με κοιταζει. Με βλεπω να χαμογελαω και με δακρυα να μπαινω στον πολιτιστικο συλλογο και να πεφτω στην αγκαλια του Δημητρη λεγοντας "Τελος" και εκεινον να με κραταει λεγοντας "Ειμαστε εδω".
----------------------------------------
"7 Φεβρουαριου 2008. 4 χρονια μετα" εχω σαν τιτλο και γραφω για το ποσα πραγματα παραμενουν ιδια. Τελειωνω την σελιδα με τα λογια:
"Τεσσερα χρονια μετα και δεν γνωρισα ποτε τον ανθρωπο που ερωτευτηκα και αγαπησα".
"7 Φεβρουαριου 2008. 4 χρονια μετα" εχω σαν τιτλο και γραφω για το ποσα πραγματα παραμενουν ιδια. Τελειωνω την σελιδα με τα λογια:
"Τεσσερα χρονια μετα και δεν γνωρισα ποτε τον ανθρωπο που ερωτευτηκα και αγαπησα".
--------------------------------------
Μπορει ακομα και σημερα να μην γνωριζω εκεινο το αγορι του λυκειου, γνωριζω ομως εκεινον που του πηρε 4 μηνες να βρει το τηλεφωνο μου στο κινητο του. Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια. Οι αναμνησεις απο εκεινα τα χρονια πονου μου δινουν να καταλαβω οτι εζησα κατι που ποτε δεν θα ξαναζησω. Δεν θα το επιτρεψω στον εαυτο μου να ξαναζησω.
Δεν αναφερομαι στον πονο ουτε και στα δακρυα αλλα στο γεγονος οτι αφησα τον εαυτο μου να γελοιοποιηθει και να στερηθει αισθηματα και περιπετειες για καποιον που δεν αξιζε.
Μπορει ακομα και σημερα να μην γνωριζω εκεινο το αγορι του λυκειου, γνωριζω ομως εκεινον που του πηρε 4 μηνες να βρει το τηλεφωνο μου στο κινητο του. Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια. Οι αναμνησεις απο εκεινα τα χρονια πονου μου δινουν να καταλαβω οτι εζησα κατι που ποτε δεν θα ξαναζησω. Δεν θα το επιτρεψω στον εαυτο μου να ξαναζησω.
Δεν αναφερομαι στον πονο ουτε και στα δακρυα αλλα στο γεγονος οτι αφησα τον εαυτο μου να γελοιοποιηθει και να στερηθει αισθηματα και περιπετειες για καποιον που δεν αξιζε.
1 σχόλιο:
Δεν αξίζει να πονάς για ανθρώπους που δεν σε εκτιμούσαν, ωραία η θεωρία αλλά πες το στην αγάπη που τα έχει τακιμιάσει με τον πόνο της καρδιάς και της ψυχής και κάνουν ότι τους αρέσει αγνοώντας τη λογική που έχει ξελαρυγγιαστεί να φωνάζει. Μήήήή!
Δημοσίευση σχολίου