Ενα απο εκεινα τα βραδυα..

Μου την δινει οταν σε σκεφτομαι. Απογοητευομαι οταν σπαταλαω τον χρονο μου μαζι σου. Νευριαζω που τα δαχτυλα μου θελουν να γραψουν για σενα. Εισαι, ησουν και θα εισαι ενα γουρουνι. Μου πηρε χρονια να ξεπερασω οτι αναμνησεις χαραξες. Στην ψυχη μου. Στην καρδια μου. Στο σωμα μου.

Καποια στιγμη επιασα πατο. Εκει, χωρις αυτοεκτιμηση, χωρις δυναμη. Σερνομενη αφησα τον εαυτο μου να λαβει μερος σε καταστασεις που σημερα με κανουν να ντρεπομαι. Με επαιξες μεχρι το τελος. Με αγαπουσες. Σαν γυναικα. Παρ'ολο που δεν ηταν αυτο που ηθελα. Αυτο που ζητουσα. Αυτο που χρειαζομουνα. Τουλαχιστον οχι απο σενα.

Εχουν περασει χρονια απο την τελευταια φορα που σε ειδα. Λογω αλλαγης συνθηκων δεν εισαι μερος της ζωης μου. Μα οποτε τον βλεπω βλεπω εσενα. Και καθε φορα πρεπει να θυμισω τον εαυτο μου πως δεν ειναι εσυ. Ειναι απλα καποιος που σου μοιαζει στα ματια και στα χρωματα. Ειναι απλα γιος σου.

Δεν μπορω να νοιωσω μισος και συναισθηματα για σενα υπαρχουν. Μερικες φορες. Οπως υπαρχουν αυτην την στιγμη. Δεν φωναξα. Δεν αρνηθηκα. Δεν ειπα οχι. Δεν ημουν ειλικρινεις. Οσο σε απεχθανομαι τοσο νευριαζω με μενα. Και μου εμαθες να μην εμπιστευομαι. Αλλα δεν ξερω αν ειναι κατι για το οποιο θελω να σου πω ευχαριστω.