Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

οταν το παρελθον σου κλεβει το μελλον...

Μια αλλη μερα θα μιλουσαμε στο τηλεφωνο ανετα. Ενα απογευμα θα πιναμε καθε και ενα βραδυ θα εκλαιγα στην αγκαλια της. Οτι ηταν καποτε δεν προκειται ξανα να ειναι. Οτι θα μπορουσε να ειναι δεν προκειται ποτε να γινει.

Εχασα εναν ανθρωπο που θα ηταν κοντα μου, που καποτε ηταν διπλα μου. Εχασα καποιον που ειδε τα δακρυα μου και που για ενα δευτερολεπτο ισως και να αγαπησα. Αλλα κανεις τους δεν αντεξε και απλα εγινε. Σας το εσω ξαναπει και ακομα να το χωνεψω. Γιατι μου την δινει. Γιατι νευριαζω οταν τους σκεφτομαι μαζι. Και γιατι εχω ακομα μια σακουλα πραγματα δικα του που δεν λεει να ερθει να τα παρει.

Δεν ζηλευω, απλα με ποναει που ειπε οτι δεν προκειται να αλλαξει τιποτα στην σχεση μας και μετα απλα εφυγε. Φυσικα θα γελασει και θα με αγκαλιασει αν με δει αλλα οταν μιλαμε μιλαμε μισα. Τι να μου πει οτι γνωρισε την οικογενεια του και οτι ειναι θαυμασιοι ανθρωποι? Το ξερω απο πρωτο χερι αφοθ μοιραστηκα το ιδιο κρεβατι με τον γιο τους οπως αυτη.

Μου χρωσταει ενα χαμπουργκερ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: