Παει καιρος απο την προηγουμενη φορα. Παραπανω απο οτι πρεπει.
Ισως γιατι ειμαστε τοσο μακρυα. Ισως γιατι εκανα μια επιλογη και τωρα βλεπω τις συνεπειες. Ισως γιατι η ζωη ειναι κατι παραπνω απο απλη. Ισως γιατι τα εχει με αλλον. Οσα και να ειναι αυτα τα ισως, ξερω πως καθε φορα ειναι σαν να μην περασε μια μερα.

Το χειροτερο ειναι οτι περασαν μερες και μηνες. Σε μια μερα συμβαινουν πολλα και ολα απο τοτε εχουν αλλαξει. Η μαλλον σχεδον ολα. Το αντιδραστικο στοιχειο παραμενει και ο εγωισμος καπου καπου βγαινει στην επιφανεια. Αλλα τα αισθηματα παραμενουν. Περιεργο.

Παρολα οσα περασαμε δεν θυμαμαι τι σου ειπα εκεινο το καλοκαιρι γιατι μπροστα σε ολα τα αλλα δεν αξιζε μια. Καποιοι μηνες ειναι σαν μια ομιχλη. Οχι γιατι δεν προσπαθησα να καταγραψω τα παντα αλλα γιατι δεν μπορουσα να δω καθαρα απο την τυφλα μου. Και ακουω να μιλας, να αναφερεις πραγματα που θα επρεπε να θυμαμαι και δεν μπορω. Θυμαμαι αλλα πραγματα ομως. Οχι μερη, ανθρωπους, οχι συζητησεις. Θυμαμαι τι ενοιωθα τοτε και τι νοιωθω τωρα που θυμαμαι.

Εισαι σε εναν αλλον κοσμο οπου δεν σε φτανω οσο και αν προσπαθω. Χαμογελαω σε αυτα που μου λες, ακουω καθε λεξη που αφηνει το στομα σου και φοβαμαι να σου πω καληνυχτα.
Καθε πραγμα στον καιρο του λενε. Μας πηρε οσο μας πηρε τελικα καταληξαμε καπου, εσυ και εγω.