22 + μια..

Σχεδον και 2 λογω διακοπης του προγραμματος. Με μια κοκκινη μπλουζα και το παρελθον να μου λεει καληνυχτα οι φιλοσοφιες με διαχυζουν.
-Ποιος ξεφευγει το παρελθον του?
Σκεψεις και αναμνησεις ειναι παντα ενα κομματιτου εαυτου μας. Οι αναμνησεις ειναι του παρελθοντος ακι τις εχουμε παντα μαζι μας. Αρα εχουμε το παρελθον παντα μαζι μας. Σαν μια βαλιτσα το κουβαλαμε. Οχι οτι θελουμε απο αυτο, αλλα ολο. Οτιδηποτε ειπα, σκεφτηκα και εκανα υπαρχει στην βαλιτσα μου και παντα θα την κουβαλαω. Δεν γινεται αλλιως.

-Το παρελθον βρισκεται στο μελλον.
Εαν δεν το εχει πει κανεις σοφος ως τωρα το λεω εγω. Μεχρι να μαθω να μην κανω τα ιδια λαθη και παντα οταν θα αποφευγω τα λαθη που εκανα παλια. Τα ατομα του τοτε ειναι ατομα του σημερα και οσα δεν ειναι στην ζωη μου τωρα, που καποτε ητανε, καποια μερα θα τα συναντησω στον δρομο μου. Παλι. Παλιες αγαπες θα με βρουνε να με ταρακουνησουνε και εγω θα σαρωσω αλλους στον δρομο μου. Οτι εκανα χθες βρισκεται στο μελλον μου. Οτι εκανα πριν ενα λεπτο θα το βρω μπροστα μου και το ξερω. Νομιζω πως ειναι αυτο που λεμε συνεπειες. Το μελλον του παρελθοντος.

Εκει καπου με χανω και σκεφτομαι τον χρονο. Πως περναει και δεν μας λογαριαζει. Πως περναει και δεν το σκεφτομαστε. Μια μερα ξυπνησα σε δικο μου διαμερισμα, χωρες μακρυα απο την πατριδα, γονεις και φιλους παλιους. Σε μια αλλη πατριδα, με μια πολιτικη φοιτιτικη ελπιδα, σχεδον ενα πτυχιο, μια σχεση και φιλους καλους και αληθινους...

Και μεσα σε ολα αυτα το παρελθον μου να με κυνηγαει τωρα στα 22+1 και να μου χαμογελαει. Δεν γνωριζω συνεπειες απο ενα χαμογελο, οποτε χαμογελαω και εγω..
22+1