Memories..

Δεν θυμαμαι πολλα. Οι αναμνησεις εχουν καπως σβησει με τα χρονια. Σαν οταν ξυπνας απο ενα ονειρο και το μονο που θυμασαι ειναι μικρες φραγμες που ουτε καν μπορεις να πεις αν ειναι αληθεια η ενα γεννημα της φαντασιας σου.
Ηταν στα πρωτα χρονια του δημοτικου. Ξαφνικα βρεθηκαμε να παιζουμε στην αμμο. Θυμαμαι φιλια και χαδια αλλα παραπανω τιποτα. Θυμαμαι να ειμαι κτητικη απεναντι σε 2 ομορφα καφε ματια και να κραταω το χερι τους σφιχτα. Θυμαμαι πως καποια στιγμη τα παιχνιδια στην αμμο σταματησαμε χωρις να ξερουμε γιατι. Ξερω ομως πως δεν τα αναφεραμε ποτε. Ισως για αυτο να ειναι σαν ενα ονειρο. Γιατι τα παιχνιδια εκεινα μετα το σχολειο ποτε δεν ειπωθηκαν, λογια ποτε δεν τα περιγραψανε.
Δωδεκα χρονια μετα με βρισκουν να ξαναζω εκεινα τα παιχνιδια. Και να με φερνουν σε μια θεση οπου ανθρωποι θελουν και περιμενουν να διαλεξω. Και δεν θελω. Γιατι ο ερωτας δεν διαλεγεται απλα ερχεται. Δεν την ειχα ερωτευτει. Δεν την ειχα αγαπησει σαν κατι παραπανω. Απλα ετυχε να παιξουμε.

Την ερωτευτηκα. Δεν την αγαπησα. Δεν παιξαμε παραπανω απο οτι μας επετρεψαν οι κανονες του παιχνιδιου. Και δεν ξαναπαιξαμε μαζι. Γιατι υπαρχουν και αλλοι στο παιχνιδι.