Τελος

Δεν το σηκωνει. Ουτε στο σπιτι. "Ελα, τι θες?" ακουω στο τελος.
"Σε σκεφτομουνα ολη την βδομαδα και ειπα να σε ρωτησω αν θες να βρεθουμε σημερα".
"Ειμαι σε after work. Παρε το τραμ και ελα".
Πεντε λεπτα αργοτερα εχω μια μπυρα στο χερι και καινουρια προσωπα μπροστα μου. Συζηταμε και πανω στην τελευταια μπυρα (που την μοιραζομαστε) αφηνω τον εαυτο μου να πει αυτα που με γυρνανε πισω στον εαυτο μου. Εγω πανω απο ολα. Εγω και ο εαυτος μου. Εγω και τα σφαλματα μου. Εγω και τα ονειρα μου. Εγω και οι αναγκες μου. Αν δεν μπορει τοτε δεν υπαρχει λογος πια. Αν δεν μπορω τοτε ποια η ουσια? Αν δεν καταλαβαινει οτι λεω τοτε τι κανω εγω εδω? Εκει?
Πριν ανεβω στο λεωφορειο για το σπιτι μου δινεται μια αγκαλια, φιλια στο προσωπο και δυο μπλε ματια να μου λενε "Τηλεφωνησε μου. Μου λειπεις και μενα πολλες φορες".

----------------------------------------------------

Κρατω ενα χερι προς το σπιτι. "Σε θελω στο μελλον μου. Ειτε εισαι μαζι μου ειτε οχι. Αν εισαι εδω η καπου αλλου. Σε θελω εκει να μου κρατας το χερι. Σε θελω να σε αγαπαω απο μακρυα και απο κοντα. Σε θελω οικογενεια. Σε θελω τον καλυτερο μου φιλο. Παντα εκει. Οτι και να γινει μεθαυριο. Γιατι εισαι εσυ. Γιατι σε αγαπαω. Γιατι δεν θελω την ζωη χωρις εσενα να εισαι διπλα μου. Η εστω κοντα μου".
Αυτο μαλλον ειναι αγαπη. Και οταν το χερι σφιγγει το δικο μου και χαμογελαει ξερω οτι το ιδιο συμβαινει και σε εκεινη την καρδια. Η διαφορα ειναι οτι εγω σκεφτομαι το μπροστα. Εκεινη απλως ζει το σημερα. Αλλες φορες το αναποδο. Μαζι μας βρισκει και αυτο το φθινοπωρο. Θελω να μας βρει μαζι η ανοιξη. Τα θελω μου ειναι σημερα ετσι. Αυριο δεν ξερω.

Σημερα ειδα κατι να πεθαινει μπροστα μου και το κρατουσα αγκαλια. Συνεχιζω να θελω το αυριο μαζι του. Αλλα αυτο που πεθανε μπροστα μου σημερα πεθανε γιατι σταματησα να προσπαθω. Μου τελειωσε. Τελος.