Πικρα λογια..

Καναμε ονειρα μεγαλα εσυ και εγω. Η ζωη μας θα αλλαζε. Εσυ θα εβισκες ερωτα και εγω μια ελευθερια. Περασαν τεσσερα χρονια απο εκεινο το καλοκαιρι, σε εκεινο το μπαρ, με εκεινον τον καφε, εσυ, εγω και ο Σταθης. Τα ονειρα μας σαν αστερια φωτιζαν τον ουρανο και ανεβηκαμε ο καθενας στο αεροπλανο του με κατευθυνση τον βορρα και προορισμο το μελλον..

Μου λειπει η πατριδα μου, η χωρα που μεγαλωσα και η οικογενεια μου. Αλλα μου φτανει μια βδομαδα και μετα θελω να γυρισω σπιτι μου. Το οποιο βρισκεται μια Ευρωπη μακρυα πλεον, στα χιονια και κοντα στον αρκτικο κυκλο. Οταν γκρινιαζω και νευριαζω ειναι με πραγματα που με ενδιαφερουν και με ατομα που αγαπαω.
Στην Ελλαδα δεν εχτισα μια ζωη μου δωθηκε απλοχερα. Δε χρειαστηκε να ξεκινησω απο το μηδεν πουθενα. Εδω που ειμαι σημερα αρχησα απο το μηδεν. Εχτισα μια ζωη και αρνουμαι να την αφησω γιατι στην Ελλαδα μπορω να ''κανω οτι μου γουσταρει''. Γιατι πλεον μεγαλωσα, σε λιγο παιρνω πτυχιο και οπου και να διδασκω δεν θα μπορω απλα να παω για εναν καφε επειδη μου καπνισε. Αυτα τα καναμε στο λυκειο.

Ηξερα, ενοιωθα πως κατι δεν ηταν καλα αλλα οχι και ετσι.. Και λυπαμαι.
Με ποναει που δεν βρηκες αυτο που ηθελες. Που τα ονειρα σου δεν πραγματοποιηθηκαν η πως ολα δεν ηταν οπως τα περιμενες. Με ποναει που ο ερωτας δεν μενει κοντα σου και που οι φιλοι σου ειναι μακρυα. Με ποναει που δεν εισαι ευτυχισμενος και που σε αυτα τα τεσσερα χρονια δεν αξιωθηκαμε να βαλουμε ο ενας τον αλλον προορισμο.

Αλλα θελω να ξερεις οτι η ζωη εδω πανω μου παει, ασχετα αν ο κοσμος εδω παιρνει ψυχοφαρμακα η πεταει την ζωη του απο το μπαλκονι (κυριολεκτικα).
Το μονο που ισως να με ενοχλει ειναι οτι σπανια πλεον με βλεπω σε ξαπλωστρες κατω απο αυγουστιατικα φεγγαρια.. απο την αλλη δεν γινεται να ειμαστε παντα παιδια λυκειου..