Down memoty lane pt2

Ενα χειμωνιατικο απογευμα πηγα καφετερια και ειδα καποιον που δεν ειχα ξαναδει. Ειχε ενα laptop μαζι του και αναρωτιομουν τι ατομο κουβαλαει κατι τετοιο στο χωριο. Show off, σκεφτηκα. Παρ'ολα αυτα ειπα γεια και ρωτησα να δω το κινητο του. Οχι οτι τον ενοιαξε και πολυ. Αποθηκευσα τον αριθμο μου και το επεστρεψα. Μετα ησυχια.

Ενα ανοιξιατικο μεσημερι χτυπαει μηνυμα. "Εισαι αυτη που νομιζω οτι εισαι?" και μετα δυσκολο η επιστροφη. Βρηκε τον αριθμο και εστειλε μηνυμα. Η απαντηση αναποφευκτη και μετα καλοκαιρι.

Μας πηρε μηνες, εγω εφτασα τριτη λυκειου πριν μπορεσω να πω πως ναι ειμαστε μαζι και ναι ειμαι ερωτευμενη. Δεν θυμαμαι πολλα. Αν μου περιγραψει πως γιναμε ζευγαρι δεν θα θυμηθω. Οχι γιατι δεν θελω. Απλα γιατι δεν θυμαμαι τιποτα αλλο απο τα ματια του και το χαμογελο του.

Δεν εχει ξανασυμβει. Να μην θυμαμαι. Μπορω να πω οτι εχω μνημη ελεφαντα, που σημαινει οτι θυμαμαι τα παντα. Αλλα εκεινοι οι μηνες, η μαλλον ολο το διαστημα, ειναι σαν ενα μεγαλο συννεφο απο καπνο. Θυμαμαι στιγμες αλλα οχι ολα.

Θυμαμαι που μαλωσαμε πρωτοχρονια. Θυμαμαι που πηγαμε ραντεβου θεσσαλονικη. Θυμαμαι που του μιλησα εκεινο το βραδυ και νευριασε αλλα οχι με μενα. Θυμαμαι που πηρε το μερος μου. Θυμαμαι που ενω εμεις ημασταν στο δωματιο του καποιος αλλος επινε το τσαι του. Θυμαμαι πως περασα το τελευταιο μου βραδυ στην ελλαδα. Θυμαμαι πως ηρθε να με δει στο αεροδρομιο.

Εκεινο το διαστημα δεν εγραψα τιποτα στο ροζ μου τετραδιο. Δεν υπηρχε χρονος. Δεν υπηρχαν λογια. Δεν υπηρχα εγω. Ενα βλεμμα μπορουσε να με κανει τοσο χαρουμενη και ενα αλλο να θελω να κρυφτω απο τον κοσμο. Για αυτο δεν αντεξα. Γιατι καποιος ειχε ελεγχο πανω μου και αυτος ο καποιος δεν ημουν εγω. Δεν ηξερε κανεις μας οτι ειχε τετοια δυναμη πανω μου. Οταν το ανακαλυψα με τρομαξε τοσο πολυ που μετα απο ενα διαστημα αναγκαστηκα να αφησω την σχεση μας.


Οταν χαμογελαει το προσωπο του λαμπει. Τα ματια του το πιο ομορφο χρωτα του καφε. Τα χειλη του τα πιο καυτα και τα χερια του τα πιο ζεστα. Η αγκαλια του γεματη αγαπη και η φωνη του ναρκωτικο. Αν καποτε ειπα ψεματα στον εαυτο μου ηταν γιατι οτιδηποτε αλλο με αυτον ηταν δυσκολο. Μ σημερα μπορω να πω οτι τον αγαπησ και τον αγαπαω γιατι δεν μπορω να κανω διαφορετικα.