Τελη Φλεβαρη..

Τελος και αυτος ο μηνας. Εφυγε και μας αφησε. Αρχιζει ο Μαρτιος και ακομα χειμωνας. Κανει κρυο. Μεσα και εξω. Δεν πειραζει. Γιατι χαμογελαω. Μεσα και εξω. Δεν μου πηρε πολυ χρονο. Ουτε ενεργεια. Δωσε μου το χερι σου εσυ και μην σε νοιαζει. Θα το κρατησω. Για οσο κρατησει.

Δεν γνωριζω πολλα. Γνωριζω πως δεν εισαι εκεινος. Μας χωριζει ενας χρονος και σπουδαζεις κατι διαφορετικο απο μενα. Μου κρατας το χερι και μου λες καλημερα. Διαβαζεις μαζι μου την εφημεριδα και μοιραζομαστε πρωινο. Μου φτανει. Αρκει. Δεν χρειαζομαι παραπανω. Αν χρειαζεσαι εσυ ελπιζω να μου το ζητησεις. Δεν προκειται να αναρωτηθω ουτε να προσπαθησω να βρω απαντησεις αλλου. Φτανει για μενα.

Οτι και να γινει δεν ειμαι μιση. Δεν θα με φτιαξεις. Δεν θα σε φτιαξω. Ειμαστε και οι δυο ολοκληροι. Μου αρεσεις. Δεν θα απολογηθω. Δεν θα σε συγκρινω. Δεν γινεται. Μα θα σε αγκαλιασω και θα ξυπνησω διπλα σου. Γιατι ειναι τελη Φλεβαρη, κανει κρυο και χαμογελαω. Ξανα.

Δυο χρονια..

Πριν δυο χρονια γυρισα σπιτι με ματια κλαμμενα και μια καρδια που δεν ηξερε τι να νοιωσει. Χαρα? Λυπη? Ανακουφιση? Φωτογραφιες ανεβαστηκαν στο facebook οπου και καινουριοι φιλοι με βρηκαν. Εκεινο το σαββατοκυριακο αφησα μια σχεση μα βρηκα μια αλλη. Αφησα καποιον που δεν ηθελε για καποιον που ηθελε. Καποιον που, ασχετα αν χωρισε ο δρομος μας, εμαθα να αγαπαω και να σεβομαι. Με οσα λαθη και να βρηκα με οτι και αν εκανε η ειπε..

Δυο χρονια μετα το ιδιο σαββατοκυριακο με βρηκε σχεδον στην ιδια θεση. Μονη με φιλους, σε μια πολη αγνωστη μα που γνωριζω τον δρομο για το παρτυ. Δυο χρονια μετα το σκηνικο παρομοιο μα με διαφορετικους παιχτες. Οι ρολοι εχουν αλλαξει. Ο δικος μου μονο εμεινε ιδιος.

Ενας καινουριος αριθμος στον τηλεφωνικο μου καταλογο και ενας καινουριος φιλος στο facebook. Δυο ματια να με κοιτανε και εγω να βυθιζομαι. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Δεν ψαχνω. Με βρισκουν. Αυτο δεν σημαινει πως δεν θρηνω. Σημαινει πως παω μπροστα και δεν ειμαι στασιμη. Αλλωστε για αυτο εφυγα.

Καποιες φορες ειμαι κατω. Τωρα ειμαι πανω και εκει σκοπευω να μεινω. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Γιατι πρεπει. Γιατι το χρειαζομαι.

Δυο χρονια. Πολλα συμβαινουν. Πολλα αλλαζουν.. Αλλιως περιμενα να με βρει αυτο το σαββατοκυριακο αλλ μου εκανε εκπληξη. Την δεχομαι. Με ευχαριστηση..

τι θελει να πει ο ποιητης?

Ψαχνω απεγνωσμενα ενα τραγουδι απο το 2005 και δεν το βρισκω.. Γνωριζω τους στιχους γιατι τους εγραψα σε ενα γραμμα που εδωσα καποτε σε 2 μαυρα ματια. Αλλα δεν θυμαμαι τιτλο και δεν θυμαμαι πως λενε το παλικαρι που το τραγουδουσε. Και ετσι εχω μονο τους στιχους και την αναμνηση του τραγουδιου..

Εχω ενα κουτακι που λεγεται "Secrets and treasures". Μεσα του υπαρχουν γραμματα κι ημερολογια. Και βρηκα αλλο ενα ροζ τετραδιο εκει μεσα. Και εκατσα και διαβασα τι εγραφα στα 16 μου. Για εναν ερωτα ανυποφορο και για φιλιες που χαθηκαν επειδη εφυγα. Επειδη τα αφησα ολα πισω μου. Για φιλιες που ξαναγυρισαν και με πηραν αγκαλια. Για εναν ερωτα που σημερα δεν γνωριζω απολυτως τιποτα. Και δεν με ενοχλει καθολου.

Σε 6 χρονια θα διαβαζω τι εγραφα στο σημερινο ημερολογιο και θα αναρωτιεμαι τι πραγματικα αισθανομουν οταν τυπωνα τις λεξεις πανω στο χαρτι η στο ιστολογιο.. Και σε εκεινον τον εαυτο μου θελω να πω οτι ολα ηταν πραγματικα.. Καθε δακρυ και πονος.. Καθε στιγμη που μου λειπει και καθε φορα που τον σκεφτομαι. Καθε λεπτο που δεν μπορω να του μιλησω και υποφερω και καθε ωρα που νευριαζω με την σταση του. Ολα ειναι αληθινα. Οτι νοιωθω. Ολα τα συναισθηματα που παλευουν μεταξυ τους..

Μπορει να χμογελαω και να περναω καλα αλλα οταν ερχομαι σε ενα αδειο σπιτι τοτε ολα καταρρεουν. Μοιραζομαι τον πονο μου αλλα πρωτα απο ολα ειναι δικος μου. Και ετσι τον κραταω τις περισσοτερες ωρες για μενα και μονο για μενα. Αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν μπορω να ζω.. Και δεν χρειαζεται να απολογουμαι που ζω..

Ετσι...

Χθες εκλαψα. Γιατι πονουσα. Γιατι μου λειπει. Γιατι ακουσα πως πληγωσα καποιον βαθια. Πως εκανα καποιον να πονεσει. Επιτηδες. Και ετσι εκλαψα. Για ωρες. Κοιμηθηκα και ξυπνησα. Εξω ειχε ηλιο.

Σημερα? Νευριασα εν ωρα τηλεφωνου. Πολυ. Τα πηρα. Γιατι και εγω πληγωθηκα. Και εγω πονεσα. Απο εναν ανθρωπο που αγαπαω. Που νομιζε οτι μου εδωσε τα παντα. Που πιστευε πως θα αρκουσε απλα να υπαρχει μαζι μου. Που εβλεπε πως χρειαζομουν και αλλα μα που και παλι δεν μπορεσε να μου τα δωσει.

Δεν αρκει να υπαρχεις μαζι μου αν δεν θες να συνυπαρχεις μαζι μου. Δεν ερκει να με αγαπας αν δεν το δειχνεις αρκετα. Δεν αρκει να με θες οποτε σου καθεται. Δεν φτανει να μου μιλας λογω αλκοολ και ν μην μου μιλας λογω καφε. Δεν φτανει να μοιραζεσαι ενα σιριαλ μα οχι την ζωη σου. Δεν γινεται να θες εμενα μα οχι την οικογενεια μου. Δεν απαιτεις τον χρονο μου χωρις να δινεις τον δικο σου. Δεν νοιωθεις τιποτα αν με βλεπεις να κανω κατι που δεν σου αρεσει.

Οταν νοιωθεις αντιδρας. Οταν αγαπας παλευεις. Οταν θες συνεχιζεις. Οταν σταματας τα παρατας.

Πληγωσα καποιον. Αλλα οχι πριν με πληγωσει αυτος.

2011.01.23

Τελος. Δεν υπαρχει αυριο. Δεν υπηρχε σημερα. Σε 4 λεπτα γκρεμισα οτι χτισαμε σε 2 χρονια. Δεν με εμποδισες. Με βοηθησες.

Η καρδια μου χαος, σαν ενα διαμερισμα αχουρι. Δεν σημαζευεται ακομα. Αλλα με τον καιρο λιγο, λιγο θα την σημαζεψω.

Ποναω. Τουλαχιστον νοιωθω. Το ξερω. Κλαιω και εκφραζομαι. Δεν εχω τρυπα. Δεν εχω κενο. Εχω λυπη. Εχω φοβο. Εχω ελπιδα. Σε αγαπας και με αγαπας. Απλα οχι αρκετα. Και για αυτο λυπαμαι. Για αυτο κλαιω.

Μου λειπεις.