Τελος. Δεν υπαρχει αυριο. Δεν υπηρχε σημερα. Σε 4 λεπτα γκρεμισα οτι χτισαμε σε 2 χρονια. Δεν με εμποδισες. Με βοηθησες.
Η καρδια μου χαος, σαν ενα διαμερισμα αχουρι. Δεν σημαζευεται ακομα. Αλλα με τον καιρο λιγο, λιγο θα την σημαζεψω.
Ποναω. Τουλαχιστον νοιωθω. Το ξερω. Κλαιω και εκφραζομαι. Δεν εχω τρυπα. Δεν εχω κενο. Εχω λυπη. Εχω φοβο. Εχω ελπιδα. Σε αγαπας και με αγαπας. Απλα οχι αρκετα. Και για αυτο λυπαμαι. Για αυτο κλαιω.
Μου λειπεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου