Ετσι...

Χθες εκλαψα. Γιατι πονουσα. Γιατι μου λειπει. Γιατι ακουσα πως πληγωσα καποιον βαθια. Πως εκανα καποιον να πονεσει. Επιτηδες. Και ετσι εκλαψα. Για ωρες. Κοιμηθηκα και ξυπνησα. Εξω ειχε ηλιο.

Σημερα? Νευριασα εν ωρα τηλεφωνου. Πολυ. Τα πηρα. Γιατι και εγω πληγωθηκα. Και εγω πονεσα. Απο εναν ανθρωπο που αγαπαω. Που νομιζε οτι μου εδωσε τα παντα. Που πιστευε πως θα αρκουσε απλα να υπαρχει μαζι μου. Που εβλεπε πως χρειαζομουν και αλλα μα που και παλι δεν μπορεσε να μου τα δωσει.

Δεν αρκει να υπαρχεις μαζι μου αν δεν θες να συνυπαρχεις μαζι μου. Δεν ερκει να με αγαπας αν δεν το δειχνεις αρκετα. Δεν αρκει να με θες οποτε σου καθεται. Δεν φτανει να μου μιλας λογω αλκοολ και ν μην μου μιλας λογω καφε. Δεν φτανει να μοιραζεσαι ενα σιριαλ μα οχι την ζωη σου. Δεν γινεται να θες εμενα μα οχι την οικογενεια μου. Δεν απαιτεις τον χρονο μου χωρις να δινεις τον δικο σου. Δεν νοιωθεις τιποτα αν με βλεπεις να κανω κατι που δεν σου αρεσει.

Οταν νοιωθεις αντιδρας. Οταν αγαπας παλευεις. Οταν θες συνεχιζεις. Οταν σταματας τα παρατας.

Πληγωσα καποιον. Αλλα οχι πριν με πληγωσει αυτος.