Δυο χρονια..

Πριν δυο χρονια γυρισα σπιτι με ματια κλαμμενα και μια καρδια που δεν ηξερε τι να νοιωσει. Χαρα? Λυπη? Ανακουφιση? Φωτογραφιες ανεβαστηκαν στο facebook οπου και καινουριοι φιλοι με βρηκαν. Εκεινο το σαββατοκυριακο αφησα μια σχεση μα βρηκα μια αλλη. Αφησα καποιον που δεν ηθελε για καποιον που ηθελε. Καποιον που, ασχετα αν χωρισε ο δρομος μας, εμαθα να αγαπαω και να σεβομαι. Με οσα λαθη και να βρηκα με οτι και αν εκανε η ειπε..

Δυο χρονια μετα το ιδιο σαββατοκυριακο με βρηκε σχεδον στην ιδια θεση. Μονη με φιλους, σε μια πολη αγνωστη μα που γνωριζω τον δρομο για το παρτυ. Δυο χρονια μετα το σκηνικο παρομοιο μα με διαφορετικους παιχτες. Οι ρολοι εχουν αλλαξει. Ο δικος μου μονο εμεινε ιδιος.

Ενας καινουριος αριθμος στον τηλεφωνικο μου καταλογο και ενας καινουριος φιλος στο facebook. Δυο ματια να με κοιτανε και εγω να βυθιζομαι. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Δεν ψαχνω. Με βρισκουν. Αυτο δεν σημαινει πως δεν θρηνω. Σημαινει πως παω μπροστα και δεν ειμαι στασιμη. Αλλωστε για αυτο εφυγα.

Καποιες φορες ειμαι κατω. Τωρα ειμαι πανω και εκει σκοπευω να μεινω. Γιατι θελω. Γιατι μπορω. Γιατι πρεπει. Γιατι το χρειαζομαι.

Δυο χρονια. Πολλα συμβαινουν. Πολλα αλλαζουν.. Αλλιως περιμενα να με βρει αυτο το σαββατοκυριακο αλλ μου εκανε εκπληξη. Την δεχομαι. Με ευχαριστηση..